Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Παρουσία στη Ζωή

Θάνατος


 Το βλέπουμε, τον ακούμε, ζούμε την απουσία όσων παίρνει με το πέρασμα του χρόνου. Αλήθεια πόσα μας παίρνει όμως ο θάνατος? Θεωρώ μόνο δεδομένο πως τίποτα δεν είναι δικό μας (εξ'ολοκήρου ή για πάντοτε, έστω) και πως πεθαίνει ότι αφήσουμε κι όποιον ή κι ότι ξεχάσουμε.

 Ποιός δεν έχει χάσει, ή έχει φτάσει κοντά στο να χάσει, έναν αγαπημένο του άνθρωπο? Ποιός δεν έχει βιώσει το θάνατο? Ο Χόρχε Μπουκάϊ θεωρεί πάνω-κάτω "θάνατο" κάθετι, από άνθρωπο ή ύλη εως και κατάσταση, που αφήνεις ή σε αφήνει για να βρεις ή (και) να σε βρεί κάτι άλλο. Δε διαφωνώ..

 Για μένα θάνατος είναι ό,τι ξεχνάμε. Ό,τι σκοτώνουμε από αμέλεια, συνειδητά ή ασυνείδητα, από φόβο, από συνήθεια. Ό,τι αφήνουμε και μας αφήνει.

Ζωή


 Για μένα όμως Ζωή δεν είναι μόνο παρουσία, ζωή και υγεία! Ζωή θυμίζει κάθε σκέψη ή λέξη, κάθε συναίσθημα, κάθε πράγμα, κάθε μέρος, κάθε ώρα.. Ζωή για μένα, ή μάλλον μέρος της ζωής (μου, σου,του...μας,σας, των), της Ζωής δηλαδή, είναι ό,τι έφτιαξε κανείς και το ζω το βλέπω το ακούω το αισθάνομαι και το νιώθω με τον κάθε τρόπο. Ζωή μπορεί να'ναι ένα σχέδιο, μιά λέξη, ένα μέρος, μία κληρονομία υλική και μη. Ακόμα και νεκρός μπορείς να αφήσεις, να έχεις αφήσει ζωή. Όσα θυμάμαι μένουν ζωντανά γιατί τα κρατώ και τα μοιράζομαι, τα ασπάζομαι και δε κουράζομαι να εκφράζομαι.

 Θα πεθάνουμε πραγματικά μόνο όταν μας ξεχάσουνε παντοτινά.
Κι εμείς, δε θα είμαστε πιά πρόσωπα, μα ένας βίος, το έργο μας.


Χρόνια πολλά σε ό,τι άφησες να σε θυμόμαστε και να σε θυμίζει!

 (Με νοσταλγία)
Παύλος - vlospa

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Εύκολο / Δύσκολο


Είναι εύκολο να κάνεις τον δύσκολο. Είναι δύσκολο να είσαι εύκολος.


 Το μίσος φέρνει μίσος. Σαν αλυσίδα. Βία, αδικία κι η μηχανή παίρνει μπρος. Βασικά δε παίρνει, πάντοτε, κάποιος τη βάζει μπροστά, η μηχανή είναι δημιούργημα μας, ο οργή ένστικτο, κι η χειραγώγηση της πλέον καθιστάται επιστήμη. Ο κάθε δάσκαλος της κάθε ακρότητας χαίρει σεβασμού.

 Αυτοαμφισβήτηση? Αυτοκριτική? "Γνωρίσματα χαρακτήρα χαζού!" χειροκρότημα, έπαινοι και γέλιο ειρωνικό προς αυτόν που έκανε τις ερωτήσεις... Αλλά αλήθεια, τι είναι πιο εύκολο? Να'σαι απόλυτα και μόνιμα αισιόδοξος και σίγουρος για τον εαυτό σου και τα πιστεύω που έχεις σφυρηλατήσει? Ή να αμφισβητείς συνεχώς τον εαυτό σου, όχι για την ποιότητα των πιστεύω σου, αλλά, για την ορθότητα τους με το πέρασμα του καιρού, τις αλλαγές γύρω σου?

Εύκολο


 "Όχι ρε! Είναι δύσκολο να είσαι εγώ. Εδώ είναι δύσκολο για μένα. Που να δοκιμάσεις εσύ ρε φλώρε? Θα πεθάνεις στην προσπάθεια, τότε θα νιώθω πιό ζωντανός από ποτε, ή μάλλον λιγότερο νεκρός. Χέστηκα αν διαφωνείς, κι αν θες κάτι θα φας πολύ βρίσιμο μέχρι να σκάσεις. Αν δε καταλάβεις θα σε δείρω! Ναι ρε. Τι είμαι? Τι νόμιζες πως είμαι? Γιατρός, οικογένεια ή φίλος? Να ακούσω τα προβλήματα σου, να μοιραστούμε τη χαρά σου? Να προσπαθήσω να σε καταλάβω και να αφεθώ να με καταλάβεις κι εσύ? Αυτά ρε είναι παιχνιδάκι, γι'αυτό και τα έκανα μικρός! Εγώ μεγάλωσα και τώρα είναι τα δύσκολα. Οφείλω να ξεχωρίζω και δε θα σου επιτρέψω να επηρεάσεις την εικόνα μου και μάλιστα με άσχημο τρόπο, θα χάσω το κύρος μου το όνομα μου. Αυτό είναι δύσκολο!"

