Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

ανθρωπιά, απάνθρωπη φιλανθρωπία

Σκέψη, πράξη. Αλλά και "πράξη, σκέψη και ξανά πάλι πράξη, ίσως όχι η ίδια με πριν."

Δίνω όσες φορές μου περισσεύει κανά ψιλό σε ανθρώπους στο δρόμο που δείχνουν να χρειάζονται αυτό που ζητάνε σαφώς ή όχι. Βοήθεια. Νομίζω.. Γιατί? Γιατί...

Αλλά, αλήθεια είναι βοήθεια?


 1η ματιά. Φυσικά! Εδώ άλλοι βγαίνουν και ξοδεύουν σε ένα βράδυ λεφτά με τα οποία αυτοί που τα χρειάζονται θα βγάζαν μιά βδομάδα. Δε διαφωνώ, αλλά, με αυτά τα μάτια προφανώς έχεις δεί μόνο απ'την πλευρά σου, δηλαδή, να μη χαλάς μεγάλα ποσά σε εξόδους, ή καθόλου, και να δίνεις φυσικά όποτε μπορείς ό,τι (πιστεύεις πως) μπορείς. Ημιμαθής, αλλά, με ευγενικά λανθασμένα στραμμένο σκοπό. Βλέπεις το δέντρο, και χαίρομαι που δε θες να το κάνεις εργοστάσιο ή να το πιείς. Το δάσος πίσω όμως το σκεπάζει ένα πέπλο ομίχλης. Ίσως μία 2η ματιά, "πιό κοντά" βοηθήσει.

 2η ματιά. Μισή δουλειά! Αφού δε θα δώσει ο καθένας όσο του περισσεύει(, αλλά, ο καθένας όση ανθρωπιά έχει). Δε διαφωνώ. Και ξέρω πως θα συνεχίσεις να δίνεις. Και ξέρω πως ξέρεις πως αυτό δεν αρκεί. Πες τους φίλε μου τι είδες, μίλα εσύ και μίλα όπως θες.
 


-2η φωνή, επίσης γνωστή κι ως ακούραστη χολή.

 (μεγάλη ανάσα) Βλέπεις έναν άγνωστο μέχρι τώρα για σένα συνάνθρωπο σου στο δρόμο καθισμένο ζητώντας χρήματα. Αφού είσαι φιλάνθρωπος τι θα κάνεις? Θα δώσεις λεφτά.
Και τώρα βλέπεις ένα φίλο στο δρόμο καθισμένο ζητώντας χρήματα! Τι θα κάνεις?  Θα του δώσεις λεφτά? Αυτή η σύγκριση εμένα μου φαίνεται σα να λες χαμογελαστά κι από ψηλά στον συνάνθρωπο σου "Υπέφερε, κερνάω εγώ." κι εκείνος να δέχεται ότι βλέπει πως πλησιάζει το άδειο του χέρι. Αλήθεια τι θα έλεγες να φορολογύσαμε τη φιλανθρωπία που σε χαρακτηρίζει?



Η αναθεώρηση.


 Μιά μέρα τελείωσα νωρίτερα την εργασία μου και γυρίζοντας προς το δίκυκλο μου, θυμήθηκα πως δεν έχω χαρτομάντηλα. Αποφασίσα να πάρω από όποιον δω να πουλάει, όπως προτιμώ ακόμα και τώρα. Λόγω αέρα η ευαίσθητη μύτη μου στάζει σα βρύση.. Παίρνω τα χαρτομάντηλα, αφήνω ένα μικρό χρηματικό ποσό και σκέφτομαι να μη φύγω. Ρωτάω αν θα ενοχλήσω να κάτσω δίπλα. Με ένα παράξενο ύφος μου γνέφει. Κάθομαι και προσπαθώ να πιάσω, έστω μιά μικρή, κουβέντα. Όχι πολλά. Αλλά! Όσοι ερχόντουσαν κι αφήναν χρήματα κοιτάγαν κι εμένα λίγο παράξενα. Απογοητεύτηκα και γύρισα. Μισή δουλειά.. Μάλλον εκείνος ήξερε πόσο είναι το "αρκετά" όταν εγώ σκέφτηκα "δεν έκανα αρκετά".

