Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2013

Συζητώντας με εμένα, για μένα


(ο κόσμος κι όταν ήμουν παιδί)


-Ώρες ώρες τη βλέπω έτσι..
Ποιά?
-Τη ζωή, γενικώς.
Πως?
-Απλώς.
Σαν ένας διάδρομος, ή ένας δίσκος, που γυρίζει συνεχώς.
Κι εγώ τρέχω πάνω του, σαφώς.
Θυμάσαι τα βιβλία που ανοίγαμε και έβγαιναν κτίρια, κάστρα ολόκληρα και πόλεις?
 Έτσι κάπως χτίζεται κι ο κόσμος που συναντώ,
καθώς τρέχω,
χορευτά,
σε αυτόν τον κόσμο που γυρνώ, όσο γυρνώ κι όσο γυρνά κι αυτός.
Και είναι ώρες που λες, αισθάνομαι,
πως έρχεται μιά ανάμνηση,
και με αρπάζει και με σηκώνει με πετάει πίσω,
και γυρνά και το δίσκο κι αλλάζει το τοπίο που περπατώ.
Απότομα αλλά δε τρομάζω.
Τραγουδάω κι ας δείχνω να ουρλιάζω.
Δεν αλλάζω.
Αλλάζει ο ρυθμός.
Κι είναι αρκετός.
Μουσικός σκοπός.
Επιτυχώς.
Αλλάζει ο συναισθηματισμός.
Τα λίγα δευτερόλεπτα που ένας σοφός προτιμά να'ταν χαζός.

Παύλος - vlospa kasbe

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Η εποχή της ιδέας


 - Ένα μέτριο, χωρίς!
-Εφτασέεεε... Η εποχή της ιδέας.
Η ιδέα είναι ένα ρόφημα.
Δημιούργημα του ανθρώπου για να το απολαμβάνει.
Είσαι η ιδέα σου.
Τι πίνεις λοιπόν?

 Πίνω πολιτική! Ή/ και τα παράγωγα της. Α-πολιτική, υπο-πολιτική, αντι-πολιτική. Κι ό,τι πίνω με πίνει. Μας ήπιαν οι ιδέες μας παιδιά. Φτιάξαμε ποτά να γουστάρουμε και μας έκαψε η χημεία. Μιλάω με παραδείγματα. Ίσως και να'μαι ο ίδιος παράδειγμα. (Ίσως όχι, ίσως ένα δημιούργημα της φαντασίας σου -ή μου-, ίσως τίποτα, ίσως, ίσως...) Διάλεξε αποφυγή ή μίμηση.

 Απ'όταν έγινα αλκοολικός ξέχασα τα νιάτα μου. Το παρελθόν μου. Αυτή η γέφυρα πίσω μου φαίνεται όλο και πιό μακριά, όλο και πιό θολά, κι αν φτάσω κοντά.. Ειναι κατεστραμμένη. Ξέχασα και τι γεύση έχει αυτό που πίνω. Αλλά ανανεώνω τη μουδιασμένη μπλε γλώσσα μου με αυτό. Πιστός στην ιδέα. Παράξενο... Θυμάμαι μόνο πράγματα που έχουν να κάνουν με την ιδέα. Ή μάλλον έχω ξεχάσει όσα πράγματα δεν είχαν να κάνουν με την ιδέα.

 Είναι η θεωρία της εξέλιξης. Απ'την εποχή που ψάχναμε για ιδέες ( μεταξύ άλλων πολιτική παιδεία) στην εποχή που βρήκαμε ιδέες, τις εκπροσωπούμε, θα πεθάνουμε γι'αυτές και θα σκοτώσουμε τους μη ομοϊδεάτες μας, για την ιδέα φυσικά. Την ξέρουμε/ δε τη ξέρουμε την ιδέα. Κι οι ηλίθιοι μπορούν να παπαγαλίσουν. Και να πράξουν.. (Φαντάσου.)
 Κι όταν πιώ πολύ ιδέα και πνιγώ? Θα με καρπαζώσει ο ομοϊδεάτης στην πλάτη. Δε με σώζει. Ήδη είμαι σωμένος, αφού ακολουθώ την ιδέα, απλώς με κρατάει σωμένο. Τι καλός...

 Να σου π(ι)ώ μιά ιδέα? Δεν έχει όνομα. Μου λέει πως εδώ και καιρό σκεφτόμαστε κατά κύριο λόγο μόνο με το μυαλό, κι όχι με την καρδιά.

-Είμαστε πιό έξυπνοι κατέχουμε πιό πολλές πληροφορίες, δες τα άλματα της τεχνολογίας!
-Αποκόψαμε κάθε δεσμό με τη φύση, γίναμε αναίσθητοι κι απαθείς, κοίτα τη φύση πως την έχουμε καταντήσει. Πολλά κιλά αισθήματα και μάλιστα αγάπη. Μωρέ γνώση και πληροφορία, δε λέω όμως, εε?? Είναι αυτή η γλυκιά αυταπάτη "όλα για καλό γίνονται".

 Και χέστην αγάπη! Ή το όνομα της! Κράτα όλα τα υπόλοιπα κι ότι την εκφράζει. Ιδέα?

Παύλος - vlospa kasbe

* Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Διαδρομές ( http://diadromespress.blogspot.gr/ ) και ψηφιακά στη σελίδα red wire ( http://redwire.gr/ )

Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Ο καλύτερος φίλος του φίλου μου


 Μαθαίνω πως ο σκύλος ενός φίλου μου, ο οποίος φίλος λείπει εκτός Αθηνών, έφυγε απ'το σπίτι των γονιών του!
Το μαθαίνω μέσω διαδικτύου και μάλιστα πως λείπει ήδη τρεις μέρες.
Σε σχόλια γράφει που εθεάθη και πως παρότι πίνει νερό, ΔΕΝ τρώει.
Λουρί, σακουλάκια, λίγη τροφή στις τσέπες και πάμε να βρούμε τον σκύλο του φίλου μου. Ρωτώντας φτάνει κανείς στην πόλη.
Ξεκινώ από όπου διάβασα τελευταία πως τον είδαν.
Ανάληψη.
Ρωτάω πολύ κόσμο.
Άλλοι βοηθούν, άλλοι απλά απαντούν, άλλοι "φοβούνται" μη τους σκοτώσω/ ληστέψω δε ξέρω τι άλλο.
"Πέρασε πριν 2-3 ώρες", "Τον είδα Αγ.Λάζαρο πριν 1 ώρα", "Πριν κανά μισάωρο πρέπει να τον είδα Ταπητουργείο", "Ήταν στο σχολείο της Ανάληψης και μετά είπανε πως πήγε στο πάρκο", "μέχρι πριν λίγη ώρα με μαθητές ήταν" και "Φίλε τον είδα πριν 2 λεπτά στο παλιό Δημαρχείο". Η τελευταία πληροφορία ήταν κι η πιό ζωτική.
Περπατώντας, τρέχοντας, ρωτώντας, φωνάζοντας κι όταν κουράστηκα, ακόμα και με το παπάκι γύρναγα γύρω-γύρω ψάχνοντας τον καλύτερο φίλο του φίλου μου.

ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ'ΧΕ ΧΑΣΕΙ Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ?
καταλαβαίνεις τι θα μπορούσε να'χει χάσει ο σκύλος του?

Αν ναι, μη περιμένεις. Όταν κάποιος δικός σου χάσει το σκύλο του ψάξε μαζί του μέχρι να βρεθεί!

Ο σκύλος με ξέρει. Όταν με είδε σταμάτησε δίπλα μου. Ανέβηκε πάνω μου, με μύριζε με έγλειφε και δεν έφευγε από δίπλα μου. Τον άκουγα. Ήθελε να πάει σπίτι του... Αυτό μου είπε. Αυτό έγραφαν τα μάτια του. Αυτό ηχούσε απ'τη φωνούλα του.

Παύλος - vlospa kasbe [γουφ-φούφ(ερ)!]

Ξένε! Αυτός είναι ο τόπος μου.


Ξένε! Μείνε μακριά και κράτα την απόσταση σου, για ασφάλεια. Εδώ κατοικώ εγώ, η μοναξιά κι οι σκέψεις μου. Άπατη σκληρή γη να περπατήσεις. Με μονάχα ένα μονοπάτι. Προς το λιμάνι της ομίχλης δίχως φάρο. Επικίνδυνο πλοίο με άγνωστο προορισμό και σαφέστατο σκοπό. Να σαλπάρει. Να γυρίσει όση πιο πολλή θάλασσα μπορεί. Σου περιγράφω το φόβο σου ξένε? Τα ορμητικά νερά παρασύρουν τους αδύναμους, στον πάτο τους βυθίζουν. Φουρτούνες, καταιγίδες, κακοκαιρίες! Για να φτάσεις κάποτε τα ήρεμα νερά. Αν υπάρχουν, ακόμα πια.

 Ξένε! Εδώ θα βρεις μονάχα πειρατές και σκατόκαιρο! Πρόσεξε τον εαυτό σου και τα υπάρχοντα σου! Τι? Θέλεις να πλεύσεις κι εσύ? Μα έχεις ακόμα εαυτό και υπάρχοντα... Πως θα γίνεις μέρος του πληρώματος φάντασμα? Αποχωριστήκαμε εγωισμούς όταν ο στόχος έγινε σαφής και πιο ξεκάθαρος με τη μέρα πιο δύσβατος ο δρόμος της επίτευξης του σκοπού μας.

 Ξένε! Για να γίνεις γνώριμος κι οικείος οφείλεις να ξεχάσεις τον εαυτό σου και να θυμάσαι το σκοπό σου. Τι εξυπηρετεί τούτο το ταξίδι. Εξυπηρετεί εσένα κι εσύ με τη σειρά σου όλους μας, όπως σε εξυπηρετούμε όλοι.

 Ξένε! Ο προορισμός μας είναι άγνωστος όπως και το τι θα βρούμε και αν θα επιστρέψουμε. Θέλουμε να βρούμε αυτό που ψάχνουν οι άλλοι στη γη, τον ουρανό, τη φωτιά, τον εαυτό τους, το Θεό.

 Ξένε θέλεις ακόμα να διαβείς και στη φαμίλια μου να μπεις?

Η θάλασσα είναι οι σκέψεις. Ο καιρός είναι η ψυχολογία. Η γη, ο ουρανός είναι το εξωπραγματικό στήριγμα, το θαύμα που ευελπιστούμε. Το πλοίο είμαστε εμείς οι ναυτικοί του. Τα ορμητικά νερά είναι η μοναξιά. Ο εαυτός μας είναι ο εγωισμός μας κι ο σκοπός μας είναι ο άνθρωπος. Το ταξίδι είναι το κίνητρο μας. Είμαστε εγώ. Και σε ρωτώ. Τι θεωρείς ήρεμα νερά?

Παύλος - vlospa kasbe

Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Βαρέθηκα!

Βαρέθηκα...
Όλο ζητάτε!
Όχι άλλο πιά :
ισότητα,
αλληλεγγύη,
σεβασμός,
κατανόηση κι
άλλα λοιπά, όμορφα λόγια, μεταξύ ανθρώπων.
Κατ'απουσία ανθρώπου πως να ευδοκιμήσουν αυτά τα όμορφα, κατά τα άλλα, λόγια?
Ζητάω κι εγώ λοιπόν!
Ζητάω ανθρώπους...

Παύλος - vlospa kasbe

Δευτέρα 25 Νοεμβρίου 2013

Nothing is real


 Τι ορίζει όμως ως αλήθεια κανείς και τι ως ψέμα? Βάσει της πραγματικότητας (του). Ποιά απ'τις 3 όμως? Αυτή που υπάρχει και προσπαθούμε να συλλάβουμε όλοι? Αυτή που βλέπουμε? Ή αυτή που ονειρεύεται ο καθείς μας? Αλήθεια... Η πραγματικότητα είναι ωραιότερη στα παραμύθια.

 Αλλά ποιός είπε πως ήδη δε ζούμε σε ένα (ή και παραπάνω) παραμύθι(α)? Ένα παιχνίδι τύχης είναι. Που και πότε θα γεννηθείς, από τι γονείς, με τι τρόπο, σε τι συνθήκες, θα αγαπηθείς, θα στερηθείς(?) τι θα βιώσεις και πως όλα αυτά μαζί θα σε επηρεάσουν στο πως θα τα ερμηνεύσεις όλα αυτά μαζί.

 Μπορεί κανείς να υποθέσει πως η πραγματικότητα ενός ανθρώπου δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα ερμηνευμένο σύνολο σκέψεων και βιωμάτων σε τυχαίες (γιά το άτομο) συνθήκες που έζησε/ ζει/ θα ζήσει. Αυτός ο κανείς που το υποθέτει αυτό είμαι εγώ. Και με βάση αυτό, υποθέτω κι άλλο. Υποθέτω πως "έτσι" (αν όντως είναι έτσι δηλαδή) ο καθένας έχει τους (κατανοητούς - δίκαιους ή/κι άδικους για τον καθένα άλλο ίσως) λόγους του για το πως έχει πλάσει την πραγματικότητα του.

 Λίγοι αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους κι οι πιό πολλοί είμαστε φυγόπονοι. Κοιταζόμαστε στον καθρέπτη μόνο για την εξωτερική μας εμφάνιση. Τη δικιά μας αληθινή πραγμτικότητα.

 Σκέφτηκα πως ίσως κάποιος θεωρήσει όσα γράφω πολύ απόλυτα και δε ξέρω τι άλλο.
Οπότε κάποιε, αν διαφωνείς
κάντο εξής.
Την πόρτα σου να διαβείς
και έξω να βγεις
όσα ανέφερα ψάξε να δεις.

 Πραγματικότητα... Ίσως το πιό προσωπικό παραμύθι του καθενός. Ένα παραμύθι που δε γράφεται απαραιτήτως. Χωρίς σαφή αρχή μα με σαφέστατο τέλος.

Παύλος - vlospa kasbe

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Ένας κόσμος ΌΧΙ για όλους


Free internet & WiFi γιά όλους στην Ελλάδα! Βοήθα τον διπλανό σου να αγοράσει έναν υπολογιστή. Ο κόσμος τρέχει, τρέξε κι εσύ! Μη μείνεις πίσω, ο τελευταίος πλένει τα πιάτα. Ποιά πιάτα αφού είναι όλα σπασμένα, τα σπάσαμε το Σάββατο στα μπουζούκια. Κάποιος πρέπει να μαζέψει και θα'ναι ο τελευταίος και δε θα'ναι τελευταίος...

 Ο έχων δύο χιτώνες να δίδει τον ένα! Λέγανε πως έγραφε κάποιο Ευαγγέλιο. Είτε Θεός το'πε, είτε άνθρωπος, άνθρωπος σίγουρα δε δείχνει να το άκουσε/ διάβασε ή να το θυμάται πιά. Ή τουλάχιστον όχι οπως τον ορίζει η πλειοψηφία των ανθρώπων. Βλέπεις (κράτα την αίσθηση της όρασης) πλέον όλα είναι εικόνα - κι η εικόνα οφείλει να'ναι όμορφη-, επιφανειακά και ρηχά, συνήθως. Μιά ωραία μονάδα σε μία εικόνα, ένα όμορφο σύνολο. Εμφάνιση. Το μεγαλύτερο καρναβάλι και κρυφτοκυνηγητο μαζί. Δε ξέρω ποιός είμαι ποιόν κυνηγάω γιατί τρέχω απο ποιόν να κρυφτώ. Χάθηκες? Όχι, ζαλίστηκες. Την έχεις ξαναπιεί αυτήν την ταινία σε οθόνες και στα μάτια σου έχει χαραχθεί σαν επανάληψη με διαφορετικά σκηνικά κι άλλους ηθοποιούς.

 Κοίτα στα περιοδικά, την τηλεόραση και τα μπλόγκ, δες ζωντανά σε κάποιο μαγαζί ή κάποιο χώρο (δημόσιο/ ιδιωτικό), άκου στο ραδιόφωνο. Εκείνους. Πολιτικοί, τραγουδιστές(...), ηθοποιοί, τηλεπαρουσιαστές, μοντέλα, δημοσιογράφοι, αθλητές, παράγοντες και πρόεδροι ή απλά παιδιά πολύ πλουσίων. Γλυκές φάτσες, όμορφες εκφράσεις, πάντα με στυλ της τελευταίας μόδας σε ένδυση κι υπόδηση, περιποιημένα πρόσωπα και μαλλιά. Λάμπουν. Οι σταρ μας. (...) Αλλά όσο απογοητεύομαι από αυτό άλλο τόσο απογοητεύομαι από το μέγεθος της μερίδας που τους ακούσει, βλέπει, στηρίζει, πιστεύει σε αυτούς και τους έχει ινδάλματα.

 Γιατί όπως θα'πρεπε, κατ'εμέ, να'χεις αντιληφθεί μέχρι αυτή τη γραμμή, πως ο κόσμος που προορίζουν είναι για εκείνους. Ο Σαμαράς την ευημερία της κλίκας του θα κοιτάξει, όχι πως θα την μεγαλώσει. To WiFi για αυτούς πάει, όχι για εμάς. Αλλά εσύ.. Όχι! Εκεί. Να γίνεις σαν κι αυτούς. Όχι να τους πολεμήσεις, ποτέ. Μέχρι την κατάρα είσαι. Ο κόσμος σου ανήκει, δε του ανήκεις εσύ. Ένας κόσμος, όχι για όλους.

Παύλος - vlospa kasbe

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

χανόμαστε

...