Δύσκολο


 "Γιατί? Μη βάζεις μόνο τον εαυτό σου μπροστά, χωράμε κι άλλοι δίπλα, μαζί. Δεν είναι αγώνας μα γιορτή. Μίλα μου πες μου τι σε βασανίζει, μα πρώτα κάτσε μόνος σου χωρίς κάτι να δεις να ακούς να μιλάς να γεύεσαι και βρες τι σε βασανίζει, βρες το πρώτα μόνος. Πάλεψε το, όπως θα βάραγες κι εμένα και καθέ έναν σαν εμένα, σαν κι εσένα. Κι αν δε τα καταφέρεις πιάσε με και μίλα πες μου <<φίλε πήγα, έζησα δύσκολα και είδα>>. Δεν είμαι μόνο φίλος είμαι οικογένεια και γιατρός, όπως κι εσύ για τον καθένα αν το αποδεχτείς. Ένας σοφός φίλος κάποτε είπε <<Κάνε κάτι για κάποιον ακόμα κι αν κερδίσεις τίποτα. Ίσως εκείνος κερδίσει τα πάντα>>, κράτα αυτό και το <<μη κάνεις ό,τι δε θα ήθελες να σου κάνουν>>, όσο μπορείς μη τα ξεχνάς. Το ξέρω είναι δύσκολο.."

Συνειδητοποίηση


 Βλέπω και διαβάζω διάφορα πράγματα που θεωρώ άδικα. Κάθε φορά που νευριάζω όμως είμαι κι εγώ κάπως άδικος. Γιατί το παίρνω προσωπικά, παρότι και σοβαρά βεβαίως, μα προσωπικά πιό πολύ. Αντίθετα, όταν θλίβομαι αντί να νευριάσω, συνειδητοποιώ πόσο πιό σοβαρά παίρνω ένα γεγονός και τις επιπτώσεις του παντού. Το βλέπω απ'τις λύσεις που κάνουν βόλτες στο κεφάλι μου και στουκάρουν στο στόμα μου. Εσύ?

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Σκέψου το ξανά, Τι είναι για κάποιους

Τι είναι για κάποιους...

 Πριν ρίξεις τη φόλα έχεις σκεφτεί τι σημαίνει για κάποιους αυτό το θαυμάσιο τετραποδάκι που ονομάζουμε σκύλο?

 Από κουτάβια που έχουμε συνηθίσει να τα αποκαλούμε γλυκούλικα, σε όλη τη ζωή που μπορούν να έχουν αυτά πλάσματα μπορούν να μας δείξουν εκφάνσεις αυτής της "γλύκας" που τα χαρακτηρίζει. Και μόνο η ύπαρξη τους, οι κινήσεις τους κι εκφράσεις τους μας προκαλούν την τάση να ασχοληθούμε μαζί τους, να παίξουμε μαζί. Μεγαλώνοντας μεγαλώνει κι η κατανόηση, η αγάπη, η συνενόηση. Τα όσα κερδίζει κανείς από ένα σκύλο αν αριθμηθούν για μένα θα χάσουν την αξία τους. Φαντάσου τα! Δημιούργησε τα. Και κράτα όσο μπορείς αληθινά...

 Αδέσποτα και κακοποιημένα σκυλιά που είναι παντού δυστυχώς (μη πω "όπου είναι άνθρωποι. τυχαίο? δε νομίζω", άστο είμαι σίγουρος.) κι όμως ακόμα η πληγωμένη και φοβισμένη καρδούλα αυτά τα ματάκια, έναν άνθρωπο να τα πάρει σπίτι και να τους δώσει όλα όσα αξίζουν μα τους στερήσαν. Τέτοιες ψυχούλες, εκτιμάνε αφάνταστα και ΔΕΝ ξεχνάνε, μονάχα καταλβαίνουν ή απορούν, υπομένουν συνεχίζουν κι αγαπάνε. (δάκρυ)

Ο σκύλος που καθημερινά με 2 βόλτες, μία πρωινή δεκάλεπτη και μία το μεσημέρι προς απόγευμα εικοσάλεπτη βόλτα, λένε (αυτοί που έχουν πει κι άλλα πολλά), είναι εντάξει.
Δε θα κάτσω να διαφωνήσω, αν κι ανάλογα τη ράτσα εξαρτάται αυτό, αλλά θα'θελα να σημειωθεί το εξής. Σκυλιά μεγαλόσωμα απαιτούν όχι απλά μεγάλη βόλτα. Απαιτούν άσκηση. Βουνό. Αλλιώς θα τα πηγαίναμε κι αυτά γυμναστήριο. Όχι τσιμέντο λοιπόν, μα φυσικό περιβάλον, μυρωδιές. Κι όχι μόνο ο μεγαλόσωμος σκύλος. Έχεις σκύλο και μπορείς να πας βουνό? Έστω μιά φορά τη βδομάδα. Πήγαινε τον. Είναι και άσκηση για σένα, το περπάτημα κάνει καλό, λένε..

 Τα σκυλιά, πέρα από παρέα και την καλιέργεια μίας σχέσης μαζί μας, έχουν κι άλλα πράγματα που μπορούν να κάνουν για να μας εξυπηρετήσουν. Σκύλοι οδηγοί τυφλών. Σκύλοι δίωξης ναρκωτικών κι εντοπισμού εκρηκτικών. Φύλακες. Τσοπανόσκυλα. Δυστυχώς δεν έχω συγκρατήσει το άρθρο οπότε θα αναγκαστώ να το θέσω ώς "λένε". Οπότε, λένε πως σε μία πτέρυγα νοσοκομείου καρκινοπαθών της Ελλάδας, για μία φορά την εβδομάδα, πηγαίναν στους νοσηλεύομενους, όσους ήθελαν, κατοικίδια ζώα για μία ώρα. Όσοι συμμετείχαν, λένε, παρουσίασαν κάποια βελτίωση.