 Κι επειδή κάπου εδώ συνήθως κάνω μία προσπάθεια να γίνω σαφής, δε θέλω να πω πως εγώ ξέρω τη χρυσή τομή κι οι άλλοι όχι, ή λίγοι ναι. Ούτε ότι είναι κανείς φιλάνθρωπος ή απάνθρωπος ή δε ξέρω κι εγώ, υπάνθρωπος. Απλά πιστεύω πως κάνουμε λίγα, ενώ ξέρουμε πόσα είναι τα πολλά, τι χρειάζεται και τι είναι επιμήκυνση του μαρτύριου (όπως σε χρήστες ηρωίνης π.χ., ΜΗΝ δίνετε λεφτά, δώστε φαϊ, νερό αν θέλετε, μα ΟΧΙ λεφτά, ποτέ!). Επιδιώκω μόνο μία αναθεώρηση αυτών που θεώρησες κάποια στιγμή δεδομένα στους "λυμένους (στο μυαλό σου) προβληματισμούς (για τον κόσμο μας). Καλή συνέχεια. Υγεία. Για όλα τ'άλλα είπα. Φρόντισε (κι εσύ)!

Παύλος - vlospa

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Ο τάδε του δείνα

-Συγνώμη κύριε, ποιός είσαι?
-Είμαι ο τάδε.
-Και τι είσαι?
-Άνθρωπος.
-Και που ανήκεις κύριε τάδε που είσαι άνθρωπος?
-Ανήκω σε εμένα, στους συνανθρώπους μου, στη γη.
-Μα, όλοι αυτοί κάπου ανήκουν. Εσύ δεν ανήκεις κάπου?
-Δεν ανήκω πουθενά, κατά τον τρόπο που εννοείς, δυστυχώς για σένα.
Σε καμία φυλή, καμία θρησκεία, σε κανένα έθνος, κανένα πολίτευμα, καμία ομάδα, καμία τάξη, καμία παράταξη.
-Μα πριν είπες κύριε τάδε, πως ανήκεις στους συνανθρώπους σου. Αν αυτοί ανήκουν κάπου?
-Τότε δυστυχώς για εκείνους δεν ανήκουν σε μένα, με εμένα, με άλλους, με όλους όπως θα'πρεπε. Εγώ ανήκω σε όσους ανήκουν στους εαυτούς τους, σε μένα, στη γη. Κι αυτοί που λες εσύ ανήκουν στους εαυτούς τους, σε μένα, στη γη. Απλώς δε το ξέρουν. Για αυτό το λόγο δε φέρονται κατ'αυτόν τον τρόπο. Όπως κι εσύ. Ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο, κανείς μόνος και θα ζήσουμε και θα φύγουμε απ'αυτόν τον κόσμο, φυσιολογικώς, κανείς μόνος. Κάποιοι ζουν και φεύγουν μόνοι. Όλοι φεύγουμε. Κι όλοι ερχόμαστε, μα όχι μόνοι. Είμαστε αγέλες. Οικογένεια. Τώρα γιατί αργότερα ο καθένας ψάχνει άλλα άτομα, ομάδες, ιδέες για να μη νιώθει μόνος είναι λόγος που διαφέρει για τον καθένα (και στον καθένα). Αλλά ένα έιναι κοινό, ο χρόνος που είναι μόνος κανείς είναι φυσιολογικός κι αναπόφεκτος. Είναι χρόνος για εκμετάλλευση, όχι αποφυγή. Αυτός ο χρόνος είναι χρόνος περισυλλογής κι αυτοκριτικής. Για να τον αποφεύγεις κάτι σε φοβίζει. Εκεί ανήκεις. Στο φόβο σου. Στα δεσμά του φόβου σου. Πες τα ενοχές, τύψεις, όπως θες.
 Με συγχωρείς, οφείλω να φύγω. Ίσως θυμάσαι το δρόμο που θα πάρω. Αντίο, μέχρι να ειδωθούμε πάλι. Καλή σκέψη. Συνειδητοποίηση. Και πράξη.

Παύλος - vlospa (τάδε ή δείνα)

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Τελευταία Ευχή

Χρόνια πολλά? Μα πας καλά συνάνθρωπε μου?


  1-2, εισπνοή - εκπνοή, ξεκινώ! Γοργά γοργά και προσπερνώ. Όσα μου εύχονται όσα έρχονται κι απέρχονται. Και χωρίς πολλά. αναρωτήσου μαζί μου με το 3 τι στον κόρακα εκπροσωπεί η ευχή? Δε θέλω "να τη δω" "σκληρός" ή κάτι τέτοιο, είμαι πολύ ευθραυστό άτομο (οι λίγοι που με ξέρουν ίσα που με ακουμπούν μη σπάσω, αλλά αρκετά με εμένα).