 Ακόμα 2 παληκάρια στο προσκήνιο, νεκρά, αυτή τη φορά απ'την "άλλη πλευρά" ιδεολογικά. 3 νέοι άνθρωποι, μέχρι στιγμής. 3 ακόμα οικογενειακοί και στενοί φιλικοί κύκλοι σε μαύρo πένθος.

 Το χτύπημα δε το θεωρώ αναρχικό/αριστερό. Το θεωρώ προβοκάτσια. Το θεωρώ επειδή έτσι δείχνει. Επαγγελματικό. Τα όπλα κι η χρήση τους (μοντέλα και σημάδι). Δηλαδή το ότι έριξαν και στο κεφάλι...

 Χανόμαστε. Απ'το 2008 αυτό μου είναι ΞΕΚΑΘΑΡΟ, χανόμαστε. Ευθέως απ'το σύστημα το 2008 με τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Πλαγίως απ'τα σπόρια του πριν λίγες μέρες με τον Παύλο Φύσσα. Και πάλι ευθέως με τα 2 νέα αυτά παιδιά...

 2 παιδιά με τα οποία ιδεολογικά και πολιτικά διαφέραμε. Δε ξέρω μέχρι ποιό σημείο. Ξέρω πως δεν θα ήθελα να τα σκοτώσω. Ελπίζω ούτε κι εκείνα εμένα. Ξέρω επίσης πως πλέον δεν είναι εδώ για να μάθουμε. Και πως όλο αυτό κάποιους εξυπηρετεί!

 Λίγες μέρες μετά τη δολοφονία του Π.Φύσσα από μέλη της Χρυσής Αυγής, 2 μέλη της οργάνωσης/κόμματος δολοφονούνται. Οι 2 δολοφονίες εντελώς διαφορετικά "πραγματοποιημένες".

 Η μία με μαχαίρι, και αριθμητική υπεροχή. Η άλλη.. Επαγγελματική. Τίποτα τυχαίο. Σφαίρες και στο κεφάλι για σιγουριά. Και οι 2 δολοφονίες με θύματα νέους ανθρώπους.. Και οι 2 δολοφονίες χρησιμοποιήθηκαν, χρησιμοποιούνται και θα χρησιμοποιηθούν κι άλλο από κάποιους για τους σκοπούς τους.

Γύρω γύρω όλοι στη μέση ο Μανώλης. Ο Μανώλης μας κοιτάζει κι εμείς σφαζόμαστε μεταξύ μας, χανόμαστε.. ( http://vlospakasbe.blogspot.gr/2013/07/blog-post_15.html )

*Ακόμα κι αυτός που θεωρείς "κοιμισμένος" μπορεί κάποτε ίσως να ξυπνήσει. Ένας νεκρός όμως σίγουρα όχι. Προτιμώ ξύπνιους από νεκρούς. Από οποιαδήποτε πλευρά κι αν είναι.

Παύλος - vlospa kasbe

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

Νόμος? Χέρια. Αρπάζω!


 Μόλις διάβασα για ένα περιστατικό  στο μετρό όπου ελεγκτές κατά τον έλεγχο εισιτηρίων σε μία μητέρα και τα 2 της παιδιά, χαλάστηκαν, που η μητέρα ΤΟΛΜΗΣΕ να επικυρώσει το εισιτήριο της σε μηχάνημα που δεν εκτύπωσε καθαρά ότι χρειαζόταν να δει ο αξιόχεστος (άξιος να τον χέσεις -και- στη μάπα) κύριος ελεγκτής για να κάνει καλά και τίμια την αξιόφτυστη (άξια να φτύνεις στη μάπα τον καθένα από δαύτους) δουλειά του. Χαλάστηκαν και προβήκαν σε λεκτική βία, για αρχή κι ύστερα σε κανονική. Όχι απλά έκαναν μία γυναίκα, μάνα 2 παιδιών, να δακρύσει μπροστά στα παιδιά της, όχι δε τους έφτασε (δε με εκπλήσσει τόσο) αυτό. Προβήκαν σε βία και στον άντρα της, που τον πήρε τηλέφωνο κι έσπευσε να ζητήσει το λόγο. Εισέπραξε μπουνιές. Απ'τους τιμιότατους κύριους ελεγκτές.

 Αυτό που με εκπλήσσει, πλέον λιγότερο, μα έστω, είναι το γεγονός πως ΚΑΙ σε αυτό το σκηνικό, (ναι ρε! σκηνικό είναι! μία παράσταση ανθρωπάκων!) οι υπόλοιποι, οι τριγύρω έμειναν αμέτοχοι. Ζόμπι κομπάρσοι οι μεν. Λύκοι πρωταγωνιστές οι άλλοι που τρέφονται με βία. Τους αφήνουμε? Τρώνε πιό πολύ. Και πιστεύουν "ΠΩΣ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ!". Ξερογλύφομαι να βιώσω κάτι παρόμοιο. Αλλά χρησιμοποιώ μηχανάκι κι βιώνω άλλα, με άλλους, αλλού. Κουνάβια όλοι ψευτόμαγκες κι αλάνια. Πήγαινε ρε ένας, ΈΝΑΣ γαμώ την πουτάνα μου να μπει με τον άντρα της γυναίκας! Για τη γυναίκα, για τα παιδιά της, για τον άντρα, για όλους τους, για σένα τον ίδιο, για τη βία, για κάτι. Απλά κουρδισμένα ρομποτάκια παρελάσουν στο μετρό. Ό,τι τιμή υπάρχει πάνω τους πιά δεν είναι ένα παρά ένα ξεχασμένο ταμπελάκι εταιρίας/ μάρκας.

 Τις προάλλες πέθανε (ναι ρε! δεν αυτοκτόνησε, ηθικοί αυτουργοί ήταν κι οι 2) ένας νεαρός για να μη πληρώσει πρόστιμο. Δεν πέρασε το μήνυμα. (Και) Τα αυτιά σας έχουν όντως τοίχους. Οι εκπρόσωποι του νόμου παρανομούν. Πάρε, όχι, άρπαξε το νόμο στα χέρια κι εσύ λοιπόν! Δες την ιππότης, δες την άνομος/ παράνομος, δες την μαχητής, μόνο άνοιξε τα μάτια σου και δες! Ή είσαι κι εσύ ένας ακόμα κοιμισμένος που ψάχνει το βαγόνι του? Αν ναι, λυπάμαι μα να σε πληροφορήσω. Η διαδρομή αυτή έχει μόνο έναν τερματικό σταθμό. Τον δικό σου.

Υ.Γ.: Κι εσύ που επικυρώνεις εισιτηριάκι μην καθησυχάζεσαι, φλώρε, κι η γυναίκα επικύρωσε.. Αλλά, πρέπει να'ρθει κι εσένα η ώρα σου για να δεις πως είναι πιά ώρα να...

Παύλος - vlospa kasbe

Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Βουτιά στον εαυτό μου


 Κάνω βουτιά, βυθίζομαι στον εαυτό μου,
στο βαθύ μαύρο κι αχανές κενό μου.
Με ένα σάλτο μεθυστικά νηφάλιο
καταφέρνω να πιάσω το πηδάλιο.
Στου ταξιδιού αυτού την καταιγίδα
το ένστικτο μου μονάχα γιά πυξίδα.
Ομίχλη να μου σκεπάζει το μυαλό.
Αέρας που μου αλλάζει τον εαυτό.
Βροχή γιά ό,τι αξίζει να θυμηθώ.
Κλείνω τα μάτια, με αφήνω να αισθανθώ
το ότι ταξιδεύω πόσο αλήθεια αγαπώ.
Στα ταξίδια μου αυτά όμως δεν ξεχνώ!
Η όποια κακοκαιρία δεν είναι αδικία,
ο ήλιος επιστρέφει μετά την τρικυμία.
Και το εκτιμώ όσο τίποτα όταν τον κοιτώ.
Ανοίγοντας τον χάρτη, το νησί ψάχνω να βρώ
στη θάλασσα σκέψεων αυτή να μη μπερδευτώ
Μα φτάνω στο νησί και τι να δω?
Ένα σεντούκι με κρυμμένες μου αμαρτίες.
Καταχονιασμένες στην άκρη παλιές ιστορίες..
Ό,τι δεν αντιμετώπισα στην ώρα του,
σύννεφο που λούζομαι τη μπόρα του.
Κι όταν η πάλη σταματήσει,
και το τοπίο πιά ανθίσει,
σκέφτομαι αν έχω να βρω άλλο θησαυρό,
ή να πάρω δρόμο για το γυρισμό,
τώρα που το κεφάλι μου είναι καθαρό.
Συναντώντας στο γύρνα τόσο καλό καιρό
για αντίο ένα πράμα ακόμα να σου πω.
Του ναυτικού φόβος μεγάλος.
Μιά καταστρεπτική ατυχία.
Να βουτήξει μαζί του κι ένας άλλος.
Κι από ταξίδι να γίνει ναυμαχία.

Παύλος - vlospa kasbe

Στη Βυρωνάρα


 Προχθές έβγαλα το πρωί βόλτα το σκύλο μου και καθώς διέσχιζα το πάρκο της Καραολή και Δημητρίου παρατηρώ έναν νεαρό να περπατάει αρκετά αργά και να ψάχνει όλους τους κάδους. Η ταχύτητα του υποδήλωνε χρήση. Από αλκοόλ ίσως εως και ναρκωτικά. Συνεχίζω τη βόλτα μου καταμήκος του πάρκου και προσπερνώ τον νεαρό. Φτάνω μέχρι ένα σημείο κι επιστροφή. Όλο το πάρκο ξανά, τώρα προς τα πάνω. Ξαναπετυχαίνω τον νεαρό ο οποίος αρπάζει μία γόπα απ'το έδαφος, την ανάβει, παίρνει μερικές ρουφηξιές και την πετάει πάλι στο έδαφος. Συνεχίζει το δρόμο του κι εγώ τον δικό μου.

 Όπως στρέφω τα μάτια μου μπροστά να δω αν θα βρω κανάν σκυλά να παίξει το σκυλί μου (σκυλάς = ιδιοκτήτης σκύλου) παρατηρώ άλλη μία φιγούρα, λίγο πιό μπροστά στο δρόμο μου, να ψάχνει τους κάδους. Κοιτάω καλύτερα καθώς πλησιάζω. Είναι ένας παππούλης, περπατάει και κοιτάει μήπως τον δούνε όταν ψάχνει δειλά δειλά τους κάδους. Κόκκινα μαγουλάκια, μαλλιά, μούσια κι ένα πρόσωπο λες κι ο παππούς ήταν ένα παιχνίδι, μιά κούκλα λούτρινη που'χε ξεχαστεί στο ράφι για χρόνια.

 Πάγωσα. Πλέον και τα δικά μου βήματα αποκτούν ένα διστακτικό βάρος. Απ'τη μία θαυμασμός για τη λαμπρότητα του προσώπου του. Απ'την άλλη θλίψη καθώς ψάχνει στα σκουπίδια να βρει...

 Γιά κάποιο λόγο νευρίασα με τον νεαρό. Σκέφτηκα αυτός χρήστης, ψάχνει για την ανάγκη που δημιούργησε στον εαυτό του. Κι o παππούς.. Ψάχνει για ανάγκες που δημιουργήσαμε όλοι.

 Νευριάζω με εμένα. Που πριν το καλοκαίρι τσέκαρα καθημερινά τους κάδους ό,τι φαίνεται στον κάθε έναν (κάδο) πως έχει σακουλάκια με ακαθαρσίες σκύλων, για απάντηση στους ανίδεους που πιστεύουν πως οι ιδιοκτήτες σκύλων δε μαζεύουμε στο πάρκο ό,τι αφήνουν τα κατοικίδια μας.

 Νευρίασα και με τους μαλάκες που θέλουν, πιό καλό πάρκο. "Πιό καλό". Πιό έτσι, πιό αλλιώς, με φώτα, με χρώματα με το ένα με το άλλο. Και θα νευριάσω και με εσένα αν κάνεις καμιά κουταμάρα. Δήμαρχε, φρόντισε να βάλεις μεγάλους ωραίους κάδους στην καραολή, να ψάχνουν οι δημότες σου. Και ψηφοφόροι του, φροντίστε να'χετε ένα "καλό πάρκο" να περπατάτε κι όχι "άσχημους ανθρώπους" να σας χαλάνε τη βόλτα. Ούτως ή άλλως χαλασμένοι είσαστε. Τέλος.

Παύλος - vlospa kasbe

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

Δελτίο καιρού


 Ξυπνάει, κοιτάει το ρολόι.
Σηκώνεται, πλένεται, τρώει και ετοιμάζεται βιαστικά, κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη.
Το πρόσωπο του μαραίνεται στη θέα του πως είναι.
Δακρύζει.
Ανοίγει την πόρτα και φεύγει.
Στο δρόμο συναντά κι άλλους/ες.
Άγνωστους, άσημους, παράξενους, σαν κι εκείνον, σαν άλλους, σαν κανέναν.
(Τι είναι φυσιολογικό?)
Πρόσωπα κρυμμένα, βλέμματα χαμένα, εκφράσεις μασκαρεμένες και για κουβέντα λέξεις όμορφα παντρεμένες.
Ομίχλη...
Όχι πως αν απουσίαζε θα ξεχώριζε κάποιο πρόσωπο ή κάποιος το δικό του.
Κάποιος παρεξηγείται.
Ο ουρανός γεμίζει σύννεφα βροχής.
Μπουμπουνίζει.
Προειδοποιεί σα πλάσμα που κατοικεί πάνω από εμάς κι ύστερα ξερνάει μιά θάλασσα με ψόφια ψάρια πάνω μας.
Κάποιοι κρύβονται στα υποβρύχια τους, μα οι πιο πολλοί πνιγμένοι δε φοβούνται το νερό. Συνεχίζουν ακάθεκτοι το δρόμο προς την κρεμάλα.
Σταματάει και κοντοστέκεται κοιτάζοντας το ρολόι του.
Απογοητεύεται και σκέφτεται να γυρίσει πίσω.
Γυρίζει προς τα πίσω και βλέπει πως είναι σε ένα γκρεμό.
Συνειδητοποιεί πως με το δρόμο που'χε διαλέξει τόσο καιρό, δεν έχει πλέον γυρισμό. Γυρίζει απ'την άλλη και συνεχίζει αν και δε ξέρει που πάει.
Δεν ήξερε και που να γυρίσει.
Ήθελε απλά να μη συνεχίσει να πηγαίνει εκεί που πήγαινε, μα τώρα είναι αργά.
Φτάνει στην κρεμάλα.
Την κοιτάζει από κάτω προς τα πάνω.
Αργά αργά βγαίνει ο ήλιος.
Γρήγορα γρήγορα περνά τη θηλιά στο λαιμό του.
Ο ήλιος βγήκε.

 Όσοι φοβάστε το νερό λοιπόν πάρτε ομπρέλα γιατί δε θα βρέξει μόνο νερό. Όσοι έχουν προβλήματα με τον ήλιο και το δέρμα τους, αντηλιακό και βαμπιρ για παρέα. Επίσης, οι νεότεροι προνοήστε και αγοράστε νέες ζακέτες να έχουν να σας δίνουν οι μαμάδες όταν ανακοινώνετε την έξοδο σας.

Παύλος - vlospa kasbe

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

Ζωή μικρού μήκους


 Μία ζωή μικρού μήκους, δίχως χρώματα, αρώματα και ήχους.
Μάθημα σε 4 τοίχους, δεν ακούω της καρδιάς τους χτύπους.
Η ζωή μου σα μιά λούπα, κάνει συνέχεια κύκλους.
Μετά μονάχος, με τους λίγους. - και τους λύκους!
Παρέα με τη μοναξιά του κάθε πλήθους.
Ψάχνω η αγάπη αν κατοικεί σε αλήθειες ή σε μύθους,
απόγνωση, συναντώντας την σε κάθε ανοχής τους οίκους.
Σε μία μάχη του μυαλού, μου κηρύττουν περί ήθους
σε μία πόλη γκρί, τύποι με χακί, πλήρης απουσία ύφους.
Αιχμάλωτος σε μία στολισμένη φυλακή να γράφω στίχους
Παρτίδα σκάκι η ελευθερία καβαλάω λευκούς ίππους
να ξεφύγω απ'τον εχθρό μου και τους ύπουλους του γρίφους.
Δουλειά παντρειά, σπιτικό, παιδιά για να'μαι σαν τους ίσους.
Έζησα και πιστεύω γεύτηκα όλους της Ζωής τους οίνους
μα εκείνη κάποτε τελειώνει για μένα κι άλλους τύπους.
Είναι βλέπεις μιά ζωή μικρού μονάχα μήκους.

Παύλος - vlospa kasbe

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

Το ένστικτο της συντήρησης


 Από το ένστικτο της επιβίωσης, στο ένστικτο της συντήρησης. Με το πέρασμα των χρόνων η εξέλιξη μας σαν είδος κι η εξέλιξη όσων δημιουργήσαμε/ ανακαλύψαμε, η πιό βαθιά και σφαιρική γνώση πάνω σε ορισμένους τομείς μας έκανε ικανούς να καλύπτουμε τις ανάγκες μας όλο και πιό εύκολα/ γρήγορα, αποτελεσματικά. Το ίδιο και με τις επιθυμίες.

 Όλα πιό εύκολα, σε σημείο που μπορεί ένας να πεί "όλα πιό ευχάριστα". Το ένστικτο της ευχαρίστησης. Τι απόλαυση. Και μεγάλη κατανάλωση. Κι άλλα 2 ένστικτα.. Μία συνειδητή επιδίωξη αποκλειστικά και μόνο ευχάριστων καταστάσεων, αισθήσεων και πραγμάτων σε βαθμό που η συνήθεια καταντά ασυνείδητη. Αποφυγή κάθε τι δυσάρεστου. Δυσάρεστοι άνθρωποι, καταστάσεις, συναισθήματα, ασχολίες, πράγματα κι άλλα.