 Σκέψου λοιπόν. Αξίζει να ρίξεις φόλα σε μία σχέση που δεν έχει ακόμα αρχίσει μαζί σου?
Ρίξε φόλα σε τέτοια σκεπτικά. Κάντα χθεσινά! (γλυκόπικρο χαμόγελο)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Το κείμενο γράφτηκε με αφορμή ένα σκυλί μίας κυρίας που είδα να μυρίζει κάτι και να σωριάζεται στο έδαφος. Το έβλεπα. Ήταν 1 στενό απόσταση. Έτρεξα. Μα μου φάνηκε μίλι καθώς οι σκέψεις είχαν χαράξει κυκλική πορεία στο μυαλό μου. Τι είναι για την κυρία αυτή αυτό το ζωάκι, τι έχουν περάσει μαζί, πως θα αισθανθεί όταν θα το χάσει, τι νιώθει τώρα? Μέχρι να φτάσω το σκυλάκι σηκώθηκε και τα δάκρυα γίνανε χαράς...!
 Σε παρακαλώ λοιπόν, σκέψου το ξανά.

Παύλος - vlospa

Πόσο κοστίζει?


 Νοσταλγία. Απ'τα χρόνια της παιδικής ηλικίας παντότινη ανάμνηση πότε θολή και πότε καθαρή, μα παντοτινή αυτό μου είναι ξεκάθαρο. Όταν οδηγός ήταν η μπάλα, όταν μόνος δρόμος ήταν ο χώρος του γηπέδου, κίνητρο ήταν η απόλαυση του παιχνιδιού κι η γλύκα της νίκης, βενζίνη μας ήταν τα προσωπικά όνειρα του καθενός είτε ήταν διάκριση είτε ήταν να παίζουμε μπάλα για πάντα, ακόμα κι όταν πιά μεγαλώσουμε.

 Ε λοιπόν μεγαλώσαμε. Ή τουλάχιστον τα κορμιά μας, τα οποία προσπαθούν απελπισμένα να πείσουν και τον νού μας. Πήραμε ύψος, κιλά, πράγματα και λοιπά, χάσαμε μαλλιά, κιλά, φίλους ανθρώπους και γνωστούς. Μήπως χάσαμε και το χρόνο μας "μεγαλώνοντας"? Πόσα ξοδέψαμε τρέχοντας να προλάβουμε τα 17 ή πράγματα και ασχολίες που κάνουν οι ενήλικοι.. Ανεβήκαμε σε αυτό το τρένο κι ούτε καν κοιτάγαμε αν κινείται για αρχή! Ποιός δε κοίταγε απλά να δει τη στάση του? Τέλοσπάντων, κατεβήκαμε όλοι κάπου, ή έτσι λέμε. Ο καθένας είχε τα βιώματα του κι απ'αυτά αποκόμισε εμπειρίες κι ανθρώπους που ήθελε στο πλάϊ του. Με τον καιρό φαίνεται η αξία κι άλλα τα κρατάς, άλλα τα πετάς.

 Και με όλα τα παραπάνω, ή με λίγα λόγια στο πέρασμα του χρόνου, ο καθένας έθεσε κι απο έναν διαφορετικό όρο στο παιχνίδι, τη διασκέδαση. Και με το δίκιο του ίσως, ίσως και με το δικό μου. Πολλά ίσως. Λίγα παιχνίδια! Λίγη η χαρά που κάποτε έσταζε στο τσιμέντο και την άσφαλτο, το χώμα και το γρασίδι μαζί με τον ιδρώτα μας και φύτρωνε στους μικρότερους που περπατούσαν και έτρεχαν πίσω από μιά μπάλα. Αλλάξαμε το σενάριο, τους ρόλους, τους γνωστούς τους παλιούς καλούς γνωστούς ηθοποιούς. Δίκαια άδικα παράλογα εύλογα. Ναι,ναι... Εντάξει. Το αποτέλεσμα? Όχι δεν είναι η μάντρα που'ναι άδεια. Είναι η αυλή του σχολείου, του κάθε σχολείου του κάθε γηπέδου το κάθε μέρος που μπορούσαν 10 παιδιά να ενώσουν τη θέληση τους για παιχνίδι για για για... Η μάντρα ίδια είναι. Εμείς άλλάζουμε και μοιάζουμε μόνο στο ότι είμαστε άδειοι. Κάτσε περηφανέψου μου για το τάδε trophy achievement και δε ξέρω και'γω τι άλλο. Για μένα τα τρόπαια που νιώθω ότι παίρνω όταν παίζω με τον πιτσιρικά γειτονάκο μου τον Κωνσταντίνο, την παρέα του και το σκυλί μου είναι ένα πολύ μεγαλύτερο επίτευγμα. Αυτό το χαμόγελο έχεις να μου το δείξεις καιρό φίλε...

 Μου'χει κλείσει το στομάχι, δε μπορώ να τραφώ άλλες αυταπάτες, συγχώρα με μα δε φταίω τόσο εγώ, όχι, όχι όταν κάνω προτάσεις με τέτοια διάθεση, με ένα τέτοιο χαμόγελο έτοιμο να φανερωθεί και να φανερώσει κι άλλων ανθρώπων που θα συμμετάσχουν σε ό,τι παίξουμε.

Παύλος - vlospa kasbe

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Αυτή η θέρμη... Το ψύχος της άψυχης ψυχής.

 Πρέπει να πεθάνει ένας συνάνθρωπος, όχι μάλλον προτιμότερο είναι να δολοφονηθεί από άλλους, όχι απο εμάς, ούτε στο ελάχιστο (μόνο ανέχεια κι απέχθεια) και να αρχίσουμε να κρίνουμε τη ζωή (αστυνόμος, δικαστής, μάρτυρας, κατήγορος, ένορκοι και δεσμοφύλακας) ο καθένας με τις κατηγορίες του και την υπεράσπιση του.