1,2,3.


1. Για μένα η ευχή είναι έκφραση αδυναμίας. Όχι απαραίτητα αδύναμος σωματικά ή πνευματικά. Αδυνατείς ας πούμε να προσέξεις για την υγεία ενός ατόμου λόγω του ότι μένει αλλού, μακριά. Ούτε πνευματικά ανάπηρος είσαι ούτε σωματικά απαραίτητα. 

2. Συμπεραίνω λοιπόν, πως (για μένα) εύχεσαι όταν δε κάνεις κάτι ο ίδιος. Μπορείς/ δε μπορείς. Θες/ δε θες.

3. Θρησκεία. Όχι δε θα επιτεθώ, απλά, θα αναφερθώ. Ακόμα κι ο πιστός ,για μένα, έχει εναποθέσει ελπίδες, ευθύνες και εν τέλει τη ζωή την ίδια σε κάποιον άλλο. Η βασική του ευχή όμως έχει πραγματοποιηθεί κι ύστερα έχει μόνο υπο-ευχές. Κάλυψε την ανάγκη και σειρά έχουν οι επιθυμίες. Και στις 2 περιπτώσεις δεν κούνησε δάχτυλο.

(4. -X-mass bonus : Είσαι μαζόχα και εύχεσαι χρόνια πολλά στον οικονομικά, ψυχολογικά, και άλλα πολλά πολλά πάρα πολλά (αν όχι ήδη σε λίγο), κατεστραμένο Έλληνα? Δηλαδή πόσο ακόμα του εύχεσαι να ζήσει ενώ τον βλέπεις να ζει κατά αυτόν τον τρόπο? ...)

 Ε και?


 Ε και? αυτό που θέλω να πω είναι "άντε πιά με τις ευχές". Δε κουραστήκατε να περιμένετε από άλλους παράγοντες να κάνουν όσα οφείλετε οι ίδιοι, για εσάς για αρχή και για όλους μας κατ'επέκτασην? Ναι ρε, δεν εύχομαι στους φίλους μου κάποια πράγματα, τα φροντίζω ο ίδιος. "Αχ έπινε ηρωίνη και θα μείνει μόνος τώρα που έχει κόψει και προσπαθεί να επανέλθει στα φυσιολογικά του, μακάρι να βρεί κάποιον." Άμα πρόκειται για παλιό/νέο φίλο και χρειάζεται έναν άνθρωπο τι εύχεσαι? Πήγαινε γίνε αυτός ο άνθρωπος που χρειάζεται! Είσαι όμως, έστω και πουθενά κοντά σε αυτό? Ή είσαι ένας ευχούλης, που δε θα βρεί τρόπους για να κάνει αυτό που θέλει, μα δικαιολογίες για να το εγκαταλείψει να το φορτώσει σε κάποιον άλλον να το κάνει για εκείνον? Χρόνια καλά λοιπόν για αρχή. Να ξέρουμε τι λέμε, για να ορίζουμε και τι κάνουμε εδώ πέρα. Κι όχι ευχές. Πράξεις.

Καλές εξισώσεις με γνωστούς κι αγνώστους!

Παύλος - vlospa

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Το νόσημα : Νόμισμα.

 Έχω μία απορία. Ωστόσο οφείλω να εξηγήσω εξ'αρχής πως ανακατεύομαι (μεταξύ άλλων) και με τις μεριές του νομίσματος. Γενικά και με τα λεφτά δε τα πάω καλά. Δε μου αρέσουνε και προφανώς δε τους αρέσει αυτό.. Αλλά αυτό είν'άλλο, πίσω στο νόμισμα και τις πλευρές του.

Το νόμισμα.


 Το νόμισμα, όπως κάθε νόμισμα, έχει 2 πλευρές. Κορώνα, γράμματα. Κι αν θέλει το νόμισμα ίσως μείνει όρθιο όταν το ρίξεις και δε σου δώσει τη χαρά του παιχνιδιού "κορώνα ή γράμματα". 2 πλευρές όλες κι όλες. Ώπ! Ναι και το ενδεχόμενο του να μείνει όρθιο είπαμε.