 Όσο συνέχιζε να κυλάει ο χρόνος τα ένστικτα αυτά αφομοιώθηκαν και από τις επόμενες γενιές, εξελίχθηκαν, δημιουργήθηκαν κι άλλα και τα εξελίξαμε κι αυτά. Είμαστε φυγόπονοι, φοβιτσιάριδες μπροστά σε ρίσκο, τεμπέληδες. Μεταξύ άλλων. Οι περισσότεροι, όχι όλοι. Και θέλουμε να μείνουμε έτσι!

 ΌΧΙ σκέψεις που φέρνουν προβληματισμό κι εκείνος προ(σ)καλεί ανησυχία συνείδησης - άστην! κοιμάται! -, όχι. Όχι σκέψεις που προκαλούν πράξεις που προ(σ)καλούν σκέψεις για τις σκέψεις, την συνείδηση και τις πράξεις (μας). Όχι άλλα Παύλο. Βλέπω μάτια που θέλουν να μείνουν κλειστά. Αυτιά που παραμένουν κλειστά. Στόματα ραμμένα. Μύτες μπουκωμένες. Χέρια που λειτουργούν σαν ρομποτ, μόνο τις απαραίτητες κινήσεις. Βλέπω μυαλά, όταν υπάρχουν, που θέλουν απλά ησυχία, βλέπω σώματα που θέλουν, μα δε ξέρουν πως, να κινηθούν.

Παύλος - vlospa kasbe

Υ.Γ. : Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Διαδρομές (τοπική εφημερίδα δήμου Βύρωνα)
http://redwire.gr/using-k2-main/media-radio-diadromes/item/477-diadromes-fyllo-23.html

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Οι νονοί

Ή αλλιώς βαπτιστές. Κυκλοφορούν ανάμεσα μας με τους ταπεινούς τους μανδύες και τις κολυμπήθρες που κουβαλούν εις τις πλάτες τους. Σεβάσμιες υπάρξεις. Ή μήπως όχι? Ποιός τους ζήτησε να κάνουν ό,τι κάνουν? Φυσικά, σαν εξυπνότεροι από εμάς, το αποφάσισαν μόνοι, έκαστος. Για όλους μας. Ή μήπως μόνο για την παρτάρα τους?

 Αναφέρομαι στα άτομα που, για παράδειγμα, όταν σε μία κουβέντα πεις "Το σύστημα αυτό, της πολιτικής είναι σάπιο, τέτοια Δημοκρατία δε τη θέλω" θα σου απαντήσει "Εσύ θες το χάος τότε! Είσαι αναρχικός!", ενώ δεν δήλωσες να αισθάνεσαι πως είσαι ή να ζητάς τίποτα απ'τα 2 που απάντησε. Είναι εκείνος ο οποίος βλέποντας την κοτσίδα μου λέει "Κομμουνιστής ο νεαρός!" (και όχι "Χέβι μέταλ ακούει ο ακούρευτος νεανίας!) κι όταν του πεις πως "στη βία απαντάς με βία ή τρέξιμο ΚΑΙ ΟΧΙ ΛΟΓΙΑ", θα σε πει "το ίδιο φασίστα με τον φασίστα, όποιο χρώμα και να'ναι αυτός (μαύρος/ κόκκινος φασισμός)"

 Ιερό καθήκον να φτύνει ονόματα και ταμπέλες στον καθένα που είναι στην εμβέλεια της όρασης του. Με τα αετίσια μάτια του ξεχωρίζει χαρακτηριστικά που υποδηλώνουν κάποια ταμπέλα και με τα επιχειρήματα του εξαπολύει βαφτίσια απ'το στόμα του. Ποιός ο λόγος όμως? Άσε τι λέει ο ίδιος, οι πράξεις του τι λένε? Τι εμφανίζουν οι πράξεις του που θέλει να κρύψει εκείνος.. Στέρηση. Μάλλον αναγνώρισης του ίδιου ή/ και κάποιου χαρακτηριστικού του, εξού κι η ακούραστη κατονόμαση μπας και κερδίσει την αναγνώριση. Άγνοια (συνειδητή ή όχι). Για το μερίδιο του στο "πρόβλημα". Ή δε ξέρει ή ξέρει και προσπαθεί να μη θυμάται πως είναι κι αυτός μέρος και του προβλήματος.

 Κάπως έτσι. Αλλά η αλήθεια πως "ο νονός" είναι χαρακτηριστικό κι όχι υπόσταση ακριβώς.. Δηλαδή όλοι λίγο-πολύ, κάποια στιγμή υπήρξαμε ή θα υπάρξουμε νονοί. Ίσως ο καθένας διαφορετικά μα σίγουρα κάποια στιγμή κατονομάσαμε ή θα το κάνουμε συνειδητά και μη. Ίσως όχι γιά τον ίδιο λόγο ή με τον ίδιο τρόπο, φωναχτά ή στη σκέψη. Συχνά βιαζόμαστε να κατονομάσουμε, ούτε καν να ενημερωθούμε σχετικά σφαιρικά και σε βάθος πριν κατονομάσουμε.. Συχνά το κάνουμε σαν άμυνα είτε σε κουβέντα/ τσακωμό με τον άλλο είτε και με τον ίδιο μας τον εαυτό... Συχνά μένουμε εκεί. Κατονομάζουμε κι αράζουμε... Ξεχνάμε να συνεχίσουμε να κινούμαστε.. Αν κινούμασταν, για αρχή...

Παύλος - vlospa kasbe
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Διαδρομές (τοπική εφημερίδα δήμου Βύρωνα)
http://redwire.gr/using-k2-main/media-radio-diadromes/item/477-diadromes-fyllo-23.html

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Δε με νοιάζει/ Δε θέλω να μάθω

Σσςςς... Το παιδί κοιμάται. Μη το ξυπνήσουμε και φρικάρει στο δωμάτιο με τους καθρέφτες. Εκεί κοιτά κανείς για φταίχτες. Εκεί δεν έχει φως να μπεις. Είσαι ήδη εκεί και το ξέρεις ή όχι κι έχει μόνο έξοδο. Ή μόνιμη κατοίκηση. Εσύ διαλέγεις.

 Που τα ακουμπάμε, σε ποιόν τα δίνουμε και πως τα χαλάμε. Τα λεφτά. Όλοι κατά του συστήματος, έτσι? Όλοι! Όλοι κατά του καπιταλισμού, έτσι? Όλοι! Τα σκουλαρίκια μου κουνιούνται.

 Κάνε το εξής αν θες. Ντύσου, ετοιμάσου για Σαββατοβραδινή έξοδο και πιάσε ένα τετράδιο κι ένα στυλό. Γράψε με το στυλό στο τετράδιο (έβγαλες το καπάκι ε? ή δεν είχε?) το όνομα της ταμπέλας στο κάθε ένδυμα και τα υποδήματα σου. Για να διαβάζεις αυτό έχεις ιντερνετ, οπότε γκούγκλαρε την κάθε έταιρία που φοράς και ψάξε μάθε συνθήκες εργασίας στη μαζική παραγωγή των ενδυμάτων σου για την κάθε μια. Η αλήθεια είναι πως πολλοί δε το κάνουμε αυτό. Δε μας νοιάζει βλέπεις. Σκοπός του ενδύματος για μας βλέπεις δεν πλέον να μας καλύψει τη σάρκα ή να μας κρατήσει ζεστούς. Έχει μπει κι ο σκοπός να'μαστε στυλάτοι. Και θα πληρώσουμε ό,τι κοστίσει γι'αυτό!... Υπερβολικό λες ε? Έστω, παμ(ε) παρακάτω τότε(ς).

 Παρατήρησε σε πολυσύχναστα ΔΗΜΟΣΙΑ σημεία/ στέκια, πάρκα, πλατείες, πεζόδρομους, παγκάκια ακόμα κι όταν υπάρχουν κάδοι απορριμάτων τα σκουπίδια είναι πιό πολλά απ'τους ανθρώπους. Παρατήρησε καπνιστές. Τσιγάρο, άναμμα, κάπνισμα, πέταμα, επανάληψη. Αν υπάρχει περίπτερο, κάβα ή/και σούπερ μάρκετ (που κλείνει στις 23:00 ή είναι 24ωρο) παρατήρησε τους ανθρώπους που καταναλώνουν. Χυμούς αναψυκτικά μπύρες πατατάκια κλπ πολλά που μου φέρνουν εμετό, τώρα. Ήπια/ έφαγα και η συσκευασία στο έδαφος... Οι πιό πολλοί δηλαδή.

 Έχεις δει πολλούς να σου εξηγούν γιατί αποφεύγουν/ μποϋκοτάρουν την αγορά προϊόντων κάποιων εταιριών? Όχι τόσο ε? Ναι, η αλήθεια είναι πως πιό πολύ μας νοιάζει να μάθουμε κάποια προσφορά παρά να μάθουμε κάποια γεγονότα που έχουν να κάνουν με εταιρίες τα οποία δε θα επέτρεπαν στη συνείδηση μας να μη μας σφυροκοπά όταν σκεφτόμαστε να αγοράσουμε από αυτές (τις εταιρίες).

 Πιό πολλοί ξέρουν τι προσφέρουν τα ΙΚΕΑ πχ ή το ΠΛΑΙΣΙΟ, τα προϊόντα, υπηρεσίες, τιμές, προσφορές, τους τελευταίους καταλόγους. Πιό λίγοι ψάχνουν που πάνε τα λεφτά που τους δίνουμε, τις συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων τους, τις απολαβές τους τους και τα ωράρια τους, σε ποιά χώρα καταλήγουν τα λεφτά και τι σκοπό εξυπηρετούν εκεί. Πιό βαθιά θα πιάσουμε πάτο. Έχει καλό καιρό πάω για μία βουτιά. Αυτά. Γειά!

Υ.Γ.: Ωπ! Ωπ! Μη πιαστείς από ΙΚΕΑ και ΠΛΑΙΣΙΟ, πχ = παραδείγματος χάριν, ΌΧΙ προ Χριστού!

Παύλος - vlosp­­­a kasbe

Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

Η νεολέρα (της νεολαίας)


 Εφηβεία! Να βράζει το αίμα... Αναζητώντας συνεχώς τον διαχωρισμό σε κάθε τι, είναι αλήθεια ή ψέμα. Όρεξη, ενέργεια, περιέργεια και λίγη παρορμητικότητα. Κι εντύπωση, ίσως, πως ένας, μπορεί (ίσως) ν'αλλάξει όλο τον κόσμο.

 Αυτά θεωρώ τα χαρακτηριστικά της εφηβείας. Κι ένας έφηβος μπορεί να'χει κι άλλα, ή λιγότερα. Για μένα ένας έφηβος, φέρεται σαν έφηβος, όταν αυτά του τα χαρακτηριστικά αν όχι "έχουν τον έλεγχο", τότε, είναι αυτά (τα χαρακτηριστικά!) που τον ωθούν να διαπιστώσει "μέχρι που" έχει τον έλεγχο. Δοκιμή! Όσο ανακαλύπτουμε και δημιουργούμε νέα πράγματα, υλικά, ιδέες, ο άνθρωπος θα θέλει να τα μάθει, να τα δοκιμάσει. Κι ακόμα πιό πολύ ο έφηβος της εκάστοτε εποχής. Συνέπειες? Είτε θα αδιαφορήσει, είτε θα τις αντιμετωπίσει με σθένος, είτε "θα τις ορίσει ο ίδιος"!

 Η αδιαφορία για δοκιμή, η απουσία περιέργειας, η συσσωρευμένη καταπνιγμένη ενέργεια κι η απάθεια είναι που σκοτώνουν την εφηβεία. Η εντύπωση πως : (ο έφηβος που το σκέφτεται αυτό:) "Είναι μοναδικός - σαν κανέναν άλλο, ξεχωριστός - και μπορεί να αλλάξει τον κόσμο", είναι εσφαλμένα, εσφαλμένη. Μοναδικός όσο και το δακτυλικό του αποτύπωμα, ξεχωριστός (για τον εαυτό του ή/κι άλλον/ους) όσο όλοι και κανένας. Ο έφηβος είναι εκείνος που ορίζει τον κόσμο. Και μόνο που ζει (ο έφηβος), ο κόσμος αλλάζει ασταμάτητα, διαρκώς, όσο εξελίσσεται ο έφηβος εξελίσσει και τον κόσμο.

 Κι η ξενέρα? Έφηβοι βαρεμένοι, βαριεστημένοι, βαρετοί, αδιάφοροι, φοβιτσιάρηδες, απαθείς. Εξυπνάδα 4χρονου κι επιμονή 60χρονου στις απόψεις τους. Να μη δοκιμάσουν, να μη πειραματιστούν, να μη ρισκάρουν να μη μάθουν από μόνοι τους. Μοναχά την ασφαλή πεπατημένη οδό που χάραξαν οι προηγούμενοι. Μέγας φόβος ο φόβος κι οι συνέπειες του πριν (ιδίως πριν!) την - αποτυχημένη - αντιμετώπιση του. Μα να φοβάσαι το ανασφαλές αν είναι "λάθος"?? Μα αν δε το εξακριβώσεις, πως θα μάθεις (και ορίσεις -για σένα-) το "σωστό"?

Παύλος - vlospa kasbe

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

Η κουρδιστή πατάτα


 Κούρδισμα και φύτεμα. Τα όσα χρειάζεται κανείς που θέλει να δημιουργήσει μία στρατιά "ρομπότ" με νοημοσύνη που δε ξεπερνά αυτή της πατάτας.

 Αν και προηγείται το φύτεμα. Σάπιας ιδέας σε νέο/ φρέσκο μυαλό. Κι αργά-αργά, σιγά-σιγά, κούρδισμα, για να κινεί το σώμα και να εξαπλώνεται, η πατάτα. Η ανάγκη για απαντήσεις στα (υπαρξιακά, φιλοσοφικά κι άλλα, πιό χαζά, όπως παραταξιακά πχ) ζητήματα/ ερωτήματα κι η αμφιβολία για το βάθος/ βάρος της προσωπικής απάντησης του καθενός στα ζητήματα αυτά, προετοιμάζει τον αδύναμο στο μυαλό και την καρδιά άνθρωπο, να αναζητά την "Αυθεντία". Αυτόν/η που έχει τις απαντήσεις (του) στα ερωτήματα μας ΠΡΙΝ ΚΑΝ ΤΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ!

 Ο ειδικός. Αυτός ο έξυπνος άνθρωπος που ανοίγει τα μάτια των άλλων. Τα σφραγίζει λέω εγώ, αλλά, θα μου πεις "Και ποιός είσαι εσύ?" κι απ'το να σου πω "vlospa, χάρηκα!" λέω, άστο καλύτερα, δε το λέω. Αυτό το πολυ-εργαλείο φυτέματος και κουρδίσματος που λες. Μόνο εάν δε βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας ιεραρχίας μπορείς να σκεφτείς πως ΊΣΩΣ κι αυτός δεν "φυτεμένος-κουρδισμένος". Που κι αυτό πάλι, ΔΕΝ είναι σίγουρο, λέω..

 Κουρδιστή πατάτα είναι ο κάθε τηλεκατευθυνόμενος. Του φύτεψαν μιά ιδέα, τον κούρδισαν να κάνει ό,τι του υπέδειξαν και τον εξαπέλυσαν να μας τα ζαλίσει. Είτε με την πατάτα του, είτε με τη μεγαλειώδη ζωή του κουρδιστή του. Άβουλα πλάσματα, άκαμπτα ερπετά, σκλάβοι της κρίσης της κοινής γνώμης μα και λογικής (λογική, χαχ!) - που επικρατεί την εκάστοτε εποχή, στην εκάστοτε περιοχή- πάνω στα προσωπικά τους (κι όχι μόνο) ερωτήματα. Πάντοτε μέρος της λύσης κι ΌΧΙ (και) του προβλήματος και πάντοτε απόλυτα μα και άπλυτα σίγουρος γι'αυτό, ε και, κάτι σου βρωμάει και δεν είναι τα πόδια του.

 Και λίγα λόγια για μένα? Τον "αδιόρθωτο" για εκείνους. Κρίμα που κάποιος άλλος όμως πρέπει να τους πεί και να τους δείξει "πως διορθώνομαι", καθώς οι ίδιοι αδυνατούν να το συλλογιστούν σφαιρικά, βαθιά ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΑΞΟΥΝ, οι ίδιοι, μόνοι. Τι να κάνουμε, μερικοί είμαστε σαν τα άγρια άλογα, τρέχουμε, κι άλλοι είσαστε σα τα μουλάρια, χρειαζόσαστε την κλωτσιά, το μαστίγωμα από τον "Ειδικό", που όλως τυχαίως ΣΑΣ ΚΑΒΑΛΑΕΙ, για να (σας πει πως να) κινηθείτε και πότε να το κάνετε. Δε χρειάστηκα καμία ιδεολογία ή παράταξη. Μα ίσως άργησε λίγο η περιέργεια μου..

Παύλος - vlospa kasbe

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Φαντασία και έκφραση - "Τέχνη" κι Αντίληψη


Φαντασία και έκφραση - "Τέχνη κι αντίληψη"



 Γειά. Με λένε Παύλο. Είμαι άνθρωπος. Αυτό, ή μάλλον αυτά, τα 2, για μένα.
Όσων αφορά ό,τι κάνω/ φτιάχνω.
Αναφέροντας τι, θεωρώ πως, είμαι, έχω κάθε δικαίωμα να μου δώσω το δικαίωμα να θεωρώ πως δεν είμαι οτιδήποτε άλλο, πέρα από τα 2 που ανέφερα. Το όνομα μου και το όνομα που έχουμε δώσει στη φυλή μας, το ανθρώπινο γένος.