 Μα πρέπει να γεννηθεί ένας άνθρωπος για να εκτιμήσουμε την ήδη υπάρχουσα ζωή και που μπορούμε να τη φτάσουμε, πόσα μπορούμε να ξεχάσουμε και ξεπεράσουμε, να νιώσουμε τη ζεστασιά που μπορείς να αισθανθείς μες στο καταχείμωνο κρατώντας στην αγκαλιά σου κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που θες να κρατήσεις ζεστό ακόμα κι αν το δέρμα σου έχει παγώσει αυτή η θέρμη στην καρδιά σου δε μπορεί να τη σβήσει κανένας καιρός...

Αυτή η θέρμη...


 Μήπως είναι κάλπικη? Δε ξέρω αν μπορώ ούτε στο ελάχιστο να αποδείξω πως εμείς είμαστε οι κάλπικοι, κι αυτή θέρμη είναι μία απ'τις πιο αυθεντικές στιγμές της ζωής μας. Η πρώτη στιγμή που μπορούμε να ζήσουμε είναι στη μητέρα και στην αγκαλιά της, έτσι ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο, μάκαρι και έτσι να φύγουμε. Σε αυτή τη θέρμα γεννηθήκαμε και δεν αποκλείεται και να συλληφθήκαμε! Αυτή η θέρμη είναι μέσα μας μαζί μας μεγαλώνει, πεθαίνει με τον καθένα ανάλογα τις επιλογές του. Κι αυτό για μένα αποδεικνύεται κάθε φορά που βλέπω αυτή τη θέρμη να μεταμορφώνεται σε ψύχος.

Το ψύχος της άψυχης ψυχής.


 Κρύο, σκοτάδι, μοναξιά, ομίχλη. Άβυσσος? Όχι, δεν έχει όρια, η Άβυσσος είχε, αυτές οι ψυχές ορίζουν το μέγεθος της ψυχής που απουσιάζει (απο αυτές). Για κάποιο λόγο αυτή θέρμη δε μεταδώθηκε σωστά, δεν έφτασε, δε δώθηκε, έσβησε... Όπου βλέπεις συνανθρώπους σου να βγάζουν ό,τι χειρότερο από μέσα τους, εκ του στόμαστος και διά του λόγου - όχι εμετό!- εγώ βλέπω το θάνατο αυτής της θέρμης μέσα στους εαυτούς τους.
Κι η κάλπικη θέρμη που νιώθουν είναι η εξής διαφορά. Αγάπη κι εμμονή. Συναγωνισμός κι ανταγωνισμός.

Αυτή θέρμη υπήρχε πριν από εμάς. Άρα (για μένα) δε μπορεί να'ναι κάλπικη. Εμείς ακολουθήσαμε μετά τη θέρμη οπότε, για μένα, πάλι (ή μάλλον ακόμα) εμείς είμαστε που μπορούμε να είμαστε... Κάλπικοι!

Παύλος - vlospa kasbe


*   Το κείμενο πρωτοδημοσιεύτηκε στο αντάρτικο (http://antartiko1.blogspot.gr/)
** Το link : http://antartiko1.blogspot.gr/2013/01/blog-post_1445.html

Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2013

Ανθρώπινα παιχνίδια

Δε θα γίνει χρήση λεξικού, μόνο ανάμνηση απ'τα πρώτα χρόνια ενός παιδιού. Ναι. Ενός κι όχι, μόνο, εμού. Γιά θυμήσου πάλι κάτι. Φέρε στο νου σου τη λέξη "παιχνίδι". Πρώτο πράμα που σου'ρχεται, λογικά (βρίσκεσαι στην ηγεμονία της λογικής μου), είναι η παιδική ηλικία, ίσως μιά θολή εικόνα μιας γνώριμης σιλουέτας.. Πάμε πιο βαθιά, κλειστά μάτια, αναμένος φακός. Αντικείμενα (μπάλες, παιχνίδια, κονσόλες) κι άλλες σιλουέτες. Περίμενε εκεί μιά στιγμή. Με τις άλλες σιλουέτες τι μας ενώνει? Το παιχνίδι.. Άρα το παιχνίδι είναι καλό! Μακάρι να κρατήσει για πάντα...

 Τι πιο αγνό απ'την αφέλεια? Το χιόνι ίσως, αλλά, δεν είναι ο καιρός. Ή μήπως είναι? Ή μήπως είμαι αφελής πιστεύοντας κάτι τέτοιο? Ή μήπως μήπως? Ο χρόνος θα δείξει, όπως κάνει μέχρι στιγμής και λοχαγέ, παρατηρώ τα όσα σχετικά είδα στο πέρασμα του.

 Αντικείμενα, άνθρωποι, φυτά, ζώα και προσχωρόντας "στη σκοτεινή πλευρά" οι απαιτήσεις αυξάνονται, συναισθήματα σε ανθρώπους, εικόνα και έκφραση σε όλα τα παραπάνω. Έκανε κατάχρηση του παιχνιδιού, η έννοια της ευτυχίας έμεινε καλυμένη απ'την παιδική ομίχλη του παιχνιδιού και τα παιδιά, οι άλλες σιλουέτες, χάνονται για να δώσουν τη θέση τους στο μαύρο αυτό σύννεφο κι αυτό να ντύσει με μουντάδα τη γύμνια του εσωτερικού κόσμου του.. Όλα μπορεί να φαίνονται θαυμάσια απ'έξω, σαν μιά καλογυαλισμένη κούκλα στο πρώτο και πιο αστραφτερό ράφι. Και μέσα είναι τόσο χαλασμένη πιά που δε θα φτιάξει και χαίρεται μόνο να απασχολείσαι μαζί της ακόμα κι αν την ακρωτηριάζεις.