 2 πλευρές. Θεωρώντας πως στέκομαι και κοιτάζω ευθεία πετώ το νόμισμα. Κοιτώντας ποιά απ'τις 2 πλευρές είναι από πάνω διακρίνω επίσης πως αυτή η πλευρά, κοιτάζει προς ένα απ'τα άπειρα σημεία που μπορεί.

 (Ας πούμε ότι ρίχνουμε το κέρμα πάνω σε ένα ρολόϊ τοίχου που βρίσκεται στο πάτωμα. Έστω ότι έρχεται κορώνα, αυτή η κορώνα προς τα κάπου θα κοιτάζει. Προς κάποιον αριθμό του ρολογιού-όχι απαραίτητα ακριβώς μετρημένα. Αυτό δε σου δίνει την επιλογή να πεις "Κορώνα που κοιτάζει τον αριθμό 8 στο ρολόϊ" ή αντίστοιχα "Γράμματα που κοιτάζει τον αριθμό 3"?) Αν έχεις καταλάβει μέχρι στιγμής την παράνοια μου συνέχισε παρακάτω.

 Έστω τώρα ό,τι "κορώνα/ γράμματα" είναι "αριστερά/ δεξιά" στην πολιτική. Το να μείνει στη μέση, δηλαδή όρθιο το νόμισμα, θα πούμε ότι είναι το κέντρο. Και αντίστοιχα το που κοιτάζει το νόμισμα (αριθμό στο ρολόϊ) θα πούμε ότι είναι το προς τα που τείνει. Με βάση όσα λέει στην παραπάνω παράγραφο θα προσθέσω, πιο συγκεκριμένα πως οι αριθμοί 7 ("λίγο") εώς και 12 ("πολύ") θα είναι "αριστερά" και 1 ("λίγο") εώς και 6 ("πολύ") θα'ναι "δεξιά". Πολύ αριστερά και πολύ δεξιά αντίστοιχα. Αν μείνει όρθιο, κέντρο κι όπου κοιτάει (7 εώς και 12 ή 1 εώς και 6) εκεί τείνει λίγο ή πολύ.

 Πραγματικά αν κατάλαβες μέχρι εδώ (πρώτον μπράβο σε νιώθω κοντά, μη πλησιάζεις κλάνω συχνά) δε μένει και πολύ ακόμα κι είν'εύκολο, αν το δεις. :)

Το νόσημα.


 Θέλοντας να απαλαγώ απ'τον καθημερινό προβληματισμό για το που να κατευθυνθώ πολιτικά θα ρίξω ένα κέρμα, υποθετικά -εγώ- (άλλοι το κάνουν κυριολεκτικά, αλήθεια). Η πλευρά (κορώνα/ γράμματα) θα υποδείξει τη μεριά (αριστερά/ δεξιά) και η κατευθυνση την τάση έτσι ώστε να γίνω πιο συγκεκριμένος (ακροαριστερός, ακροδεξιός, κεντροαριστερός κλπ). Ρίχνω το κέρμα...

 Λογικά κάπου εδώ θα αναρωτιέσαι που στον κόρακα θέλω να καταλήξω. Εδώ. Τι έπεσε? Όσο το φανταζοσουν τι έγινε, ποιά πλευρά έπεσε? Γιατί όταν το σκέφτηκα εγώ, κέρμα δεν έπεσε... (και ναι έριξα κέρμα)

 Αλήθεια σε κάθε τέτοιο προβληματισμό, που το γελάς μα είναι συχνό, πως απαλάσσεται κανείς απ'αυτό που τον απασχολεί, τι κέρμα ρίχνει, ποιά πλευρά έρχεται, που κοιτάει. Τον έχω λύσει τον προβληματισμό μου κι αν με ρωτήσεις ποιοί πιστεύω θα με καταλάβουν σου λέω, αυτοί που επίσης έχουν λύσει αυτόν τον ίδιο προβληματισμό. Όσοι δε περίμεναν να πέσει κανένα κέρμα...

 Παύλος - vlospa

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Καρναβάλι άλλης εποχής.