 Η φαντασία υπάρχει στον καθένα, όσο την τρέφει ή/ κι όσο την καταπιέζει. Τρώω και την ταϊζω. Φτύνω κάθε έκφραση. Ναι φτύνω. Δεν είμαι αυτό που αποκαλούμε καλλιτέχνης. Είπα (/είπαμε, αν συμφωνείς), είμαι άνθρωπος, Παύλος. Φτύνω που λες. Η "τέχνη" είναι φαντασία και έκφραση της. Εγώ απλά έχω μπόλικη φαντασία και διάθεση για έκφραση. Αν είναι κάτι που λείπει, είναι το ταλέντο. Δεν έψαξα για κάποιον δάσκαλο να το βρει σε εμένα, όπου δε το βλέπω, αν υπάρχει (το ταλέντο) για αρχή.

 Δε πλάθω πολύ καιρό. Δε βάφω πολύ καιρό τα όσα πλάθω. Απλά πλάθω και βάφω. Γιατί? Μάλλον γιατί απλά μπορώ. Που οδηγεί? Θα δω στο τέλος. Οι υπόλοιποι, που μπορεί να θέλουν, θα δουν από τώρα. Τι? Ό,τι βλέπω κι εγώ. Ανθρωπόμορφες μορφές. Η μορφή όμως είναι απλά το εξώφυλλο του καθενός βιβλίου. Καλό διάβασμα.

Παύλος - vlospa kasbe

Δευτέρα 2 Σεπτεμβρίου 2013

33/08/2013


 Όλα κάποια στιγμή τελειώνουν. Η μέρα, ο ήλιος, αυτές οι γραμμές, εμείς οι ίδιοι, τα υπάρχοντα μας, τα όνειρα μας, τα συναισθήματα μας. Όλα. Και φυσικά το σκατοκαίρι. Καλοκαίρι συγνώμη, απλά τι αυτό, τι τα σκατά.. τα ίδια σκατά.

 Σκατά που λες. Φυσικά! Ειδικά αν είσαι από δαύτους που συγκεκριμένα σε αυτή την "σκληρή και δύσκολη εποχή" ΔΕΝ θες να τελειώσει το καλοκαίρι. Οι διακοπές σου, ο ήλιος ο ξυσαρχιδισμός στην πλαζ (ιδιωτική και μη), η απουσία παραγωγικής και δημιουργικής σκέψης, οι αξιολογήσεις που οφείλουμε να κάνουμε όλο τον χρόνο και ΔΕΝ έκανες, ειδικά ΤΩΡΑ (πιά).

 Αλλά μήπως αυτοί είσαστε? Ναι 2ο πληθυντικό, όχι 1ο, ΔΕ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ο ήλιος σου, μεγάλωσα στο χιόνι. Κρύωνα ανάμεσα σε (π)όσους κι ήμουν. Και πάμε πάλι σε εσένα "Ω μετρητή διασκέδασης και υπόδειξης του πως περνάει κανείς το καλοκαίρι". Πάμε γιατί πρέπει να βρούμε σε ποιό νησί κρύβεσαι και να ψάξουμε παρέα, ανίκανε, τους προβληματισμούς που έχωσες βαθιά στον κώλ, στο κεφάλι σου, με συγχωρείς, μυρίζουν το ίδιο, μου φαίνεται.

 Και όντως αυτοί είστε. Η μεγαλύτερη μερίδα αυτής της, πανέμορφης, χώρας που λες διακοπές θέλει. Και μάλιστα χωρίς να σταματήσουν, όταν θα έπρεπε, βάσει των "πρέπει" που ορίζει (αν όχι επιβάλλει) ο εκάστοτε Σαμαράς της χαζοκυβέρνησης. Σου επιβάλλει μνημόνια και θυσίες που, υποτίθεται, ΔΕΝ επέλεξες, εσύ. Τουλάχιστον όχι με τα λόγια σου και ίσως όχι μέχρι τώρα. Αλλά, οι πράξεις σου μαλάκα, γιατί μαλάκας είσαι το'παμε, για μένα, δεν υποδηλώνουν πως αξίζεις διακοπές. Τι πάει να πει γιατι? ΓΙΑΤΙ? Μα γιατί δεν αγωνίστηκες βρε Κορνήλιε! Δε κουράστηκες. Τα ξύνεις στην Αθήνα 9 μήνες και 3 μήνες το σκατοκαίρι θυμάσαι "πως πρέπει να τα ξύσεις κι αλλού, όπως όλοι, για να πάει καλά ο χειμώνας".

 Ο χειμώνας είναι μετά το καλοκαίρι. Σκατοκαίρι, μπερδεύτηκα, πάλι. Ναι, αυτό διαρκεί 6 μήνες, ο χειμώνας 3 κι υπάρχει κι η άνοιξη, όποτε το θυμάστε. Ναι χρειάζονται 3 μήνες αποτοξίνωσης απ'το ελληνικό καλοκαίρι για να ξεκολλήσει ο Έλληνας "καλοκαιριάκιας". Τι? Τα λέω λάθος? Λες? Τότε πες σου (και μου) γιατί βρε γίδι πηδάς το φθινόπωρο και γιατί αρνείσαι να τελειώσει το σκατοκαλοκαίρι σου? Σου και όχι όλων, γκεγκε?? Αυτά για σήμερα.

Καλό ό,τι θες, εγω θα ζήσω λίγο φθινόπωρο

Παύλος - vlospa kasbe

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Συγκλονιστικός Θάνατος Επώνυμου/ Τυπικός θάνατος ανώνυμου



Συγκλονιστικός Θάνατος Επώνυμου


 Τι κόστος έχει η Ζωή? Τον θάνατο? Αυτόν τον αναπόφευκτο προορισμό μας? Ίσως επειδή εκεί τερματίζουμε δε πληρώνουμε, ή έστω να μην αισθανόμαστε πως πληρώνουμε. Υπό συνθήκες, όχι πάντοτε. Ειδικότερα όταν αποφασίζουμε να βάλουμε οι ίδιοι τέλος στη Ζωή μας. Φυσικά και όταν το αποφασίζουν άλλοι για εμάς, τότε εκεί πληρώνουμε, απλά μπορεί να ΜΗΝ ξέρουμε ΤΙ πληρώνουμε, ή γιατί και λοιπά ερωτήματα.

 Δε θα ξεφύγω απ'το μοτίβο. Πέθανε ο σχεδιαστής μόδας Μιχάλης Ασλάνης μεσημέρι της Τετάρτης 28/08/2013. Αυτοκτόνησε απότι δείχνουν τα όσα μας εμφανίζουν, αν είναι όλα. Αφήνοντας ευνόητους λόγους, τους οικονομικούς. Λυπάμαι όσο λυπάμαι για τον καθένα που φεύγει πριν το τέρμα της διαδρομής και μάλιστα κατ'επιλογήν του. Λυπάμαι που θα γίνει τόσος ντόρος για ΕΝΑΝ ΆΝΘΡΩΠΟ ΜΟΝΟ. Για τον ντόρο που θα γίνει για τους λόγους που αποφάσισε να γίνει. Λυπάμαι. Δηλώσεις περί συντετριμμένων ανθρώπων ύστερα απ'την είδηση, κλάμα και κακό (ναι ρε ψώνια! κακό! ουστ!!), κοίτα να δεις που όλοι τώρα θα τον θυμηθούν, όλοι καλά θα τα πουν κι ύστερα καλά θα τα πιούν και θα τα καταπιούν.

 Καλό ταξίδι εκεί που πας άνθρωπε που έτυχε να σε ονομάσουν Μιχάλη Ασλάνη και να ζήσεις τη ζωή που έζησες. Αν με ακούει. Δεν έχω δει έργα του, δε ξέρω σε ποιό τομέα ασχολιόταν, δε τον ξέρω, δε με ξέρει, λογικά. Δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω. Και δεν είναι ότι ενδιαφέρομαι τώρα που πέθανε. Αλλά μου φαίνεται ενδιαφέρον που κόσμος θα βρει ενδιαφέρον στο γεγονός πως πέθανε. Περαστικά σε δαύτους.

Τυπικός Θάνατος Ανώνυμου


 Ελλάδα 2013, οικονομική κρίση, καρα διεφθαρμένη κυβέρνηση, μεταξύ άλλων καλών γεγονότων, εδώ. Πόσοι αυτοκτόνησαν μόνο το 2013 για οικονομικούς λόγους, πόσοι το κάναν και δε το ξέρουμε, πόσοι συγγενείς ντρέπονται να δηλώσουν αυτοκτονία λόγω προβλημάτων ταφής αυτόχειρων? Πόσοι όσο ζούμε στην "οικονομική κρίση"? Μεγάλος φόβος ένας αληθινός υπολογισμός.. Γι'αυτούς λοιπόν ποιός ΣΤΑΡ της TV θα δηλώσει "συντετριμμένος", θα δακρύσει κι άντε ίσως δώσει κι ένα κατιτίς απ'τα (πολλά) λεφτά του για αυτούς και τα προβλήματα τους? Μόνο ο ένας και μοναδικά γνωστός. ο κ. Κανένας.

 Και πες μου εσύ κοινέ/ μέτριε μαλάκα. Δε σηκώνεις παρεξήγηση, όλοι μαλάκα σε λένε, μόνο ο ίδιος ξεροκέφαλα δε το κάνεις, μαλάκα. Λοιπόν πες μου μαλάκα, που λέγαμε, ΕΣΕΝΑ, μαλάκα, ποιός θάνατος σε αγγίζει, σε ανατριχιάζει, σε πλησιάζει, σου μοιάζει, τον περιμένεις πιό πολύ? Του κάθε ανώνυμου ή του κάθε επώνυμου? Βασικά μη μου απαντήσεις, να το σκεφτείς ήθελα, αν έκατσες να διαβάσεις μέχρι εδώ, τέτοιος μαλάκας που'σαι. Ανέβα στη ζυγαριά και προσπάθησε να φανταστείς. Τη θέση σου σήμερα, τη θέση που μπορεί να είσαι σε ένα χρόνο, τη θέση στην οποία θα μπορούσες να'σαι ήδη. Ό,τι σε τρομάζει πιό πολύ, είναι ο ίδιος σου εαυτός. Αυτός, ο ένας και μοναδικά αληθινός.

 Σα σάπιοι δε θα'πρεπε να μπορούμε να'μαστε θλιμμένοι. Ο αίσθηση πόνου είναι σημάδι ζωής. H θλίψη είναι έκφραση Ζωής κι όχι ζόμπι. Περαστικά σ'όσους αρρώστησα(ν).

Παύλος - vlospa kasbe

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Ναυάγιο


 Βουτιά στο παρελθόν (μου. Στο δικό σου?) και θέα ένα όνειρο παλιό. Το πρώτο. Το πιό απλό, το πιό αγνό, αληθινό, ρομαντικό (αν δε σε άγγιξε κάτι.. χαϊδέψου!), όπως κι αν το πω, προσωπικά, μπορώ αλλού θολά κι αλλού πεντακάθαρα να το θυμηθώ. (Εσύ?)

 Καθαρό το τοπίο. Ήμουν μικρός. Δεν ήθελα να λερώσω τα μάτια μου. Ήθελα ό,τι ήξερα και το ήξερα όπως ήθελα. Απλά να κάνω αυτό, εκείνο το ένα πράμα, που ακόμα (κι ας μη μπορώ να το κάνω όπως τότε) αγαπώ. Έβαζα ένα, 1 μονάχα στόχο και τον κυνήγαγα. Τη στρογγυλή εκείνη θεά που εμφανίζεται στα θέατρα των ονείρων. Τη μπάλα. Εμπόδια, προβλήματα, ενδοιασμοί (για θυσίες) κι αντίπαλοι ΣΤΗΝ ΜΠΑΝΤΑ! Περνάω. Τρέχωντας. Το τρένο σίφουνας με ταξίδεψε σε μεγάλες παραστάσεις. Εγώ, εμείς, η μπάλα, η αντίπαλη ομάδα, ο δρόμος για τη νίκη (καθαρή νίκη).

 Όσο κι αν αρνούμαι τα προβλήματα, όσα βουνά κι αν σκαρφαλώσω/ μετακινήσω. Τόσα. Η θέληση για τη νίκη, για διάκριση, το να μη θες να χάσει η ομάδα σου/σας. Πόσοι? Οι πιό πολλοί λοιπόν, αν όχι όλοι. Σ'αυτή τη ναυμαχία όμως για να υπάρξει νικητής πρέπει να υπάρξει και χαμένος. Κάπου εδώ λοιπόν είναι το ναυάγιο (νομίζω). Τι θα κάνει ένας, αν όχι μιά ολόκληρη ομάδα για να ΜΗΝ χάσει? Κι η βρωμιά ξεκινά... Από ξύλο κι εκφοβισμό σε βρώμικο και στημμένο παιχνίδι με πληρωμένους παίχτες και διαιτητές μέχρι και ΝΤΟΠΑ! Μεταφορικά μα και κυριολεκτικά είναι ντόπα πραγματικά, ακούς εκεί διαφημίσεις κι έξω-αθλητικά! Χμφ... (Ήχος απογοήτευσης, συνοδεύεται απο ανάλογη έκφραση προσώπου -μου-)

 Έτυχε να θυμηθώ αυτό μου το όνειρο πρόσφατα μα και σήμερα κι αναρωτιέμαι για τα παιδιά της σημερινής αποχής που'ναι στην ηλικία που ήμουν εγώ τότε, κι έχουν το ίδιο (/ παρόμοιο) όνειρο. Σαν καράβι, προσωπικά, εξ'αρχής, εκ κατασκευής/ γενετής) δεν ήμουν ικανός. Όσο άλλοι/ άλλα καράβια. Σάλπαρα για λίγο μόνο κι ίσως όχι πολύ βαθιά, μα έστω. Κατάρες σε όποιον δεν ωθεί τα νέα παιδιά -με αυτό το στόχο- και δε τα βοηθά να χτίσουν το καράβι τους και να σαλπάρουν για αυτή τη θάλασσα των ονείρων.

Αυτά.

Παύλος - vlospa kasbe

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

ANTI-φάση/ Οι (τουριστικές) διακοπές

ANTI-φάση/ Οι (τουριστικές) διακοπές

 Καλή η φάση, όπως έχουμε διαπιστώσει, μα κάποιος πάντοτε την χαλάει. Οι διακοπές λοιπόν έχουν φάση? Έχουν φάση. Αλλά για ποιόν. Για εκείνον που τις κάνει, για εκείνον που τις δέχεται, για εκείνον που τις οργανώνει, για εκείνον που δε τις κάνει, για το περιβάλλον που φιλοξενεί όσους κάνουν ή δε κάνουν διακοπές??

 Ελλάδα. ΊΣΩΣ, το πιό όμορφο μέρος του πλανήτη. Φιλοξενεί :

1) Ο Έλληνας που πάει διακοπές Ελλάδα. Θα τριγυρίσει όσο πιό πολύ μπορεί τη χώρα του πατρίδα του, είτε γιατί γνωρίζει πως έχει ανεξερεύνητα κάλλη που έχουν την τύχη να βρεθούν σε θέα και πραγματική εμπειρία ΚΙ ΟΧΙ google -> εικόνες. Ή θα τριγυρίσει απλά γιατί θέλει να κάνει διακοπές στην Ελλάδα, (σιγά μη τα ακουμπήσουμε στους ξένους, ε?) και όχι οπουδήποτε αλλού, σα την Ελλάδα πουθενά! Ο 1ος συνήθως δεν έχει πρόβλημα με τους ξένους που επισκέπτονται τη χώρα μας, ΓΙΑΤΙ δεν είναι αυτό το θέμα των διακοπών του, ο σκοπός δηλαδή. Ενώ ο άλλος, ωχ, άστα, "σκάσανε ξένοι, βράστα". Αυτοί (του) φταίνε, για όλα. Και για άλλα που ακόμα δεν έχουν έρθει, έρχονται οι τσιγκούνηδες στην Ελλαδίτσα και δεν ακουμπάνε κανά φράγκο (πόσα λίγα ξέρει...).

 2) Ο Έλληνας που οι διακοπές έρχονται στον τόπο του. Απλά τα πράγματα. Πάλι 2 κατηγορίες, οι Τζεντάϊ (βλέπε Star Wars 1-6) και οι Σιθ. Οι τζεντάϊ είναι οι άνθρωποι που θα ευχαριστηθούν τον ερχομό του ξένου στον τόπο τους, αρκεί να μη ξεφύγει ο ξένος απ'τα πλαίσια που ίσως ούτε οι ίδιοι δε ξεφεύγουν. Θα συνεχίσουν τη ζωή τους στον ίδιο αν όχι πιό χαρούμενο ρυθμό. Είναι επίσης γνωστοί ως φιλόξενοι, καλόκαρδοι άνθρωποι, κάτοικοι των μαγευτικών νησιών (κι όχι μόνο) της Ελλάδας. Οι Σιθ απ'την άλλη θα κατηγορήσουν τον ξένο για τα κακά του τόπου τους. Οι ξένοι φέραν το κακό, οι ξένοι τα καταστρέφουν όλα. Οι Σιθ θα βγάλουν κέρδος απ'τον κάθε ξένο αν είναι πωλητές (προϊόντων ή/και υπηρεσίας), έτσι αναδεικνύεται η ευφυΐα κι η ανδρεία τους. Οι Σιθ θέλουν τους ξένους εδώ για διακοπές, να βγάζουν τη χολή τους πάνω τους.