 Με αυτή τη βενζίνη τρέχει η μηχανή. Όχι δεν είναι ακριβώς βενζίνη, αφού την ονόμασα ας την ονομάσω όπως της αρμόζει. Βενζιν-ό-Παραμύθα είναι! Δε ξεδιψά απλά, ξεγελά και το μαύρο σύνεφο απελευθερώνει λίγο καπνό που γεμίζει, υπερπληρεί την αισιοδοξία που υπολείπεται απ'τον χαρακτήρα, κι η δίψα.. η δίψα ξανάρθε μεγαλύτερη, μα η αισιοδοξία, αυτό το ντουμάνι έχει καλύψει κάθε ίχνος ματιάς με αυτόν τον κόσμο, κι η ιδέα πως θα ικανοποιηθεί η δίψα τον ξεγελά... Πως εκεί θέλει, μα μόνο εκεί μπορεί, δεν είναι ότι μόνο εκεί θέλει, παντού θέλει, μα δε μπορεί αλλού. Μονάχα στους αδύναμους! Εκεί που η βοήθεια κι αλληλεγγύη είναι αδιανόητη, η εκμετάλλευση είναι αυτονόητη. Ανυπεράσπιστος, αβοήθητος, στην ανάγκη. Παιχνίδια στην υπηρεσία της διασκέδασης κάποιου άλλου.

 Είναι καν απαραίτητη η αναφορά παραδειγμάτων? κακοποιήσεις, βιασμοί, εκτροφές, κακομεταχείριση, εξαναγκασμός, σωματική και λεκτική βία, χάσιμο ενδιαφέροντος (επιστροφή βαρεμάρας λέω εγώ..), βασανιστήρια, απαγωγές... Σταματώ γιατί στομάχι και νεύρα επικοινωνούν κι αυτή την ώρα θέλουν αποξένωση για λίγο.

 Στις "δύσκολες" μέρες μας ο "σκληρός" επιβιώνει. Θεωρεί(ται) πως κάνει το δύσκολο. Οδηγεί δείχνει το δρόμο, παράλληλα με το ρέμα, κατευθείαν στο γκρεμό για την παραίτηση από κάθε τι ανθρώπινο, πέρα απ'τις βιολογικές του ανάγκες. Εύκολο!

Παύλος - vlospa

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Δημοκρατική συνείδηση στην πρακτικά "σύγχρονη ζούγκλα"



 (
intro) Παντού, πάντοτε κι από όλους Μόνο Μούγκα! Σου'πα, μου'πε, του'πες, μες στη στρούγκα
και στο τέλος πανηγυρίζοντας και ζαλίζοντας σηκώσαμε την κούπα. Και τι χύσαμε? Και την ήπιαμε...

 Τι πάει να πει που αναφέρομαι, τι θέλω να πω? Προσπάθησε να κοιτάξεις λίγο αλλιώς, σαν παλαβός που απ'τα σκοτάδια της μοναξιάς αναζητεί λιγοστό φως! Κοίτα που ΔΕΝ αναφέρομαι, τι ΔΕ θέλω να πω, και κάνε την πράξη. Αφάιρεση, πρόσθεση, διαίρεση, πολλαπλασιασμός, στο τετράγωνο στον κύβο τα χέρια μου νίβω και καρτερώ. Στο αποτελέσμα που θα μου δώσεις, τι πράξεις έκανες, να βρώ. Αδυνατείς γιατί υστερώ εγώ, να γίνω πιο αόριστος για να δεις συγκεκριμένα, με άλλα λόγια χιλιοειπωμένα.

 (Πρακτικά) Σύγχρονη Ζούγκλα


 Γεννιέμαι και με προστατεύει η μάνα μου, αν όλα πάνε καλά, απ'την περιέργεια του εαυτού μου. Τα πρώτα ζωώδη ένστικτα εμφανίζονται στην παιδική ηλικία. Δε θυμάσαι πόσες φορές έχωνες πράγματα στο στόμα σου μικρός, ή έστω πόσες φορές σου έλεγαν πως το έκανες? Αυτά τι ήταν? Τρόποι εξερεύνησης άγνωστων για μας, ακόμα, άγνωστων οριζόντων που παρουσιάζονταν καθημερινά μπροστά μας. Τόσο μυαλό τότε, τέτοιοι κι οι τρόποι. Περιμένω λίγο να θυμηθείς. ... Αργείς! Αγέλη. Οικογένεια! Χρειάζεται επέκταση? Ούτε η χώρα σου αλλά τέλος πάντων. Προστασία, εκπαίδευση, κοινωνικοποίηση, ένας ρόλος σε όλα αυτά στη συνέχεια. Απο μικρός μαθαίνεις αυτά που σου διδάσκουν κι όσα υπάρχουν πιο κοντά σε αυτά όταν χαζεύεις την ώρα που σου τα διδάσκουν. Κι εκπαίδευση για να σκαρφαλώσεις ένα δέντρο που θα αφήσεις, θα κόψουν, θα κάψουν και θα πρέπει να πηδήξεις στο άλλο με μιά περικοκλάδα εν τέλει, μα "το δέντρο ΣΟΥ" και τέλος, έχει πιά ένα δέντρο, πάνε ξύπνα, αυτό, γιατί κοιμόμενος κινείσαι. Όχι? Τότε υπνωτισμένος. Πάλι όχι? Τότε θα πρέπει να υπνωτίζεις, μα άσε με να σου πω, ο μεγαλύτερος υπνωτιστής υπνωτίστηκε κι ο ίδιος. Κτήση, μετά το δέντρο, άνθρωποι, τίτλοι, εμπειρίες, "άλλα δέντρα", άλλα πράγματα. Κατά τον ίδιο τρόπο πηδάς. Από δέντρο σε δέντρο με ανθρώπους, πράγματα κι όνειρα μαζί, χωρίς παίρνεις κι αφήνεις. Για να αποφεύγεις και να αποφύγουν κι αυτοί το αφηνιασμένα ζώα και το μένος τους.