 Αποκαλούμε κάποιον διπρόσωπο όταν φέρεται "έτσι" σε γνωστούς, φίλους κι οικογένεια, κι αλλιώς σε άγνωστους συνανθρώπους μας. Ο ίδιος, αλλά κι εμείς μαζί του έχουμε τη λάθος εντύπωση πως το κάνει κατ' επιλογήν του. Επειδή έτσι θέλει και μπορεί. Επειδή μπορεί κι έτσι θέλει.
 Διαφωνώ! Δεν είναι το ότι έτσι θέλει, είναι ότι μόνο έτσι μπορεί, ή μάλλον πιο πολύ ότι "δε μπορεί αλλιώς". Ένας "τρελός" συνάνθρωπος μας διπρόσωπος είναι ψυχικά διαταραγμένος και δικαιολογημένα, για την περίπτωση του, φέρεται έτσι. Γι'αυτό και τον αποκαλούμε τρελό εμείς (αστείο παργματικά...) και τον έχουμε κλειδωμένο σε κάποιο ίδρυμα που υποτίθεται βοηθάει την περίπτωση του, άλλο αστείο, η καταστολή απλά διαιωνίζει, δε διαφωτίζει τα άγνωστα σκοτάδια της ανθρώπινης ψυχής..

 Οι υπόλοιποι διπρόσωποι τι κάνουν έξω δε μπορώ να φανταστώ.. Γιατί...? Αφού δεν είναι τόσο ψυχικά διαταραγμένοι, ώστε δικαιολογημένα για την περίπτωση τους, να έχουν δύο πρόσωπα. Αλήθεια ποιό απ'τα δύο λέτε να'ναι το αληθινό τους πρόσωπο? Είπαμε, ένα έχουν κι αυτοί. Το άλλο πρόσωπο είναι μία μάσκα, οι ανασφάλειες τους κι οι φοβίες τους για τον εαυτό τους στο πρόσωπο των άλλων συνανθρώπων μας.

Αυτό το καρναβάλι κρατά καιρό, προσπαθώ να παρατηρώ πότε φοράω κι εγώ αυτή τη μάσκα. Μόνο έτσι, πιστεύω, θα φτάσω πιό κοντά στο να καταλάβω γιατί τη φοράω και τότε και μόνο τότε θα μπορώ να επιλέξω να μη τη φορέσω ξανά, πιστεύω. Ίσως όχι με τη μία.. Ίσως όχι μόνο εγώ, ίσως κι άλλοι. Και που ξέρεις.. ίσως, ενδεχόμενο είναι, μικρό μεγάλο δεν έχει σημασία, περίπτωση είναι απίθανη άρα και πιθανή, έστω και κατά τόσο λιγουλάκι.. ίσως όλοι κάποτε!
 Παύλος (vlospa kasbe)

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

X-mass bloody -X-mass-kill

Καλή χρονιά, χρόνια πολλά, χαρούμενη χρυσή απανθρωπιά!

 Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος όλο και πιο νωρίς όλο και πιο πολλοί αδυνατούν να αντισταθουν στην ακαταμάχητη αυτή "μαγεία" της εποχής. Τονίζω το μαγεία, καθώς μου ήταν άξιο απορίας, μα ο Άλμπερτ μου υπενθύμισε πως 2 πράγματα δεν έχουν όρια. Κι αυτά είναι που δημιουργούν τη μαγεία. Η οποία μαγεία μαγέυει τα υπόλοιπα προϊόντα των άλλων 2 πραγμάτων (βλακεία και σύμπαν), δηλαδή εμάς, τους ανθρώπους. Κι'ναι "μαγεία" γιατί αυτό το κλίμα, αυτή η διάθεση για κοινωνικότητα, αλληλεγγύη, η ξαφνική αγάπη για όλους για κάθετι σε αυτόν τον πλανήτη...τελειώνει? Αχ μα ναι καλέ η μαγεία δε παίρνει συντηρητικά. Όχι? Ένα μήνα μετά λήγει! Και πως να μη λήξει σοβαροφανή συνάνθρωπε μου? Δεν είναι ότι έχω κάτι με τα συντηρητικά, αλλά έχω με όσους δε ζουν (για) τη μαγεία εξ'αρχής και καθημερινά και περιμένουν ως αφορμές ημερομηνίες και γιορτές για να τους το θυμίσουν. Προσπαθούν "καταναλώσουν" όση περισσότερη Χριστουγεννιάτικη μαγεία μπορούν, προτού τελειώσει και οφείλουν πάλι να συνεχίσουν όπως και πριν τους σκοτεινούς και έρμους δρόμους τους. Θα τους δεις όπως τους βλέπεις κάθε χρόνο, όπως και κάθε μέρα. Εκείνοι που ενώ ο κόσμος βγαίνει για βόλτα, επειδή ούτε για έναν καφέ δεν έχει, αυτοί βγαίνουν για τα ψώνια τους. Άστεγοι, αδέσποτα, ζητιάνοι δεν είναι παρά λεκέδες στο χαλί που έχει στρωθεί μπροστά τους για να περπατήσουν. Σου θύμισα κάτι? Ναι, ναι αυτοί οι ίδιοι που πάλι θα βγούν για τα ψώνια τους, τα Χριστουγεννιάτικα αυτή τη φορά, δίνοντας σε όποιον δουν να χρειάζεται (ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΜΕΡΑ) μία βοήθεια, "Μιάς και είναι οι γιορτινές οι μέρες!".