3) Ο Έλληνας που πάει διακοπές όπου λάχει. Εσωτερικό, εξωτερικό, οι διακοπές τον ενδιαφέρουν. Ίσως γι'αυτό καταλαβαίνει καλύτερα και τους τουρίστες, όταν αυτοί είναι στη χώρα του. Ίσως γι'αυτό κι εκείνοι τα λένε καλύτερα μαζί του. Μπορούν να συνεννοηθούν για κάτι παραπάνω από πληροφορίες του τύπου "Που βρίσκομαι στο χάρτη, που είναι αυτό, πως πάω εκεί?".

 Λοιπόν μαλάκες, έτσι φωναζόμαστε οι πιό πολλοί Έλληνες μεταξύ μας, τραβάτε λίγο όξω. Οξωτερικό δηλαδή. Δε λέω καλή η Ελλάδα, όση έχω γυρίσει (κι όση έχω ακόμα να γυρίσω!), καλός ο αρχαίος πολιτισμός μας, μα δεν είμαστε μόνο εμείς, δεν είναι μόνο αυτός. Υπάρχουν κι άλλοι λαοί με πλούσια ιστορία, ανάλογα τι κεντρίζει το ενδιαφέρον το καθενός. Μη μένουμε λοιπόν στο παρελθόν, μην κλείνουμε τις πόρτες σε αυτούς.

Καλά ταξίδια

Παύλος - vlospa kasbe (lonesome traveller)

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

Διαδρομή χωρίς επιστροφή


 Ακόμα μου φαίνεται σχεδόν απίστευτο. 19 χρονών νεκρός. Για ένα εισιτήριο. Είτε το έκανε μόνος, είτε ο ελεγκτής, το αποτέλεσμα είναι πως ο άνθρωπος αυτός δεν είναι πιά εδώ.

 Απορώ. Λιγότερο με το παιδί, έτσι όπως είναι οι καιροί. Λίγο παραπάνω με τους συνεπιβάτες, για μένα το ίδιο παραβάτες. Απορώ αν κάνω καλά και απορώ, ή μήπως παρωπίδες στα μάτια μου φορώ για να μη δω την αλήθεια στον κόσμο αυτό. Τραγικό. Το ανέχτηκαν όλοι. Λίγη φωνή διάβασα ρίξανε και μετά πάλι κάτω οι κώλοι. Μέχρι να φανεί το αίμα. Λες και μέχρι τότε νόημα κανένα. Μα έτσι πιστεύουμε, εσφαλμένα. Κρίνουμε σαν ηλίθιοι, σβέλτα και βεβιασμένα.

 Και λίγο πιό ωμά, απορώ που οι συνεπιβάτες ΔΕΝ πέρασαν το δικό τους, στους αρμόδιους, οδηγό κι ελεγκτή. Είστε πόσοι ρε ηλίθιοι τι θα σας κάνουν? Θα φέρουν πουλμαν (κλούβα) να σας μαζέψουν?? "Μέχρι εδώ!", ίσως ? Όχι απότι φαίνεται το γεγονός το αφήσατε να πάει παραπέρα! Αλλά έπρεπε να'στε οι ίδιοι στη θέση του παιδιού γιατί απ'όσο βλέπω για τον συνάνθρωπο δε κουνιέται κανείς απ'τη θέση του. Κοιτάζει την παρτάρα του, δωμάτιο με θέα την κοσμάρα του.

 Για τον αρμόδιο ελεγκτή αλήθεια τι χρειάζεται να ειπωθεί? Αυτόν το ζήλο να'χαν άλλοι ελεγκτές, ΌΧΙ εισιτηρίων, κι ίσως να μη φτάναμε εδώ. Τόσο παθιασμένος με τη δουλειά του ίσως? Με τη δουλειά του ελεγκτή και τις καθημερινές περιπέτειες που δε ζει? Ααφφφ (ήχος, απογοήτευσης) μα πρέπει να'σαι μπούφος αγαπητέ μπούφε. Οδηγέ εσύ κοίτα μπροστά, καλά πας, κατεύθυνση προς τα τσακίδια.

 Πφφ (ήχος, αυτό).. Προσπαθώ να το χωνέψω μα... Έτσι λειτουργούμε και καταλαβαίνω από που αντλούν τη χαζομάρα τους οι οδηγός κι ελεγκτής. Στο ότι μας  ενοχλούν τα αποτελέσματα κι όχι οι αιτίες τους. Γιατί τον χαζο-ελεγκτή δε τον χαλάει το γεγονός ότι το παιδί αναγκάζεται να μπει στο λεωφορείο και να μην έχει λεφτά για εισιτήριο να χτυπήσει, αλλά, τον χαλάει που δεν έχει εισιτήριο να χτυπήσει το παιδί.

Παύλος - vlospa kasbe

Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

(M)i-Phone with NoHome


 Ένα κύμα. Μπά. Μιά θύελλα! Ένα κύμα ρε είναι καλοκαιράκι στην Ελλαδίτσα το πιό όμορφο μέρος του κόσμου. Ή έτσι ήθελα πάντοτε να πιστεύω. Ίσως κι εσύ πάντοτε έτσι να ήθελες να πιστεύεις. Ίσως για κάτι άλλο. Όλα αυτά είναι η φαντασία μου. Κάτι χειροπιαστό?

 Περάστε παρακαλώ, απο εδώ. Ο δρόμος των αγορών. Η μόδα. Ο Αδάμ, το φύλο που φόραγε ήταν Τζιόρτζιο Χαρμάνη, όχι ότι κι ότι! Τα φύλα που κάλυπταν την Εύα ήταν κι αυτά κάτι παρόμοιο. Τι νόμιζες? Ποιά νόμιζες ότι ήταν η Εύα, όποια κι όποια? Γελασμένε. Παρά την κρίση του οικουμενικού ή μήπως οικονομικού μας συστήματος συνεχίζουμε ακάθεκτοι το δρόμο της αγοράς και της κατανάλωσης, πέρα απ'το σημείο της κάλυψης των αναγκών μας.

 Στο σημείο της κάλυψης των παράλογων επιθυμιών μας, να σημειώσω πως -κανόνας, γράφε- "Δεν είναι πως όσο ψωνίζεις νιώθεις ζωντανός. Όσο ψωνίζεις ξεχνάς πως κάποια στιγμή θα πεθάνεις". Ωραία. Ναι, ναι. Για την κάλυψη επιθυμιών, και μάλιστα παράλογων, θα ξεχάσω ανάγκες θα αρνηθώ την ύπαρξη ορισμένων προβλημάτων και θα αγοράσω πιστεύοντας πως δε θα πεθάνω ποτέ.

 Ήδη οι άστεγοι και οι "νεόπτωχοι" (όπως έμαθα χαρακτηρίζονται από πολλούς) αυξάνονται. Θυμάμαι ανθρώπους στο σχολείο, το στρατό, τη σχολή να θέλουν απλά να μπουν στο πρόγραμμα. "Να πιάσω δουλειά, σπίτι, γυναίκα, γάμος, παιδιά." Όσο ρομαντικό κι αν είναι, αμφέβαλε και ερεύνησε το, λέω εγώ.. Δε γνώρισα πολύ κόσμο με μεγάλη οικονομική άνεση.

 Απευθύνομαι σε εσάς. Τους παραπάνω. Με τα "απλά όνειρα" σας, τα "μικρά σας θέλω", τις οδηγίες ενός προϊόντος που είδατε πως παλιότερα "δούλευε". Πάντοτε όσο πιό κοντά στη μόδα, ήταν ρούχα, μαλλιά, προϊόντα ή και ιδέα. Τώρα τελευταία που κυρίως είναι προϊόντα καταλάβατε τίποτα ή ακόμα κάποιος άλλος φταίει, σας κλέβει? Φτάσατε να βρίσετε τα παλιότερα "μικρά σας θέλω" με μεγάλες κατάρες?

 Περιμένω να σας δω στο δρόμο. Δε ξέρω σε τι κατάσταση θα'μαι ο ίδιος όταν αυτό συμβεί. Ξέρω πως θα σας αναγνωρίσω χωρίς να δω πρόσωπα. Απλά θα δω έναν άστεγο με βρώμικα ρούχα, αρμάνι ή γκούτσι να μιλάει στο i-phone.

Υ.Γ. : Υποθέτω η ελεημοσύνη που θα ζητάτε σας θα πάει προς την αγορά κάρτας κινητού?

Παύλος - vlospa kasbe

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Περί ιδιοκτησίας, /απ'ότι θυμάμαι


 Δικό μου. Δικό σου. Δικό του. Και πάει λέγοντας.. Η ιδιοκτησία, κάπου ανήκει, όχι? Εξαρτάται τι θεωρεί κανείς ιδιοκτησία. Για να το κουβαλάει απλά, να το εκτιμά, να φοβάται μην παραβιαστεί, να μην καταστραφεί, να μην χαθεί ή εξαφανιστεί.

 Όχι υλικά. Το παρελθόν μου για παράδειγμα, η παιδική μου ηλικία. Θα μπορούσε κανείς εύκολα κοιτάζοντας τις φωτογραφίες μου να συμπεράνει πως "η παιδική ηλικία μου" μου ανήκει. Οι φωτογραφίες της μου ανήκουν, οι αναμνήσεις της είναι μοιρασμένες, κάποιες μου ανήκουν. Αλλά η εποχή εκείνη όχι. Δε μου ανήκει. Ίσως εγώ να άνηκα εκεί και πλέον να πληρώνω για να θυμηθώ, αλλά, όπως και να'χει. Εκείνη η εποχή δε μου ανήκει, ανήκει σε όσους τη μοιραστήκαμε, αν οφείλει να ανήκει κάπου! Που και πάλι δε συμφωνώ, απλά έγινε. Αυτό.

 Οι φωτογραφίες λοιπόν.. Περί ιδιοκτησίας, κομπόστα. Ανήκουν κάπου? Στον φωτογράφο, στον ιδιοκτήτη της μηχανής, στον ιδιοκτήτη του περιεχομένου της λήψης, σε όποιον τις αγοράσει για κάποιο λόγο (διαφήμιση πχ). Δεν έχω ευθέστατη απάντηση.

 Είναι κι η φωτογραφία το πως εξελίχθηκε, όπως κι εμείς κι η σχέση μας μαζί της κι η σχέση της φωτογραφίας (εκτυπωμένη/ περασμένη σε Υ.Η.) με εμάς. Έχουμε 3 περιπτώσεις. Αυθόρμητες, στημένες, τυχαίες. Ας πάρουμε μία αυθόρμητη για παράδειγμα, μία που οι φωτογραφιζόμενοι δεν έχουν αντιληφθεί τον φακό. Ό,τι και να κάνουν εκείνη τη στιγμή, η στιγμή αυτή απεικονίζεται. Η εκτυπωμένη φωτογραφία που θα απεικονίζει τη στιγμή εκείνη, ανήκει σε κάποιον? Αν απεικονίζει μία στιγμή, θα μπορούσε να ανήκει κάπου? Αν λες ναι, λέω όχι, κι αν συνεχίζεις λέω θα ανήκει στη στιγμή. Ίσως ο μόνος που να μην ήταν ο εαυτός του να'ταν ο φωτογράφος. Οι υπόλοιποι και το περιβάλλον γύρω τους όμως όχι. Υπήρχε δεν υπήρχε λήψη για εκείνους ήταν το ίδιο. Οι στημένες με ανθρώπους, ανήκουν σε όσους στήθηκαν και τον φωτογράφο, όσους μπήκαν στη διαδικασία της φωτογραφίας. Οι τυχαίες, οι τυχαίες..? Εδώ μπορώ να πω χωρίς να περιμένω απάντηση σε κανέναν, πουθενά δεν ανήκουν? Φυσικά και μπορώ, να προσπαθήσω.

 Ο σκοπός της κάθε φωτογραφίας είναι που βαραίνει την αξία του φιλμ της.
Δεν έχω κάτι εναντίων της φωτογραφίας, φυσικά, αλλά, έχω, φυσικά, με όσους εμπορεύονται (όχι κυριολεκτικά ούτε με τα φωτογραφεία έχω κάτι..) τις απεικονισμένες στιγμές τους και τις ξεπουλάνε. Αυτό έχω.

Παύλος - vlospa kasbe

Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

Δημιουργία προβλήματος? Όχι. Μόνο δεδομένων


 Ό,τι λέει απο πάνω. Δεν έχουμε πρόβλημα, όχι. Μόνο δεδομένα. Κι αφού δεν αντιμετωπίζουμε πρόβλημα, ας δημιουργήσουμε 1. Μόνο 1 έκαστος! Άλυτο.

 Πρόβλημα. Αχ είπαμε δεν έχουμε, βρε. Μόνο δεδομένα. Κι αυτά πως προήλθαν? Όπως και το πρόβλημα, που είπαμε ΔΕΝ έχουμε, απ'τον άνθρωπο τον ίδιο, για τον άνθρωπο και τις ερμηνείες του. Δε το μπλέκω, αν μπερδεύεσαι είναι επειδή θες. Έχεις συνηθίσει να σχεδιάζεις εσύ το δρόμο σου ε? Πέρνα 5 λεπτά απ'τα σοκάκια του μυαλού μου, χάσου, δεν θα'χεις πρόβλημα. Είσαι το πρόβλημα.

 Δεδομένα. Είτε διαπιστωμένα είτε απλά δοσμένα. Είτε φανταστικά. Όλα για τον καθένα, μας, απ'τον καθένα, μας. Πρόβλημα του? Του κανένα μας, φυσικά. Κι αρχίσαν οι εξισώσεις, οι θεωρίες και τα πορίσματα, οι αποφυγές εφαρμογής. Ο άνθρωπος ξεκίνησε. Και δε σταματά. Σαν ένα άγραφο σενάριο, που δικαιούται να γράφει και καθώς ζει (αν θέλει) ο κάθε άνθρωπος δίνει την παράσταση με τα μαθηματικά της αντίληψης το.

 Ασκήσεις λυμένες, άλυτες, χαμένες, ξεχασμένες/ ξεχεσμένες. Ασκήσεις του καθενός, δεδομένα του καθένα. Ο καθένας διαμορφώνει τα δεδομένα του. Σαν άλυτη άσκηση, όπου για να φτάσει στο τέλος της πρέπει να ορίσεις το "Χ". Άλλη άσκηση έχει κι άλλη βλέπει ο καθένας, άλλη νομίζει πως λύνει και σε άλλη σφάλλει.

Λίγη σαλάτα παρακαλώ? Όπου αριθμοί, πρόβλημα, δεδομένα σωστά κι εσφαλμένα, αντί για αριθμούς κι ανθρώπους. Άνθρωποι και σχέσεις μεταξύ τους. Τα δεδομένα του ενός μπορεί να είναι τα λάθος του άλλου. Αντιλαμβάνεσαι τώρα το πρόβλημα? Μη μου φωνάζεις πως δεν υπάρχει πρόβλημα, αρνείσαι την ύπαρξη σου.

 Για να λύσεις θα θεωρήσεις δεδομένα, θα σφάλεις αλλού, ίσως κάνεις λάθος πράξεις κλπ.

Αυτά, μπας και με στραβό-κοιτάξεις και με ρωτήσεις αν έχω πρόβλημα.

Παύλος - vlospa kasbe

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

And justice for All/ Πλάκα με κάνεις?


 Όλα καλά. Πολύ καλά βασικά. Εγώ μιά χαρά, ίσως κάποιοι άλλοι σκατά. Μα καλά να'μαστε να γινόμαστε όλο και πιό χάλια. Κι αν κάνουμε και καμιά μαλακία, θα πιούμε να ξεχάσουμε! Γιατί πάνω απ'όλα εμείς μαλακίες δε κάνουμε. Όχι, ποτές. Δε τα λέγαμε όταν πίναμε και χθες?

 2η παράγραφος. Χέστηκα. Μη τολμήσεις να αηδιάσεις, όχι, πριν αναλογιστείς για πόσα και τι πράγματα έχεις χεστεί κι εσύ! Και για πες αηδίασες τώρα? Άλλαξα γνώμη θα δοκιμάσω να γίνω πιό σαφής στην επόμενη, παράγραφο. Δοκιμή, δε κάνει κακό.