Δημοκρατική Συνείδηση (ΠΟΥ? Χαχ..Σαχ! Ματ.)


 Βάζει ο χάρος τη στολή του και βγαίνει παγανιά. Πού? Που ΔΕΝ βγαίνει ρώτα? Ανάλογα την ήπειρο, τη χώρα, το πολίτευμα και τη θρησκεία ο κυνηγός είναι κυνηγός, το θήραμα παραμένει θήραμα. Τι αλλάζει? Ο τρόπος που παρουσιάζεται η "Ζωή" και πως κυλάει. Σαν το αίμα, λίγο, γρήγορα και μέχρι να το δεις το'χει πιεί κάποιος και μάλιστα την υγειά σου. Το κυνήγι κι η επίθεση πως διεξάγονται. Το θέαμα! Πόσο βίαια είναι πόσο δίκαια ή άδικα, στο φως της μέρας, στα σκοτεινά στενά δρομάκια τη νύχτα. Αρχές ήθος κι ηθική! Βγαίνει μιά τίγρη στον πιο ψηλό λόφο και σου μιλάει για περιορισμό του κυνηγιού και όχι λαιμαργίες ενώ το στόμα της στάζει αίμα άλλου ζώου. Σιωπή...

(
outro) Σεβασμός στα μυρμήγκια. Τα τρελά πλάσματα αυτά. Αδιαφορούν για όλους και για όλα, απλά ζουν. Ξέρουν τι κάνουν. Στη θέση που είναι καλά κάνουν κι αδιαφορούν. Έχουν δείξει το δρόμο κι οδηγούν που και που πίσω κοιτούν μπας κι άλλα πλάσματα τ'ακολουθούν. Περιμένουν ν'ακολουθηθούν. Απλά ζουν..

Παύλος - vlospa

Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Πόλεμος! Τίτλοι. Ζωή?


 Μία θεωρία αποδεικνύεται σωστή όταν εφαρμόζεται στην πράξη. Πολεμώντας τόσα χρόνια με οποιοδήποτε τρόπο ανά τα χρόνια της μάχης αυτής για Ζωή κι όχι επιβίωση κι όνειρα με δορυφόρους που όρισαν άλλοι, άλλοτε.. Αυτή η θεωρία για αρκετούς είναι πραγματική, σωστή, αληθινή, είναι η ίδια τους η Ζωή.

Η θεωρία έχεις ως εξής. Πόλεμος για τίτλους στη Ζωή.


 Δες στο στρατό. Αξιώματα. Ανώτεροι και κατώτεροι. Σαρδέλες, περηφάνεια και περιφρόνηση όποιου (δυσ)τυχαίνει να'ναι κατώτερος, νεότερος του ή με λιγότερες σαρδέλες!

 Και δες τη Ζωή... Από μικροί δεχόμαστε τίτλους οποιουδήποτε είδους από τον οποιονδήποτε, με τον οποιοδήποτε λόγο, την οποιαδήποτε στιγμή, με τον οποιοδήποτε τρόπο. Ενδεικτικά μία πιθανή πορεία μαχών.

Οικογένεια : Η μάχη μπορεί να ξεκινά από νωρίς! Πριν ΚΑΝ τη σύλληψη σου. Α χα! Μπορεί να ξεκινά μαζί, ενδιάμεσα. Απ'την οικογένεια, από άλλους. Αν ξεκινά μαζί κατά ένα τρόπο σε επηρεάζουν. Τώρα αν σου πω ότι επηρεάζουν τη μαμά που πρήζει το μπαμπά και ξεσπάει με βαριά λόγια στη μαμά και θλίβεται και δε τρέφεται αρκετά και για τους 2 ή καπνίζει ή δε ξέρω κι εγώ τι άλλο, ξέρω, σου κάνει? Μισό να το τυλίξω. Μη το πιείς! Κι αυτό.. Στολισμοί θα μπούν στο 2ο μέρος της οικογένειας καραπαρακάτω.

 Νοσοκομείο : Εδώ κι αν πέφτει μάχη. Ο αγώνας της μάνας είναι η πρώτη και πιο αξιοσημείωτη μάχη για τη Ζωή του παιδιού της πρώτα κι ύστερα εκείνης! Του παιδιού να βγεί, των γιατρών και των μαίων να ακολουθήσουν σωστά τη διαδικασία. Αν όλα πάνε καλά ξεκινάνε οι πρώτοι τίτλοι. Ενδεικτικά οι γιατροί "επιτυχημένοι" ή μη. Το παιδί "υγιές", πρωτότοκο ή δευτερότοκο, μοιάζει στο μπαμπά ή στη μαμά, μπάσταρδο, άσπρο μαύρο κλπ. Η μάνα καλή μαμά ή όχι, πόρνη. Ο μπαμπάς καλός ή όχι, κερατάς.

 Οικογένεια : Μάχες κι εδώ. Το καλύτερο παιδί, η καλύτερη οικογένεια, το παιδί της οικογένειας, του σπιτιού, της μαμάς ή (και) του μπαμπά. Ο αδερφός μεγαλύτερος, μικρότερος, καλύτερος, χειρότερος, ο υιοθετημένος.