 Δεν έχω κάτι με τα Χριστούγεννα. Δεν πιστεύω, μα αυτό είναι άλλο θέμα. Μου αρέσει αυτό το κλίμα, απλά θα μου άρεσε η διάθεση των ανθρώπων να μην εξαφανιζόταν μαζί με το κλίμα. Καλές γιορτές λοιπόν σε όλους με υγεία. Όταν έρθουν! Δεν σκότωσα εγώ τα Χριστούγεννα.

 Χρόνια πολλά!! Καλές γιορτές!! Κρύψε το διπρόσωπο απρόσωπο σου πρόσωπο για αυτές τις μέρες αφού θες.

Παύλος vlospa

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2012

ΑΣΤΟΚΡΑΤΙΑ

 *Ασ'το-κρατία (Άστο-κρατία ~ 'αστο = άφησε το, ΌΧΙ Αστός!)*


 Για να γίνει πλήρως, βαθύτατα και ολότελα κατανοητή η "ΑΣΤΟΚΡΑΤΙΑ" πρέπει να ξεχάσουμε κάθε προσπάθεια κατανόησης της. "Άστο!" Πως το λένε ρε παιδάκι μου?
Τι θες να καταλάβεις? Άστο κάτω!
Άστο κρατώ! Δικό μου είναι, εγώ το κρατάω τι θες εσύ?
Άστο κράτος! Που να ασχολείσαι, δε ψηφίζεις κιόλας, άστο για τους άλλους, τους μπούφους.
Αστακός! Ναι η θωράκιση μου είναι τέτοια που μου επιτρέπει να μη σου δίνω μία εξήγηση επειδή ο εαυτός μου δε τη χρειάζεται για τον ίδιο για αρχή. Οπότε άστο, πάλι. Χαχ!

 Ας το ξεχάσουμε όμως κι ας ανοίξουμε τα ματάκια μας γουρλωμένα και ωραία μπρος στα όσα γυρίζουμε την πλάτη μας. Υποχρεώσεις, δικαιώματα, ευθήνες, κοινωνία, οικογένεια, φίλους/ες, σχολείο κλπ, ζώα, περιβάλλον. Πολύ πιο εύκολα υποδεικνύουμε το σωστό σε κάποιον που κάνει λάθος απότι το διορθώνουμε οι ίδιοι. (Ε, ναι, άστο που΄λεγα). Θα ενοχληθούμε με αυτόν που πετάει την τυρόπιτα του κάτω. Πόσοι από εμάς θα πάμε οι ίδιοι όμως να τη μαζέψουμε και πόσοι θα την πετάξουμε στα σκουπίδια, τα φύλλα στα (χοντρο)περιστέρια ή θα τη δώσουν σε κάποιον που πραγματικά ΧΕΣΤΗΚΕ αν έπεσε χάμου? (πολιτικό μήνυμα, οι συνθήκες δε μου το επτρέπουν ακόμα, μα τις σπάω τις συνθήκες και αναφέρω, αν γελάς έστω και τοόοσο δα, φαντάσου, κάποια στιγμή ίσως ΕΣΥ θες αυτήν την τυρόπιτα από "χάμου"..) Πόσοι λοιπόν? Και πόσοι γελάμε, κράζουμε? Άμαν, θα πεθάνω μετρώντας...

 Βλέποντας "το αποτέλεσμα" ενός λάθους βλέπεις που φταίς, πως μπορείς να συμβάλλεις στη διόρθωση και... Άστο. Όχι, σοβαρά, άστο. Αν με πιάνεις συνέχισε το δρόμο σου, κι όποιος "το αφήvει" θα σε ακολουθήσει.


Παύλος - vlospa kasbe