 Σήμερα. Ζωή. Αξίες. Γκεγκε? Αυτό το θαυμάσιο δημιούργημα του ανθρώπου, το κτίσμα με το περήφανο όνομα, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ. Ο τρόπος ζωής. Το σύστημα! ..Κάτι το σκατοχρήμα κάτι οι οικονομικές/ ταξικές διαφορές. Σκατά! Αν είχες χρήμα με το που γεύτηκες όσα μπορείς να έχεις/ κάνεις/ απολαύσεις/ καταναλώσεις έχοντας χρήμα, σαν τη Ζωή (ανόητε, κι εγώ..) φοβάσαι μη τα χάσεις. Αναφέρομαι στη μεσαία τάξη. Στην πλειοψηφία της. Οι μειοψηφίες διοικούν οι πλειοψηφίες εκφράζουν/ χαρακτηρίζουν. Η "χαμηλή τάξη" (όσο άσχημο μου φαινόταν όταν πρωτόδιάβασα, άλλο τόσο τώρα που το έγραψα...) στην πλειοψηφία της παλεύει να αποκτήσει όσα δεν έχει και σπανίως τα καταφέρνει. Κι η "υψηλή τάξη" (παράξενο, γελάω μα ξινά!) κάνει ό,τι χρειάζεται για να μείνουν τα πράματα ως έχουν, αν όχι να γίνουν καλύτερα για εκείνους, μόνο. Πιστεύω πως ο καθένας αποζητά ό,τι έχει στερηθεί ή στερείται. Χωρίς να θεωρώ λογική την ιστορία, την εξέλιξη της και τη ζωή που ζω/ ζούμε, καταλαβαίνω γιατί κάποιος θα ήθελε να είναι όσο γίνεται πιό κοντά στην "υψηλή τάξη". Το ίδιο και αρκετοί αυτής της τάξης. Ξέρουν επίσης πως λόγω απουσίας μόχθου, κόπου και ιδρώτα δεν καν ικανοί οι ίδιοι να προστατεύσουν τους ίδιους και τις περιουσίες τους. Οπότε μισθώνουν έναν χαμηλότερης τάξης. Έξπυνο ε? γουάου. Ήδη η συνέχεια της γενικής (της πλειοψηφίας δηλαδή) αποδοχής της ύπαρξης χρημάτων για τις συναλλαγές πόρων και υπηρεσιών ήταν ο σπόρος για τον διαχωρισμό ανάμεσα στους "ένοικους της μεσαίας τάξης και κάτω". Θα σε πατήσω για να ανέβω πιό πάνω. Ακόμα και πάνω σε πτώματα.

 Το φλιτζάνι έχει χρόνια που γεμίζει νερό και χρόνια που βράζει. Κοχλάζει ακόμα. Όλα έχουν τη ρίζα τους βαθιά πίσω, κι όποιος της υψηλής τάξης το αντιλαμβάνεται αντιλαμβάνεται πως έτσι πρέπει να μείνουν τα πράγματα, και οι άνθρωποι του τα ορίζουν φυσικά. Δεν είναι μόνο το χρήμα είναι και τα επακόλουθα της χρόνια χρήσης του. Επαγγέλματα/ υπηρεσίες όπως :

Αστυνομία. Στρατός (βασικά η τεχνολογική του εξέλιξη, στρατοί υπήρχαν θεωρητικά απ'όταν υπήρχαν, ακόμα, ανεξερεύνητες περιοχές/ χώρες). Εισαγγελείς. Δικαστές και ιατρο-δικαστές. Δημοσιογράφοι. Πολιτικοί. Οι παπάδες με ενοχλούν, αλλά, δε κολλάνε εδώ. Και πόσοι άλλοι...

 Αλήθεια το σύστημα νοσεί? Όχι ο δημιουργός του? Δηλαδή αν αυτό το κείμενο κατά τη γνώμη σου νοσεί, νοσώ εγώ, όποιος (μπορεί να) συμφωνεί ή το κείμενο εν τέλει? Ή και τα 3? Ή (και ή μόνο) εσύ?

Παύλος - vlospa kasbe (με 90 πυρετό) -και δεν έχω κάνει εμετό!-

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Φως


 Αυτή η λάμψη. Από μακριά κι από κοντά, καθαρά μα και θολά. Ξεχωρίζει. Με ίσως τον πιό απλό τρόπο. Ή φυσικό. Καλύτερα φυσικό. Με τον πιό φυσικό τρόπο λοιπόν. Φυσικό κι επόμενο? Φυσικό κι αλίμονο αν δεν υπάρξει επόμενο! Πριν περάσω στο μέρος που περιγράφω τι εννοώ φως, ας θυμίσω πως και πόσο μαύροι και σκοτεινοί είναι οι καιροί μας. Τους καιρούς μας εμείς τους φτιάχνουμε. Εμάς, εμείς μας φτιάχνουμε όπως και τη διάθεση μας, τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα και πως ονειρευόμαστε ο καθείς την πορεία της ζωής του στο μέλλον. Άρα εμείς είμαστε λίγο σκοτεινοί.

 "Δεν είναι και τόσο εύκολο να γράψεις ένα χαρούμενο ραπ κομμάτι" ήταν η φράση πάνω σε μία κουβέντα που κάναμε με τον φίλο μου τον Κωστή ακούγοντας χιπ χοπ μουσική. Έξυπνος και φιλότιμος άνθρωπος ο φίλος μου. Μεταξύ άλλων. Αυτή του η διαπίστωση πέρα του ότι με βρήκε σύμφωνο, καθώς ελάχιστα χαρωπά κομμάτια ήρθαν στο νου μου, με έσπρωξε λίγο παραπέρα απ'τη μουσική. Η μουσική σαν τέχνη υποτίθεται πως εξωτερικεύει τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του συνθέτη/ στιχουργού. Χωρίς να πιστεύω πως όσοι "εξωτερικεύουν αυτές τους τις σκέψεις" το κάνουν επιτυχημένα (είτε για τους δέκτες, είτε σαν πομπούς) αναρωτήθηκα κατά πόσο, "γενικά", οι άνθρωποι εκφράζουμε "τις σκέψεις μας αυτές" και κατά πόσο είναι και ... αισιόδοξες.

 Αν ήδη αισθάνεσαι πως θα απογοητευτείς παραπάνω, μπράβο. Γιατί θα απογοητευτείς, απλά ίσως όχι από ό,τι ακόμα διαβάσεις. Σε αυτούς λοιπόν τους σκοτεινούς καιρούς μας, εμάς των σκοτεινών ανθρώπων, ερωταπαντώ "Πως ξεχωρίσαμε το φως απ'το σκοτάδι"? Για αρχή σίγουρα υπήρχε σκοτάδι. Κι η μεγάλη αλλαγή υπήρξε το σημείο που εμφανίστηκε η πρώτη αχτίδα φωτός. Ύστερα θα ακολούθησαν κι άλλα, ή/ κι αλλού. Κάπως έτσι θέλω να παρομοιάσω την αισιοδοξία/ φως με την απαισιοδοξία/ σκοτάδι. Στη Ζωή και την έκφραση της.

 Έστω πως δεν έχεις περιπλανηθεί στο σκοτάδι ψάχνοντας "φως". Έχεις όμως περιπλανηθεί στο σκοτάδι! Αρκετά πιθανό. Έχεις δει φως? Θυμάσαι πως είναι όταν βλέπεις φως? Θυμάσαι το φως? Αυτή τη λάμψη. Σα βυθισμένος, ξεχασμένος στο άδυτο σκοτάδι του ωκεανού, ξαφνικά, μιά αχτίδα φωτός, ένα απότομο άρπαγμα κι ένα παθιασμένο φιλί της ζωής, να σε γεμίζει οξυγόνο, ανοίγει το μάτι, βλέπεις και πάλι, τόσο φως (!!!), θυμάσαι, οι λάμψεις! Αυτό.

 Ακόμα κι αν δε βλέπεις ένα αστέρι, αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχει και πως δε φέγγει. Ακόμα κι αν ψάχνεις για φως, κοίτα μήπως δε δεις αν είσαι κι ο ίδιος φως για κάποιον άλλο συνάνθρωπο μας. "Μέχρι να γίνω φως..." όπως λέει κι ο JK-1 (phase3)

Παύλος - vlospa kasbe

Παραλία (beach please!)


-Σερβιτόρος!
-Παρακαλώ?
-Πάω λίγο στην κουζίνα, θέλω να μπω στο ψητό!

 Σήμερα πήγα παραλία, για κολύμπι. Ύστερα από 2 χρόνια. Για να μη πω 3 καθώς πρόπερσι έκανα μόνο 3 μπάνια, κι αν κολύμπησα και καθόλου. Μεγαλώνοντας μπορώ να πω αηδίασα με την παραλία και τα δέντρα της! Τι ποιά δέντρα μωρή συκιά? Εμάς που τη στολίζουμε με ό,τι καταναλώνουμε στο χώρο της παραλίας. Πήγα γιατί ήθελα να κολυμπήσω. Το αραλίκι και η εξάσκηση της όρασης (καλλίγραμμες γυναίκες) δε με συγκινούν πιά. Έχω αράξει αρκετά. Και δεν έχω γυαλιά ηλίου. Μεταξύ άλλων. Ρακέτες δε παίζω. Να κολυμπήσω πολύ δε μπορώ, ακόμα, θα τη βρω τη φόρμα μου που θα πάει, αν φυσικά συνεχίζω να την ψάχνω. Με βρήκα να κολυμπάω μέχρι να λαχανιάσω. 10 και 10 λεπτά αντίστοιχα. Ενδιάμεσα βρήκα αρκετό ενδιαφέρον στα προϊόντα που υπήρχαν πάνω στα δέντρα. Και στο τι έκαναν τα δέντρα. Σε περίπτωση που δε κατάλαβες, εμείς είμαστε τα δέντρα σε αυτό που περιγράφω (όπως θέλω).

 Ίσως έφταιγε η αμμουδιά... Πηγαίνοντας στην παραλία κι ειδικά με σκεπτικό "άντε επιτέλους μπας και ξεκινήσω πάλι να κολυμπάω λίγο", δεν είναι πως το είχα απαίτηση, ΑΛΛΑ, απλά περίμενα να δω κόσμο να κολυμπάει. Πράμα που δεν έγινε. Έφτασα. Απλά δε κολυμπούσαν, οι πιό πολλοί. Αυτό το καταλάβαινε κανείς από πρώτο χέρι στο διαδρομή προς τα μέσα. Στα εμπόδια της. Χαρούμενο εμπόδιο κάθε παιδί και κάθε κάστρο που χτίζει! Κάθε ρακέτα, μπάλα τένις και μπάλα βόλεϋ όμως, όχι. Οι φάτσες που κάθονται. Κάθονται... Κάθονται, που έλεγα λοιπόν, στα ρηχά και μάλιστα οκλαδόν, φάση στάση ζεν, με ύφος "Μη πέσει σταγόνα νερό στο πρόσωπο μου, θα λιώσω/ κάνω διαλογισμό" σου κόβουν λιγουλάκι τη φόρα. Είχε και κάτι σαν σέρφερ αλλά δεν είχα την αντοχή να κολυμπήσω μέχρι εκεί και να τους καταστήσω ενοχλητικούς κι εκείνους. Οι λιαζόμενοι κι οι κοιμώμενοι δεν ενοχλούν, εμένα. Επειδή όμως θέμα μου δεν είναι ποιοί με ενόχλησαν ή πόσο, ούτε ποιούς ενόχλησα ο ίδιος. Αυτά λίγο πολύ αν δε σου κάνουν και σένα ξεκάθαρο πως η πλειοψηφία έκανε κάτι άλλο, ε έκατσε σε μένα, τι να πω. Τυχερέ/α μπαγάσα! :)

 Περί προβολής σώματος με σκοπό την συναλλαγή λέξεων κι εν τέλει ώρας και κορμιών δεν έχω κάτι να πω. Μιλάνε οι αγορές. Οι οποίες "περνάνε κρίση".

Υ.Γ. : Δε ξέρω αν έτυχε, αλλά, ήταν καθαρά!

Παύλος - vlospa kasbe (αερόψαρο)

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2013

Λες και δε ξέρουμε, πιά!


 Γέννησε ο πρίγκηπας! Δηλαδή η γυναίκα του. Δε ξέρω τον τίτλο της, κάτι βασιλικό θα'ναι. Χέστηκε η φοράδα στο αλώνι. Μα όλοι για αυτό το γεγονός συζητάνε. Για το παιδί της Σούλας που προχθές βγήκε, κουβέντα όμως, όπως και για τα άλλα παιδιά. Παιδιά με διάφορα προβλήματα είτε

-ΣΚΑΣΜΟΣ Παύλο! Μη μου χαλάς την ησυχία και τα όνειρα! Πρό βλη μα τους ΚΑΙ όχι δικό μου! Να επέλεγαν να μη γεννιόντουσαν φτωχοί το ένα ή το άλλο πρόβλημα που έχουν! Αυτοί φταίνε, κι ακόμα κι αν δε φταίνε αυτοί, τότε ΣΙΓΟΥΡΑ δε φταίω εγώ. Και δεν είναι δικό μου πρόβλημα, αν είναι και δικό σου με γειά σου και χαρά σου, μα εμένα δεν είναι! Η καλύτερη λύση για ένα πρόβλημα είναι η άρνηση της ύπαρξης του προβλήματος αυτού. Επειδή κάπου διάβασες αυτό το πίστεψες. Χαζέ, χαζούλη Παύλο, Παυλάκη. Έκανες το πρόβλημα του άλλου δικό σου? Κι η δικιά σου εξίσωση, τα δικά σου προβλήματα? Ξέχασες μου φαίνεται. Εσύ δεν ονειρεύτηκες το παιδί σου αν όχι εσένα τον ίδιο πρίγκηπα ή γιό ενός πρίγκηπα, μέλος της πριγκιπικής οικογένειας, με τα πλήθη κάτω από ένα μπαλκόνι και μπροστά από μία τηλεόραση να ... υπάρχουν και να σε αποθεώνουν που ... υπάρχεις(?). Ξέχασες τους εφιάλτες σου? Να μη γίνεις ποτέ φτωχότερος απ'όσο είσαι τώρα και να μη ζήσει το παιδί σου φτωχά? Τι έπαθες Παύλο, τι έμαθες τόσο καιρό?-

Η φωνή που με διέκοψε βρίσκεται τώρα αντιμέτωπη με τη 2η φωνή (aka ακούραστη χολή). You asked for it! Now then... Fight!

 Σλούρπ. Και ξεκινάμε, δε πονάμε απλά κοιτάμε κι όταν κοιμάμαι, θυμάμαι κι απορώ αφού μπορώ. Είμαι μέρος του κόσμου αυτού, είμαι όντως κι εγώ από εδώ? Άκου τούβλο, όσο εσύ κοιμόσουν, που εσύ μου λες ονειρευόσουν, δε ζούσες. Έπαψες να ζεις, δε περπατούσες, νεκροβατούσες. Τι θες κι άλλα, άσε, γειά. Αυτά τα λίγα και καλά!

 Και συνεχίζω, ακάθεκτος αυτή τη φορά, είτε οικογενειακά είτε παθολογικά προβλήματα. Κατά βάθος όλους μας ενοχλούν. Αλλά κατά πιό βάθος υπάρχει κάτι ακόμα. Ποτέ δε μας ένοιαξε η δράση για την άμεση επίλυση αυτών των προβλημάτων. Πιό πολύ ώρα έχει σκεφτεί ένας πως θα πλουτίσει, μόνο ο ίδιος, παρά πως θα εξισορροπηθεί ο πλούτος της γης.

 Ακόμα δε κατάλαβε κάποιος γιατί ασχοληθήκαμε με τα γεννητούρια τα πριγκιπικά? Γιατί όλοι θα θέλαμε να'μασταν σε κάποια απ'αυτες τις θέσεις, μα όχι τη δικιά μας, και ακόμα πιό σίγουρα ΌΧΙ αυτών που έχουν πιό σοβαρά προβλήματα από εμάς. Ο καθένας με όποια δικαιολογία θέλει. Γεγονός όμως αδιάψευστο παραμένει το εξής κύριε δικαιολογημένε! Πως θα βοηθηθούν όλα τα παιδιά του κόσμου (για αρχή αυτά!) όταν ΔΕ ΘΕΛΕΙΣ να βοηθήσεις στο μέγιστο που μπορείς ένα παιδί μόνο, για αρχή? Για πες μου πως. Παιδάκι μου.

Υ.Γ. : Θα ονομάσω τη φωνή που με διέκοψε "Φωνή του Λαού, κοινή γνώμη ή/ και λογική" γιατί μπορώ κι έτσι γουστάρω. Κάνε κάτι παρόμοιο, αν θες και μπορείς φυσικά.

Παύλος - vlospa kasbe (παιδί)

Η γκόμενα του μάγκα


 Η αναπαραγωγή, η διαιώνιση και συνέχιση του (ανθρώπινου-?-) είδους. Ή απλά για τον μάγκα η συνέχεια της ζωής του. "Ε ναι ρε, κάποια στιγμή δεν έπρεπε να κάνω οικογένεια?" Απαραίτητη θεωρείται όμως κι η ύπαρξη εκείνου του θηλυκού οργανισμού που θα φιλοξενήσει για 9 μήνες το παιδί του μάγκα. Τι χαρακτηρίζει αυτόν τον θηλυκό οργανισμό?

 Η μαγκιά? Όχι. Όπως και τον μάγκα, η αναζήτηση της. Λίγο διαφορετικές αυταπάτες, αλλά, ζυμωμένες απ'τον ίδιο πλάστη σε άλλο φούρνο φουσκώνουν. Και σκάνε? Ίσως, μα μέχρι τότε... Η γκόμενα του μάγκα ξεχειλίζει μαγκιά, άρωμα, πούδρα κι όλα τα οικοδομικά υλικά προσώπου, ξεχειλίζει χαρακτήρα, γούστο και γενικά και με λίγα η γκόμενα του μάγκα ξεχειλίζει απ'όλα όσα εσύ, απλή γκόμενα, στερείσαι! Μετακινείται με τα καλύτερα οχήματα, ντύνεται με τα καλύτερα ρούχα, πάει στα καλύτερα στέκια, με τις καλύτερες παρέες, πίνοντας τα καλύτερα ποτά/ ναρκωτικά. Η γκόμενα του μάγκα είναι αυτή συνήθως που ενώ ο μάγκας έχει κατέβει απ'τη μηχανή του, η μαλάκω μένει ακόμα και χαζεύει, συγνώμη, είναι ο εαυτός της ήθελα να πω. Τι να χαζεύει όταν είναι με θέα τον τοίχο και δε κοιτάει τα αστέρια? Μα φυσικά τον εαυτό της. Δε χρειάζεται καθρέφτη, απλά άλλους γύρω που εκείνη να μπορεί να υποθέσει πως εκείνοι, οι άλλοι γύρω, την κοιτάνε και χαζεύουν... Η γκόμενα του μάγκα τους έχει χυλοπιτιάσει όλους εκτός του μάγκα. Έχει τσακωθεί, πιό παλιά, με κάθε πρώην ή ακόμα και πιθανή πρώην του μάγκα, κι όχι μόνο του μάγκα βασικά! Η γκόμενα του μάγκα είναι η μαλάκω στην παραλία με το στριγκιό, αν κοιτάξεις σε γάμησε, ο μάγκας. Η γκόμενα του μάγκα δεν έβαλε στρινγκ για να κοιτάζουν οι άλλοι. Όχι. Το έβαλε γιατί πολύ απλά ΑΥΤΗ είναι η γκόμενα του μάγκα. Όχι η δικιά σου αρσενικέ αναγνώστη ή/ και αναγνώστρια με τα γούστα σου. Κατά τον ίδιο τρόπο φαίνονται συχνά και τα εσώρουχα της. Στη μηχανή, στο μαγαζί, στο δρόμο (!?). Χμμ.. Να πω το χαρακτηριστικό με άλλα λόγια. "Τα δείχνω όλα γιατί δεν έχω τίποτα (που να μη φαίνεται) για να κρύψω."