 Σχολείο - Πανεπιστήμιο : Χάος. Παράλληλες μάχες καθ'όλη τη διάρκεια μεταξύ όλων! Μαθητές : Καλύτερος, χειρότερος, πιο όμορφος, πιο άσχημος, πιο φτωχός, ξένος ή με κάποιο πρόβλημα, καλός στα αθλήματα, σπασίκλας, μαρτυριάρης! Πιο πολλές αταξίες, γκόμενες, απουσίες, αποβολές, πτυχία, βαθμοί, σχέσεις με καθηγητές (οποιουδήποτε επιπέδου).

 Στρατός (για Ελλάδα λέμε) : ... . Ο πιο νέος, ο πιο μάχιμος, ο ανώτερος, ο πιο παλιός, ο πιο άχρηστος, με το πιο καλό σημάδι, με τις πιο πολλές σαρδέλες, με τις πιο πολλές μάχες.

 Εργασία : .. . Ο εργοδότης, ο εργαζόμενος, ο καλός ο κακός ο άσχημος κι ο ωραίος, ο νέος, ο παλιός, ο υπάλληλος, ο ρουφιάνος, ο παραγωγικός, ο μη, ο "διασυνδεδεμένος", ο υψηλόμισθος, ο χαμηλόμισθος, νόμιμος, παράνομος, άνομος, μετανάστης.

 Παράλληλα στη ζωή : μάχες κι εδώ φυσικά! ομάδα, πολιτική κατεύθυνση, θρησκεία, θέση τάξης, επίπεδο εργασίας "στο στάτους της εποχής", οικογενειάρχης, ανύπαντρος, μόνος, νόμιμος, παράνομος, άνομος κι εδώ.


 Κοιτάζω παντού, πάντοτε στη Ζωή (μου) και βλέπω μάχες. Στις οποίες έχω παραστεί και παλαιότερα έχω πολεμήσει συνειδητά. Όλες μάχες για τίτλους, διατηρήσης κι ανατροπής τίτλων και δημιουργία νέων τίτλων. Όλοι, ή για να μείνουν εκεί που είναι, "αν δε μπορούν να ανέβουν πιο ψηλά", ή "για να φτάσουν εκεί που μπορούν" (πατώντας πάνω σε όποιον κι ό,τι χρειαστεί/ εμφανιστεί). Κοιτάζω παντού στη Ζωή μου και δε βλέπω ζωή.

 Είμαστε όλοι το ίδιο χαμηλά. Όσο ανεβαίνει ένας δεν ανεβαίνει κανένας ψηλά.


"Αναρχικός!" "Κομμουνιστής!" "Πατριώτης!" "Σοσιαλιστής!" "Φασίστας!" 
Ταμπέλες με φωτάκια που θα τυφλώνουν πολλά μάτια για πολύ καιρό ακόμα..
Γι'αυτό μας αλλάζουν τα φώτα.

Τάδε Έφη
Παύλος - vlospa, ο "Άνθρωπος!" (τυφλώθηκες?)

Δεν είναι ωραία? - Μέσα κι έξω

 Δεν είναι ωραία?


 Δεν είναι ωραία? Να είσαι καθαρός? Κι ας βρωμάν οι άλλοι. Να'χεις πεντακάθαρο σπίτι? Και ας μην έχουν οι άλλοι [και σπίτι(!), πολύ κακία, "καθαρή" κακία!]. Να'ναι κι ο χώρος μπροστά στην εξώπορτα σου καθαρός? "Ώπ! Ένα σκουπιδάκι. Γρήγορα τη σκούπα." -Η σκούπα έχει μεγάλη δύναμη στα χέρια τους.- "Σκούπα μου σκουπίτσα μου ποιός είναι ο πιό καθαρός? Διώξε το σκουπίδι σε κάποιον άλλο! Είναι ωραία." -Κι ως δια μαγείας το σκουπίδι φεύγει... Προς στιγμήν! Ως δια (της ίδιας) μαγείας φυσάει! Και το σκουπίδι επιστρέφει μετά από κάθε μάταιη προσπάθεια. Ο κάτοχος της σκούπας αφού φυσάει για μέρες πεθαίνει από ασιτία, έπινε τον ιδρώτα του και την πάλεψε λίγο. Το σκουπίδι νίκησε. Δεν είναι ωραία? Το σκουπίδι δε χάνει όμως ούτως ή άλλως. Απλά βρωμάει.

 Μέσα κι έξω


Μέσα : ΧΧΧ Παρατήρησε και γνώρισε πρώτα το έξω κι αργά-αργά θα ξεφλουδίσεις κάθε εξωτερικευμένο χαρακτηριστικό του μέσα. Μιά βαθιά βουτιά! Αλλά πρώτα τσέκαρε τα νερά. Μη σπάσουν και σε καταπιεί το μάτι του κυκλώνα κανενός άψυχου κελύφους, έτσι τρέφονται, λυσαλλέα με πολλά στόματα κι άπειρα δόντια, που δεν είναι ορατά..