 Νέκρα. Όχι, υπάρχουν ακόμα δαύτες, απλά λέω νέκρα όταν ανοίγει το στόμα της. Τόσα νεκρά μέσα της.. Τόσα και τόσο νεκρά όσα λέει. Βασικά άστο­, δε λέει. Περιμένω γκόμενα του μάγκα, νυν ή πρώην, να παραπονεθεί. :)

Παύλος - vlospa kasbe

Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Ο μάγκας


  Που όλα αυτά? Μα φυσικά στη φαντασία του καθενός! Ελεύθερα λοιπόν ο καθένας πλάθει.. τον εαυτό του.. στα μάτια του! Και στο νού του.. στα μάτια όλων, των άλλων. Πιό συγκεκριμένα δε γίνεται, γίνεται μονάχα απλά. Ο μάγκας ξέρει.

 Άλλη μία φορά που οφείλω να εξηγήσω παρακάτω τι ακριβώς εννοώ παραπάνω. Γνώριμες καταστάσεις. Όσο γνώριμος είναι και για τον καθένα ο μάγκας. Ο εν λόγω άνθρωπος αισθάνεται ξεχωριστός σε βαθμό που οφείλουν όλοι να ΜΗΝ το ξεχνάνε ΠΟΤΕ και φυσικά να του το αναγνωρίζουν, διαρκώς αν γίνεται ακόμα καλύτερα, για εκείνον. Όπλο του? Η αυταπάτη. Χρήση του όπλου? Το να εθελοτυφλεί συνειδητά (όση συνείδηση μπορεί να'χει δηλαδή..) στο μέγιστο βαθμό. Για τον ίδιο, για τους "άλλους", για την ίδια τη Ζωή! Ένα παράδειγμα : Απ'τον πάτο μπορείς να δεις περισσότερα αστέρια απ'ότι από μιά κορυφή. Έστω πως θες να πιάσεις ένα αστέρι. Για να φτάσεις στην κορυφή απαιτεί, χρόνο, υπομονή, πίστη, αντοχή κλπ. Ο μάγκας λοιπόν (ως μάγκας) δε μετακινείται βήμα απ'τον πάτο, μα "μακραίνει" το χέρι του. Ω ναι! Αυτό ακριβώς.

 Πιό σαφή παραδείγματα. Σε καιρούς "οικονομικής κρίσης", όπως βαφτίσαμε τους καιρούς της εποχής μας, που οι πιο πολλοί κάνουν οικονομίες και κόβουν "διασκέδαση" ο μάγκας δε κόβει τίποτα. Σε έναν επιπρόσθετο φόρο ο μάγκας θα βρεί τρόπο να μην πληρώσει. Ο μάγκας θα πάει διακοπές ο κόσμος να χαλάσει (2 γεγονότα μιλάω σοβαρά και ΚΑΝΕΙΣ δε μπορεί να τα αρνηθεί!). Ο κόσμος χαλάει κι ο μάγκας είναι, ήδη, διακοπές. Οι πιό πολλοί μάγκες είναι απόγονοι του κύριου Πονηρίδη. Και οι πιό πολλοί μάγκες έχουν γρήγορο μηχανάκι, μεγάλη μαλαπέρδα και βαράνε. Πολύ. Ειδικά τους λίγους όταν εκείνοι υπερτερούν, κατά πολύ. Σε όλα ο μάγκας σε περνάει, είναι πιό γρήγορος, ωραίος, έξυπνος, έμπειρος, πληροφορημένος, "ψημένος". Είναι μάγκας. Εσύ (κι εγώ κι όλοι οι άλλοι όχι). Για τον μάγκα συνήθως μάγκες είναι μόνο όσοι είναι πιό μάγκες από αυτόν. Κουβέντα για την πρωτιά του στον πάτο μη σε δείρει και σου κάνει και τίποτα στην κοπέλα σου και το μηχανάκι σου, αν έχεις ακόμα δηλαδή.

 Και τώρα άσε τις μαγκιές. Κατάλαβες μάγκα μου ποιός είναι ο μάγκας?

Παύλος - vlospa kasbe

Τρίτη 23 Ιουλίου 2013

Ο ΥΠΕΡ-αισθητικός κόσμος


 Οι 4 εποχές. Απ'την εποχή της υπερπαραγωγής, στην εποχή της υπερπληροφόρησης και στην εποχή υπερκατανάλωσης. Άλλη μιά εποχή και κλείσαμε χρόνο. Γουάου. Ας μη χάνουμε λεπτό κι ας περάσουμε στην εξήγηση της τελευταίας αυτής (μας) εποχής. Αυτή του ΥΠΕΡαισθητικού κόσμου.

 Φανταζόμενος την παραγωγή και την υπερπαραγωγή τι σκέφτεσαι, αν όχι πως μπαίνει ο κόσμος στη διαδικασία να αρχίσει να παράγει το εξής προϊόν κι ύστερα (υπερπαραγωγή) η διαδικασία μπορεί να γίνει και δουλεία? Είτε του παραγωγού (εργάτη) είτε του πελάτη (αγοραστή και χρήστη του προϊόντος). Κάτι παρόμοιο αν όχι το ίδιο για την υπερπληροφόρηση. Συγνώμη ΥΠΕΡ-παρα-πληροφόρηση ήθελα να πω. Και με τις αισθήσεις τι εννοώ? Πάντως όχι πως θέλουμε να αισθανθούμε στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Δηλαδή? Θέλω να κάνω αυτό, να πάρω αυτό, να δω/ ακούσω/ πιάσω/ δοκιμάσω αυτό, εκείνο, το άλλο. Απ'όλα, αλλά, λίγο.

 Δηλαδή πες πως κάθε αίσθηση μας είναι κι από μία θάλασσα/ λίμνη. Για τα όσα γίνονται στον πλανήτη από τον ίδιο κι απο τους ανθρώπους του/ τα ζώα του βουτάς μέσα στην αντίστοιχη θάλασσα/ λίμνη για να το μάθεις, εκ βάθους (αν θες φυσικά να κάνεις κάτι τέτοιο) αν δε θες να μείνεις απλώς στην πληροφόρηση. Κι εμείς τι κάνουμε λάθος? Μου φαίνεται απλό. Ακολουθώντας τα παραδείγματα των προηγούμενων εποχών, κανείς δε θέλει να μείνει πίσω, στη μόδα και στην οποιαδήποτε, χρήσιμη και μη, πληροφορία άρα και... Λίγο πλάτσα πλούτσα στη λίμνη, μία βουτιά στη θάλασσα και μετά ηλιοθεραπεία στην άλλη. Πάμε λίιιγο βόλτα κι απ'τις 5 τοποθεσίες. Να τα δούμε ακούσουμε φάμε πιούμε κοιμηθούμε όλα. Έγινε κάτι? Το μάθαμε, τα μάθαμε γι'αυτό! Όλα. Ή μάλλον να τσιμπήσουμε λίγο απ'όλα. Το βάθος της γνώσης μας καθιστά τα μπρατσάκια ένα διακοσμητικό και τίποτα παραπάνω. Βαθιά, που να πάμε εκεί δε πλησιάζω, δε πατώνω, δε πληρώνω, δε γνωρίζω, δε θέλω να γνωρίσω, φοβάμαι και θέλω να συνεχίσω να φοβάμαι. Η επιφάνεια μου'ναι αρκετή μιά απάτη ικανή.

 Κι έτσι έζησε η αυταπάτη ο φυγόπονος κι η ανάπηρη φαντασία μας καλά κι εμείς μάλλον δε ζήσαμε ποτέ για να αρχίσουμε, έστω και τώρα, αργά μα και πάλι, να πεθαίνουμε καθημερινά. Αλλά που? Ακόμα και στο θάνατο με μπρατσάκια τριγυρνάμε. Αναίσθητοι...

Παύλος - vlospa kasbe

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

Soft style (Οι Φλώροι) του σήμερα (παρτ δύο)


 Συμβιβαστήκαμε δηλαδή. Πως όμως? Μα με την αποφυγή του αγνώστου, την επιδίωξη και την εξασφάλιση του σίγουρου του γνώριμου, εκείνου που δεν έχει ρίσκα, ενδεχόμενα πόνου στεναχώριας κλπ. Η περιπέτεια έγινε μυθιστόρημα ταινία και σειρά στο χαζοκούτι. Οι ήρωες? Κόμιξ!

 Σαν να μη μας έφθανε ο δικός μας συμβιβασμός κοιτάμε να συμβιβάσουμε και τους επόμενους. "Μην κάνεις αυτό, δεν αποφέρει χρήματα δόξα καριέρα". "Μη δοκιμάσεις εκείνο, μπορεί να τραυματιστείς". "Μην μιλάς όπως αισθάνεσαι, μίλα όπως σου ζητάνε, μπορεί να τιμωρηθείς". Με τα πολλά, πρώτα σε εμάς που κάποια στιγμή αρχίσαμε τις πρώτες μας προσπάθειες "αξιολόγησης των αξιών (που μας παρουσίασαν)" μπήκε η ιδέα "Μην είσαι ο εαυτός σου, θα αποξενωθείς!" Κανείς δε γεννήθηκε για να'ναι μόνος, πόσο μάλλον για να αισθάνεται. Όταν λοιπόν ένας θέλει να αποφύγει ακόμα κι αυτό, συμβιβάζεται με τον άλφα ή βήτα τρόπο, για λίγο, για πολύ για πάντοτε. Αφού ξεκίνησε η αυταπάτη η 2η φωνή εκλιπαρεί να παρουσιάσει την... "απάτη"!

 Κοροϊδέψαμε τους αυτούς μας στον καθρέφτη. Μιά χαρά δεμένα ματάκια όταν περνάμε δίπλα από άλλα πλασματάκια, ζωάκια κι ανθρωπάκια. Φτιάξαμε τις μάσκες μας και πήγαμε όλοι μαζί θέατρο να δούμε την παράσταση. Η απάτη περιέχει μάρκετινγκ, αγορά προσωπικότητας, ανταλλαγή απόψεων γκλαμουριάς και χαΐλας. Θα προωθήσουμε τον εαυτό μας με οποιαδήποτε απάτη στον οποιοδήποτε απατεώνα αρκεί να γίνει (και να φανεί!) η συναλλαγή, είναι αγορά, ενοικίαση ή ανταλλαγή. Πανηγύρι κανονικό. Κι η προσωπικότητα μας? Στα ύψη! Νομίζουμε.. "Ό,τι ανεβαίνει πέφτει", λένε. "Ό,τι νομίζει ό,τι ανέβηκε πέφτει ακόμα πιό κάτου", λέω εγώ. Και ξέρουμε τι χρειάζεται για να πέσουμε. Αυτοκριτική! Μπίιιπ! Αυτό όμως αποφεύγεται καθώς μπορεί να αποφέρει τύψεις, στεναχώρια, δάκρυα, πόνο, "άμαν κακό, κλείστο γρήγορα καλέ θα μας φάει!".

 Και κάπως έτσι, ζήσαμε εμείς σκατά κι αυταπάτες μας καλύτερα.

Παύλος - vlospa kasbe

Soft style (Οι Φλώροι) του σήμερα (παρτ ένα)


 Ζωή. Γέννηση χαρές λύπες θάνατος και πάλι απ'την αρχή για αυτόν που κοιτά. Από το πιό παλιό ιστορικό βιβλίο μέχρι και το σήμερα το βλέπουμε αυτό. Μαζί με την ανισότητα είναι χαρακτηριστικό πως τα παλιότερα ειδικά χρόνια η ζωή ήταν, σαφώς, δυσκολότερη, για το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Υποτίθεται πως ενώ περνούσε ο καιρός η επιστήμη οι ανακαλύψεις μας (και όλα όσα μπορεί να ελπίζει κανείς πως θα μας έδειχνε έναν εναλλακτικό, έναν καλύτερο τρόπο ζωής) θα έκαναν τη ζωή μας καλύτερη.

 Το άν "έκαναν τη ζωή μας καλύτερη" είναι η δεύτερη ερώτηση. Η πρώτη είναι "πως ακριβώς μπορεί ένας να ορίσει το καλύτερο"? Θεωρώντας πως επιδιώκεις κι αποζητάς ό,τι έχεις στερηθεί (χωρίς να αγνοώ τα αναγκαία) αναρωτιέμαι αν υπήρξε ποτέ άνθρωπος που να μη στερήθηκε το ο,τιδήποτε και να είχε κάθετι αναγκαίο. Γνωρίζοντας την πείνα αναγνωρίζεις έναν που την αντιμετωπίζει και συνήθως τον βοηθάς σε αυτή του τη μάχη. (Μάχη είναι ρε γιογιό, κάθομαι απ'το σπιτάκι μου φαγωμένος και γράφω, κι εσύ φαγωμένος δε διαβάζεις, απ'το σπίτι? Αυτό εννοώ, άμαχοι είμαστε) Αν έχεις παιδιά, ΣΙΓΟΥΡΑ ΔΕ ΘΕΛΕΙΣ να βιώσουν αυτό το ... πράγμα. Φυσιολογικό. Το ίδιο και με άλλα "πράγματα"... Πόνος, φτώχεια, στεναχώρια, κλπ πολλά ακόμα. Η λίστα βέβαια μπορεί να γίνει τεράστια. Αλλά είναι κάποια πράγματα όπου αναπόφευκτα θα τα βιώσει (και) το παιδί σου μεγαλώνοντας κι όχι μόνο. Φυσικά όμως ΔΕΝ έχουν όλοι το ίδιο βίωμα σαν λόγο για την απόφαση τους αυτή. "Το παιδί μου δε θα πεινάσει/πονέσει...κλπ πολλά ακομα". Πολλοί χωρίς καν το βίωμα μα με το φόβο αυτού του βιώματος πήραν αυτήν την απόφαση. Και με τα άλλα, πόνος π.χ. σωματικός ή ψυχολογικός.

 Με τα πολλά είτε από φόβο, είτε από επίγνωση αρχίσαμε να γινόμαστε φυγόπονοι. "Α όχι αυτό, πονάει, α όχι το άλλο, βρωμάει, αχ ούτε εκείνο, ξινίζει" και πάει λέγοντας μέχρι να φτάσει το υποκείμενο εκεί που θέλει, άφοβα, άπονα. Κάπου εδώ έχω ραντεβού με έναν που ρώτησε πως γεννήθηκε η ρουτίνα. Άργησε. Και το χάσαμε το στοίχημα. Σα το μπαρμπούτι κάθε ζαριά και περιπέτεια μας στη ψυχή μιά μάχη μεταξύ αυτοπεποίθησης κι φόβου, δεν είναι μόνο η ζαριά, είναι το πριν και το μετά! Αλλά εμείς τα χάσαμε αυτά, κρατήσαμε μόνο το "μετά" και μάλιστα την πιθανή άσχημη εκδοχή του. Η αδρεναλίνη που ανέβαινε στα ύψη εξαφανίστηκε και το μόνο εμφανές είναι το μονοπάτι της ασφαλούς, πεπατημένης οδού. Ο δρόμος της επιτυχίας. Ο δρόμος του συμβιβασμού.

Παύλος - vlospa kasbe

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013

Χαμόγελα αστραφτερά, συνειδήσεις?


 Χαμογέλα, είναι καταθλιπτικό. Αν διαφωνείς.. κλάψε? Αλλά, αν όχι (ούτε το ένα, ούτε το άλλο, ούτε και τα 2) πάμε πιό κάτω. Αφού η "αγάπη", όπως ονομάζουμε την Αγάπη σήμερα, αγοράζεται, ενοικιάζεται, ανταλλάσσεται, τότε αυτή η θαυμάσια έκφραση που παίρνουν τα χείλη μας κι ανοίγει το πρόσωπο μας, το χαμόγελο, αυτό, τι έχει πάθει? Έχει πάθει ό,τι το'χουμε κάνει.