 Έξω λοιπόν! : Πένα. Η τελευταία λέξη.. όποιου μίλησε. Μόδα? Ομάδα? Ιδέα? Τεχνολογία? Μουσική? Πολιτική? Λάϊφστάϊλ? Ό,τι να'ναι? Απ'ολα? Συν μουστάρδα παρακαλώ! Οι δυσκοίλιοι να απέχουν, οι τρισκοίλιοι ας κάτσουν εκεί μακριά που είναι, χεστήκαμε γι'αυτόύς! Τι άλλα? Ε πάνω κάτω ό,τι μπορείς να βρείς που αποδεικνύει ενασχόληση με αυτό ΠΑΝΩ σε αυτόν, πόσο τον εκφράζει και πως κάποιες στιγμές το εκφράζει κι ο ίδιος αποζητώντας το. Δόση είναι μη γελιόμαστε, δε θέλω να σε γελάσω κι ας γελάς. Εξώφυλλο λοιπόν κι άγιος ο Θεός, που είναι στη μόδα, αν δεν είναι δε το λέμε, μη φανούμε ντεμοντέ. Ό,τι μπορεί να σε κάνει να ασχοληθείς με αυτό κι όχι με πιο σημαντικά πράγματα, και για τους 2 κι όχι μόνο.. Αναρωτήθηκα που είναι τα πρότυπα, αλλά, ναι τι ψάχνω, ας κοιτάξω και τι ψάχνουν οι άλλοι. Εδώ είμαστε λοιπόν! Εξωτερική εμφάνιση, τίτλοι (θέσεων εργασίας-θέσης στο κόμμα), κατοχή ακίνητων, κινητών, αυτοκινήτων κι ακόμα και ανθρώπων, ρευστό φυσικά, κι ένα παμφάγο μέσα που είμαστε έτοιμοι να ξεκοιλιάσουμε για να εξερευνήσουμε τι του προκαλεί αυτή την ασταμάτητη όρεξη... Σλούρπ!

 Μέσα : Σκοτάδι. Ησυχία. Κρύο. Μπρρ, ανατριχίλα. Και ώχ! πφφ! σκατίλα! Ε, να μου πεις τρώει ό,τι βρεί, ποιός είπε ό,τι το χωνεύει και μάλιστα σωστά? Ποιός είπε ότι αφοδεύει? Καταραμένες λανθασμένες υποθέσεις. Έχω φακό. Βλέπω μιά αποθήκη, πάω προς τα εκεί. Μάλιστα. Εδώ είναι όλα. Ακόμα και το νεκροταφείο.. Τόσα και τόσα, πράγματα, αναμνήσεις προσπάθειες άλλων, συμβουλές συγγενικών προσώπων, ο φόβος της μοναξιάς, η αγωνία της αναγνώρισης ή της απόρριψης, κάθε υγιές παιδικό όνειρο, η αγάπη του παιδιού για τη μάνα, το αντίστροφο...

 Σταύρωσε τον εαυτό του πρόθυμα για να φανεί ο ίδιος πιο ψηλά απ'τους άλλους γύρω του. Έκανε εμπόρευμα κάθε ίχνος του εαυτού του. Με τα λεφτά νόμιζε πως αγόρασε τα πάντα. Μα απλά μίσθωσε ένα θίασο να τον βλέπει να αργοπεθαίνει στον σταυρό του, πιο ψηλά απ'τους άλλους, μόνος, στο κρύο της μοναξιάς και την άβυσο της άγνοιας. Πρωταγωνιστής στο αθάνατο σόου της "ζωής της παράνοιας".

Παύλος - vlospa

Τρίτη 8 Ιανουαρίου 2013

ΚΑΤΕΝΑΤΣΙΟ της ψυχής

ΚΑΤΕΝΑΤΣΙΟ της ψυχής. Μόδα εποχής. Μαζί με το κρύο που φεύγει, της λέω αντίο!

 Ποδοσφαιρικό σύστημα Κατενάτσιο. Φουλ άμυνα, αυτο-άμυνα! Κι οι 10 πίσω στην άμυνα κι εγώ στο τέρμα. Και μας παίζετε μονότερμα. Οι διαίτητες δε κοιτάνε.. Το πλήθος ουρλιάζει κι η στιγμή πλησιάζει...

 Ρατσιστής? Εγώ? Όχι φυσικά. ACAB όμως. (All Cops Are Bastards)
- Όλοι ρε φίλε? Όλοι? -

Αντιφασίστας. Διώκω καθετί φασιστικό με οποιοδήποτε τρόπο! Ακόμα και με φασιστικό.

Απολιτικός. Αποφεύγω οποιαδήποτε ενασχόληση ή συζήτηση περί πολιτικής. Τίποτα δε με εκφράζει, τίποτα δε μου είναι πιο συμφέρον. Δεν είμαι απόλυτος όμως.

Δεν έχω άδικο! Απλά δεν έχω και 100% δίκιο.


 Βαριέμαι να γράψω άλλα παραδείγματα, σκέψου ένα, τόσα θα'χεις δει.
Εάν τα αναγνώρισες φυσικά... Να το πω άλλη μία. Ό,τι και όσα έχεις δει κι έχεις αναγνωρίσει σε εσένα. Για αρχή. Μετά θα μπορείς να τα αναγνωρίσεις ή να φτάσεις σε ένα ικανοποιητικό, για σένα, συμπέρασμα ως προς αυτά στον άλλο. Τι ποιά "αυτά"? Τις άμυνες καλέ! Κου κου! Τι κάνουμε εδώ? Είπαμε παίζουμε την επίθεση που παίζει μονότερμα την ομάδα που εγώ είμαι στο τέρμα!


 Πες το αυτοκριτική αν θες να το πεις κάπως. Βάλτου και λαμπάκια εαν έτσι σ'αρέσει καλύτερα, μα κάντο. Κάτσε τέρμα και ρίξε σουτάκια στον εαυτό σου. Και μη τα αποκρούσεις όλα αν δε μπορέσεις, μη παραπονεθείς, απλά παίξε μπάλα. Τη μπάλα που ξέρεις κι απ'τις 2 πλευρές, επίθεση και άμυνα.


 Δε θα χάσεις, πολλά. Εγωισμό, περηφάνεια ίσως ή και φόβο. Αλλά το κέρδος είναι...
Να μη φοβάσαι να παίξεις, ακόμα κι αν φαίνεται δύσκολο παιχνίδι κι άπιαστη η νίκη.


ΕΣΥ κερδίζεις, "αν δε τα χάσεις" στο δρόμο.