 Τι του κάναμε? Όχι όλοι, όχι θελημένα, όχι με επίγνωση, του δώσαμε μία νέα έννοια, ξεχνώντας καθημερινά όλο και πιό πολύ την αρχική, πραγματική έννοια. Το ζυγίσαμε σαν αξία, λες και ζυγίσαμε κι ιστορία. Για ένα λάθος αποτέλεσμα δε φταίνε πάντοτε οι συντελεστές απαραίτητα, μα κι η πράξη που κάνανε. 2 λάθη βλέπω. 1 το να στερείς το χαμόγελο (και σου!) σε κάποιον και 2 να το μαθαίνεις με μπερδεμένη μορφή σε κάποιον. Δηλαδή, σε ένα παιδί που το συμβουλεύεις να υποκριθεί με το χαμόγελο του, ακόμα κι αν δε το εκφράζει (να χαμογελάσει). Πόσο μάλλον σε "εύπλαστους" χαρακτήρες που'ναι ακόμα τα παιδιά. Από μκρός ξεκινάς αν είναι να'χεις βρεθεί να περπατάς αυτό τον δρόμο. Να στήνεις κάπου ένα παιδί που σου φαίνεται (αν σου φαίνεται κιόλας) άσχετο αν εκείνο θέλει εκείνη την ώρα να φωτογραφηθεί, να χαμογελάσει. Να το συμβουλεύεις ακόμα και σε κάποιον δε θέλει ούτε να κοιτάξει στα μάτια, να του χαμογελάει, ακόμα κι αν δε το αισθάνεται στο ελάχιστο. Του δώσαμε μιά τιμή και το ξεπουλήσαμε. Αλλά, είπαμε αυτό είναι η άλλη έννοια, που'ναι προϊόν του κόσμου αυτών των καιρών. Αυτό το προϊόν η κάθε εταιρία εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία.. και μας το πουλάει τώρα! Χαμογελαστοί υπάλληλοι. Τώρα ακόμα πιο ενοχλητικό. Άνθρωποι με ψεύτικα χαμόγελα κι άνθρωποι που δε μου προκαλούν και δε μου δίνουν ένα Χαμόγελο. 2 λόγοι να χαμογελάμε.

 Πολύτιμο. Να μπορεί να γεννήσει μία πληθώρα συναισθημάτων που κι αυτά με τη σειρά τους θα δώσουν ζωή σε παρόμοια ανθρώπινη έκφραση. Το χαμόγελο δε το θεωρώ κάτι απλό. Δεν είναι απλά μιά κίνηση, έκφραση. Σε κάποιους δύσκολα γεννιέται, σε άλλους δύσκολα παραμένει. Αν ο κάθε άνθρωπος είναι ένας πλανήτης, στις μαύρες του φεγγάρι, στις καλές του ήλιος που χαμογελά η αλληλεπίδραση είναι... χαμογελάω, κατάλαβε ό,τι θες. Τα φεγγάρια δεν αποφεύγονται, η νύχτα μπορεί να'ναι μεγάλη και ψάχνοντας τον ήλιο μπορεί κάποιος να τον έχει ήδη βρει, σε εσένα. Βρήκες τον ήλιο. :)

Παύλος - vlospa kasbe

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

Κοινή λογική - (common senseless)


 Έχει κρύο. Κρυώνεις. Όπως όλοι θέλεις να ζεσταθείς. Θα κάνεις ό,τι περνάει απ'το χέρι σου, με βάση όσα γνωρίζεις, για να ζεσταθείς. Κοινή λογική. Ή έστω ένα μέρος της. Είναι πολύπλευρη. Ένα πολύπλευρο ζάρι. Δε μπορώ να ξέρω ποιός το ρίχνει κάθε φορά, ξέρω πως πληρώνει το στοίχημα όμως.

 Προσωπικά? Άστα, τσακωμένοι απ'την αρχή με την κοινή λογική. "Εγώ ήμουν εγώ", πίστευα, και "δε συμβαδίζω με την κοινή λογική πάντοτε και παντού, παίρνω το δρόμο μου". Αισθάνομαι πιό βολικά καθώς θυμάμαι πως "ήμουν νέος τότε", για να μη πω ηλίθιος, δε το'πα. Αισθάνομαι άσχημα σκεπτόμενος πως τότε ήμουν απλά ολικά αρνητικός. Δεν εξερεύνησα καν, ήμουν απόλυτος. Αλλά κι αργότερα που εξερεύνησα, απόρησα... Αυτό είναι κοινή λογική? Κάτι δε πάμε καλά. Εγώ, η λογική, ή οι αποδεχόμενοι αυτήν.

 Κι αλήθεια, ποιός, πότε και γιατί βάφτισε μία επιλογή, πεποίθηση, συμπεριφορά ως "κοινή λογική"? Με βάση ΤΙ? Χμμ... Όσα έκανε, σκέφτηκε και είδε? Ο ένας... Στους πόσους. Γουάου. Δηλαδή η κοινή λογική από περιοχή σε περιοχή, από άνθρωπο σε άνθρωπο, από χρόνο σε χρόνο, από κατάσταση σε κατάσταση και πολλά άλλα... ΠΟΙΚΙΛΕΙ? Όχι, ντρέπεται. Ένα ντροπαλό μη υλικό δημιούργημα του ανθρώπου. Θαυμάσιο ε? Ε το λέει η κοινή λογική.

 Ανάλογα τον τρόπο που μεγάλωσες, τη μόρφωση κι αγάπη που δέχτηκες, τις εμπειρίες και τα βιώματα που πέρασες, η κοινή λογική, μπορεί να σου επιβάλλει κάτι διαφορετικό από αυτό που θα επέβαλλε σε κάποιον άλλο. Όπως διαφέρουμε κι οι άνθρωποι μεταξύ μας, τα χαρακτηριστικά μας, τα σκεπτικά μας. Μα δεν είναι άξιο απορίας το γεγονός πως η κοινή λογική υποτίθεται αναφέρεται σε όλους, κοινή δηλαδή, ενώ διαφέρει τόσο από άνθρωπο σε άνθρωπο, τόπο, χρόνο? Μάλλον όχι, δεν είναι αυτό άξιο απορίας. Όχι τόσο όσο το γεγονός πως ακόμα την πιστεύουμε, τη χρησιμοποιούμε και την αποκαλούμε "κοινή λογική".

Παύλος - vlospa kasbe ( κοινώς παράλογος)

Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Παρκάδα και καθαρή συνείδηση.


 Αυτό κι αν είναι είδηση! Καθαρή συνείδηση! Στης καραολή και δημητρίου το πάρκο σαν περπατώ, δε θέλω ακαθαρσίες σκύλων να πατώ! Σαν παππούς όταν κατουριέμαι, απλά κατουρώ. Σκουπίδια πετώ κι όπως θέλω στον καθένα ομιλώ. Όση ώρα κι όπως θέλω στα μάτια κοιτώ, δε ντρέπομαι κι αν προκαλώ.

 Με άλλα λόγια. Έχω ένα μήνα τώρα που καθημερινά διασχίζω το πάρκο πάνω-κάτω με το σκυλί μου για παρέα. Την περήφανη βιτρίνα μας. Την καθαρή τζαμαρία μας. Το πάρκο είναι μες στα σκουπίδια. Οι κάδοι προφανώς δεν φαίνονται ιδανικοί χώροι τοποθέτησης των άχρηστων πιά για εμάς περιτυλιγμάτων ή συσκευασιών από τα προϊόντα/ αγαθά που καταναλώσαμε. Όχι, πάνω στο πράσινο είναι καλύτερα. Ένα μήνα τώρα κοιτάζω τι έχει στους κάδους σκουπιδιών. Ναι. Τι πετάει ο καθένας. Δεν είμαι εγώ ο παράξενος. Ή ίσως να μην είμαι ο τόσο παράξενος όσο οι παρακάτω.

 Οι κάδοι που έλεγα, ένα μήνα τώρα, είτε πετώντας τις ακαθαρσίες του δικού μου σκύλου είτε απλά περνώντας δίπλα απ'τον κάδο έριχνα ένα βλέφαρο τι έχουν μέσα, κατά κύριο λόγο. Και δεν είχαν σκουπίδια, μα σακουλάκια με ακαθαρσίες του δικού μου κι όχι μόνο σκυλιού! Κατά κύριο λόγο. Δε χρειάστηκε ψάξιμο. Απο πάνω βλέπεις έναν μισό-άδειο κάδο και πάνω πάνω αυτά τα "σακουλάκια" (τώρα αηδίασα λίγο :Ρ).

 Τώρα, ο λόγος γίνεται γιατί πολλοί "ενοχλούνται" απ'την ύπαρξη σκυλιών στο χώρο αυτό. Αν τυχαίνει και διαβάζει(ς) κανείς, ερωτώ :

1. Όταν ο παππούς την αρμέγει διακριτικά πίσω από κανά θάμνο και μετά περήφανα κουμπώνει ζώνες με ανάστημα ΔΕΝ σε ενοχλεί?

2. Αν δε σε ενοχλεί το παραπάνω, τότε που ακριβώς νιώθεις ενόχληση όταν κατουράει ένας σκύλος?

3. Η τουαλέτα του σκύλου είναι μία φυσική του ανάγκη, όπως κι η δικιά μας. Η ρίψη σκουπιδιών όμως? Γιατί οι σκύλοι δε τρώνε πατατάκια και δε πίνουν γκαζόζες, ούτε καπνίζουν για να πετάνε τις γόπες τους στο έδαφος? (ηλίθιοι σκύλοι ε?)

4. Αφού λοιπόν σε ενοχλεί γιατί δε μαζεύεις την ακαθαρσία που σε ενοχλεί να βάλεις τέλος στο προσωπικό σου πρόβλημα? Δεν έχεις χρόνο? βρες. Δεν έχεις σακουλάκι ή ένα φύλλο εφημερίδας? βρεεες.

Παύλος - vlospa kasbe (αδέσποτος ιδιοκτήτης σκύλου)

Δευτέρα 15 Ιουλίου 2013

Γύρω γύρο όλοι..


 ..Στη μέση ο Μανώλης. Τραγουδούσαμε. Καλά ίσως όχι όπως το έγραψα. Μα έστω, μαζευόμασταν, βάζαμε και έναν μαλάκα στο κέντρο, καμιά φορά γυρνάγαμε γύρω του και πάρτα "γύρω γύρω όλοι στη μέση ο Μανώλης". Τι θέλει να πει ο ποιητής? Αν σκέφτεσαι κάτι τέτοιο ρώτα κάποιον ποιητή λοιπόν. Εγώ μπορεί να το γράψω παρακάτω.

 Έτσι που λες περάσανε τα χρόνια κι άλλαξε ο Μανωλιός, έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Βασικά έγινε ένα παράξενο πράμα. Παρότι συνεχίσαμε να χορεύουμε γύρω γύρω, εθελοντικά, τραγουδάμε ο καθένας τον ύμνο του *, δεν είμαστε πιασμένοι χέρι χέρι μα κρατάμε μαχαίρια και μαδάμε τον διπλανό μας σα γύρο. Χοιρινό άμα είναι αναίσθητος, κοτόπουλο αν φοβάται το αίμα του. Ναι εδώ μόνο, αστειεύτηκα. Κι ο Μανωλιός? Καλά εδώ είναι όλο το μυστήριο. Ο Μανωλιός ποιός είναι, γιατί δεν είναι ένας, ποιοί είναι αυτοί και ποιός τους έβαλε εκεί...

 Αλλά... Με τη μυρωδιά του φρεσκοψημένου γύρου, τη φασαρία απ'τα διαφορετικά τραγούδια του καθενός, το μάδημα, να το πω πάλι, και φυσικά την απαραίτητη μόνιμη προσοχή μην σε μαδήσουν οι άλλοι... Που να κοιτάξεις τον κάποτε Μανωλιό και να αντιληφθείς όλα τα παραπάνω που θα σκεφτόσουν ύστερα?

* Δεν απέχω απ'το χορό κι εγώ τραγουδάω, θέλω να πιστεύω πως κανέναν δε μαδάω

Παύλος - vlospa kasbe

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Πόσο αργά να'ναι?


 Ανέμελος, ξέγνοιαστος, χωρίς ίχνος επίγνωσης.. Χαζεύεις τον ουρανό κι αντί για αστέρια αντικρίζεις ένα σκοτάδι που κινείται, απειλητικά, προς το μέρος σου. "Τι να'ναι αυτό?" με το δίκιο σου, το άδικο μα έστω, αναρωτιέσαι.. Δε το γουστάρεις και δε κρατιέσαι.

 Όμως, αυτό βλέπεις από εκεί που στέκεσαι, πολιτικά ιδεολογικά, δε ξέρω τι σε "στηρίζει", δεν αποκλείεται να διαφέρει στα μάτια ενός που στέκεται αλλού, ενός που δε στέκεται πουθενά κι ενός που πάνω του στέκονται για να "δουν". Αυτό το σκοτάδι φαίνεται δηλώνεις, φανατικά μάλιστα, πως το σιχαίνεσαι και θα κάνεις ό,τι μπορείς για να το εξαφανίσεις. Μα πλησιάζοντας (το σκοτάδι) την ανάσα σου μου φαίνεστε το ίδιο. Εσένα? Ξέρεις τον εαυτό σου, έχεις βουτήξει βαθιά μέσα στις πιό ακραίες συναισθηματικές και σωματολογικές εμπειρίες που σου επιτρέπουν να σκεφτείς "Με ξέρω, έτσι λειτουργώ."?

 Έχεις κάνει τη βουτιά αυτή? Ακόμα μπρατσάκια. Είναι φόβος σα την πρώτη εμπειρία της θάλασσας ο εαυτός. Φαίνεται κάπως, μα στην επιφάνεια, κάτω από αυτό το πέπλο σιγουριάς που αντικατοπτρίζει τον ήλιο όμως? Δε μπορείς να ξέρεις αν δε μπεις. Και να φτάσεις όσο πιό βαθιά μπορείς, γνωρίζοντας γιατί το κάνεις. Δε πάω να πνιγώ, πάω να μάθω να κολυμπώ. Ένα μακροβούτι γνωριμίας με την πίεση όσο φτάνουμε στά άδυτα βάθη του εαυτού. Ποιός θα το έκανε οικειοθελώς, χωρίς λόγο?

 Αν ο ωκεανός θέλει να κρύψει κάτι θα'ναι βαθιά στον πάτο του. Διαφέρουμε κάπου? Σιγά μην αφήσουμε να επιπλέει στην επιφάνεια κάτι που θέλουμε να κρύψουμε. Δε το φτάνεις με την πρώτη φορά, μα αργά-αργά, ώσπου ξαφνικά. "Τι δουλειά έχει το σκοτάδι στον πάτο του ωκεανού?"

 Αναφέρομαι στον "φασισμό" όπως έχουμε μπει στη διαδικασία να τον αποκαλούμε, καθημερινά πλέον. Δεν είναι μόνο αυτό το σκοτάδι που βλέπουμε. Είναι και μέσα μας. Στον καθένα μας εμφανίζεται άλλη στιγμή, με άλλο τρόπο έκφρασης κι εξάσκησης, για άλλο λόγο. Αλλά εμφανίζεται, συνήθως.

 Ενοχλούμαι ακούγοντας άλλες εθνικότητες να κακολογούνται για τα χάλια μίας χώρας. Ενοχλούμαι ακούγοντας να μιλάνε προσβλητικά σε αυτούς που λέμε "ξένους".
Ενοχλούμαι πολύ όταν το κάνουν αυτό σε μιά γυναίκα.
Ενοχλούμαι πάρα πολύ που βλέπω τη γυναίκα να μην απαντά "για να μη χάσει τη δουλειά της".
Και τέλος ενοχλούμαι ακόμα πιό πολύ που ένα τόσο αδύναμο σωματικά πλάσμα σαν εμένα είναι το μόνο που δε περιμένει αυτή ξένη εργαζόμενη γυναίκα να'ναι η ΜΑΝΑ του, η αδερφή του, η μοναδική του και αφού η ίδια ενδιαφέρεται για τη δουλειά της, εγώ θα ενδιαφερθώ για την ίδια. Για το γεγονός πως δε μου είναι οικογένεια, είναι από "ξένη" χώρα ΑΛΛΑ! Δεν είναι μόνη της. Δεν είναι μόνη της στη δουλειά της, στη ζωή της, λόγικα και στον τόπο που λέμε "πατρίδα" της.

 Με το να ανέχομαι τέτοιες συμπεριφορές ανέχομαι τον φασισμό σαν ύπαρξη στο χαρακτήρα. Εκείνων που ανέχονται τέτοιες συμπεριφορές και σιωπούν. Δε μιλούν, απλά το δέχονται. Έτσι, δε κάνεις τίποτα, δε βοηθάς. Κι εγώ θέλω να ξεχαστεί, σα λέξη, σα χαρακτηριστικό μας. Μα να μείνει η ανάμνηση του ως "κακό λάθος του παρελθόντος" ή όπως ηχεί καλύτερα σε κάποιον για το κάνει όσο σαφές μπορεί να γίνει σε κάποιον που δε το έχει βιώσει (τον φασισμό).

 Αλλά! Μόνο ένας καλός λόγος για την προσπάθεια εξάλειψης δεν αρκεί. Θέλει... Θυσία. Νομίζω. Να σκοτώσεις αυτό που έχεις βαθιά μέσα σου πνιγμένο ζωντανό. Πως θα δώσεις ζωή σε κάτι νέο? Αλλά, ο φόβος βρίσκεται στο άγνωστο. "Εδώ στα βάθη είχαμε στο σκοτάδι, πιό κάτω μήπως υπάρχει κάτι πιό τρομακτικό?" Πως αντιμετωπίζεις κάτι που μέχρι τώρα έχεις δει μόνο τον λάθος τρόπο αντιμετώπισης του? (Προφανώς και είναι λάθος για να μην έχει εξαλειφθεί, βάλτα με την αλήθεια αν διαφωνείς.)

Παύλος - vlospa (απ'τα κρύα τα νερά) kasbe